Equestria: Ucieczka łowców

[wiej007]

-A mam inny wybór? Znasz go, to zwiadowca. Zawsze chce być pierwszy, nic na to nie poradzę.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Zwiadowca...  Nadpobudliwy zwiadowca. Mniejsza  z tym. Działaj. Ach, gdzie dokładnie nas wysyłasz? Jak daleko od Ignisa? - zapytał.

[wiej007]

-Nie wiem, staram się byśmy byli jak najbliżej niego, a to trochę trudne gdy nie wiadomo czy się nie przemieszcza.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Rozumiem. - Skończył wymianę zdań i poczekał na teleportację.

[wiej007]

Nie pozostało mi nic innego niż teleportacja. Mocno się skupiłam by wyszła.

[Arcybiskup z Canterbury]

Hammer zniknął. Teraz pozostała