Equestria: Ucieczka łowców

[Arcybiskup z Canterbury]

- Myślę, że... - urwała - mam nadzieję że wszystko będzie dobrze. Dziękuję ci bardzo, poradzę sobie - powiedziała i wyszła z pomieszczenia zostawiając Somadę z przemyśleniami i pewnym nieokreślonym bliżej lękiem. Sam strach chyba nawet nie wiedział, co o sobie myśleć. Napewno nie w tej sytuacji, gdy trzeba było się skupić, wobec tego postarał się jak najbardziej utrudnić Somadzie myślenie.

[wiej007]

Zaczęłam uważać że muszę się przespać i wziąć coś mocniejszego na nerwy. Poszłam do swojego pokoju i otworzyłam schowek z moimi wyrobami alchemicznymi. Miałam tam coś ukrytego na swoje mocniejsze nerwy. Średnią wielkości butelkę z czerwonym płynem z napisem "Wino z czarnej róży". Otworzyłam ją i nalałam sobie jeden kieliszek.

[Arcybiskup z Canterbury]

Hammer zapukał do pokoju.

- Mogę wejść? Mam kilka pytań do ciebie... - powiedział. To zabawne, że wszyscy chcieli od Somady wszystko akurat wtedy, kiedy ona chciała odpocząć i się wyspać. Oczyścić myśli.

[wiej007]

Za pomocą magii schowałam swoją butelkę trunku zaś kieliszek który sobie nalałam wypiłam. Po chwili lekko się otrząsnęłam i oparłam o biurko przy którym siedziałam.

 

-W czym ci mogę pomóc Hammer? Nie chce być nie miła ale mam nadzieje że to nie będzie trwało długo bo jestem lekko zmęczona.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Chciałem zapytać, co się stało z Twirael... I czemu szła do pokoju Veritasa, skoro jeszcze chwilę temu była nieświadoma? Nie wiem czemu, ale nie reagowała, kiedy do niej mówiłem... Wiesz coś o tym? - zapytał.

[wiej007]

-Słucham? Mówiła że idzie do swojego pokoju. -powiedziałam wstając od biurka i pochodząc do Hammera- A co się z nią stało to cóż... mam wrażenie że jest opętana.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Dobra, choć ze mną. Jeśli jest opętana to mamy problem. Poważny problem - rzekł i wybiegł z pokoju, nie oglądając się za siebie. To dziwne, że kłopoty zaczęły się zaraz po opuszczeniu kryjówki przez Veritasa.

[wiej007]

Westrzchnęłam i zaczęłam biec za Hammerem

[Arcybiskup z Canterbury]

W pokoju Veritasa faktycznie stała Twirael, wpatrując się tępo w kryształową kulę w fontannie. Z kuli wydobywała się niematerialna wstęga ze złotego pyłu, oplatająca klacz i wgłębiająca się w jej oczy. Klacz nie ruszała się, ale lewitowała kilka centymetrów nad ziemią.

[wiej007]

Nie wiedząc czemu postanowiłam za pomocą magii odrzucić Twirael od kuli

[Arcybiskup z Canterbury]

Ale między nią, a przedmiotem wytworzyła się silna nić energetyczna. Tak jakby kula pochłaniała Twirael, wstawiając w jej miejsce cząstki czegoś, lub kogoś innego. Hammer podbiegł i z całej siły uderzył pegazicę, by odepchnąć ją od kryształu, ale energia odrzuciła go pod ścianę z hukiem. Kuc otrząsnął się i wstał, napełniony przerażeniem. Po chwili w drzwiach pojawił się Arrow, którego wysiłki także skończyły się na ścianie. Wstęga tymczasem urosła i objęła całą klacz, wydając niski, buczący i wibrujący dźwięk, wypełniony czyimś szeptem.

[wiej007]

Postanowiłam zaryzykować i magią zaatakować kulę

[Arcybiskup z Canterbury]

Promień z rogu uderzył w świecący obiekt, wzbijając chmurę pyłu i wywołując eksplozję. Po opadnięciu lśniących drobinek kula wciąż wydawała się nie uszkodzona. Całe światło wydobywające się z niej w jednej chwili zniknęło, a klacz upadła na podłogę. Kryształ zamigotał tylko słabym światłem i zapadła cisza.

[wiej007]

Podbiegłam do klaczy by zobaczyć co z nią.

[Arcybiskup z Canterbury]

Klacz jak gdyby nigdy nic wstała. Ale jej oczy... Wcześniej nie były błękitne. Jej grzywa w jednym momencie stała się poszarpana i zmieniła barwę na ciemnogranatową, podobnie jak ogon. Jej ciałem wstrząsnęły konwulsje. Zaczęła rosnąć, aż wzrostem przewyższyła Hammera. Z jej czoła wyrósł róg, a futro zrobiło się czarne. Nie stała już przed nimi Twirael. W jej miejscu stał wysoki alicorn o wielkich skrzydłach.

[wiej007]

Odskoczyłam z przerażeniem

 

-Co u licha?

[Arcybiskup z Canterbury]

Kuc rozejrzał się po otoczeniu. Somada dostrzegła błysk satysfakcji w jego oczach, kiedy wyszczerzył się w zwycięskim uśmiechu. Dziwnym było tylko to, że kuc był półprzezroczysty. Po chwili ruszył z miejsca i stanął naprzeciwko ściany. Odsunął bluszcz zasłaniający drzwi okute srebrem... Miejsce, gdzie uwięziony był Ignis.

Edytowano Maj 3, 2013 przez Nocturnal Light

[wiej007]

Mimo przerażenia ustawiłam się w pozycję bojową i przygotowałam się do walki. Miałam wrażenie że przede mną stoi Ignis, pan Ognia i Zniszczenia

[Arcybiskup z Canterbury]

Przez chwilę nie było słychać żadnego dźwięku. Tylko raz powietrze jakby zadrżało i ledwo wyczuwalna fala uderzeniowa przesunęła się przez komnatę. A potem... Stukot kopyt na schodach. Coś, czego nie było słychać kiedy widmo schodziło do pułapki. W końcu na progu pojawił się Ignis w całej okazałości, tym razem materialny. Uśmiechnął się kpiąco patrząc na Somadę.

- Zabawne. Sądzisz że swoją niewielką ilością energii możesz zdziałać cokolwiek przeciwko mojej, zbieranej przez lata? Proszę, uniknijmy rozlewu krwi i innych przykrych konsekwencji i pozwólmy sobie nawzajem działać...

[wiej007]

-Sądzisz że zdradzę mojego mistrza? Grubo się mylisz.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie oczekuję zdrady. Och, oczywiście że nie. To byłaby wobec was, lojalnych uczniów obraza. Nie, ja po prostu wiążę nadzieję na to, że macie w sobie resztki rozsądku i nie będę musiał się was pozbywać - przekrzywił głowę i spojrzał badawczo z pobłażliwym uśmiechem, oczekując odpowiedzi.

[wiej007]

-Mam cię puścić? To by wyglądało jakbym się poddała... a na to nie mam zamiaru.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Czy naprawdę nie widzisz absurdu tej sytuacji? Jestem napełniony mocą Veritasa, stopniowo wysysaną z iego przez lata. Przez setki lat. Tysiące. Śmiesz twierdzić, że twoje kilkanaście lat życia i nauka w nich zawarta jest w stanie mi przeszkodzić? - Ignis oparł się o ścianę - zabawne, doprawdy zabawne. - Z jego rogu wystrzelił granatowy promień, który oplótł róg Somady i po zawirowaniu wokół niego, zniknął.

- Spróbuj teraz.

[wiej007]

Przestraszyłam się tym że Ignis odebrał mi róg ale bardziej przepełniał mnie gniew niż strach.

 

-Właśnie potwierdziłeś jedną z rzeczy jakie mówił o tobie twój brat. Już szczury mają więcej honoru niż ty.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Och, jakie to było nieuprzejme. Proszę więc - wypuścił z rogu kolejną wiązkę, która ponownie zawinęła się wokół rogu Somady - działaj. Teraz znów możesz. Ale zaskocz mnie, nie chcę żeby było nudno. Nie na samym początku nowego, wspaniałego życia.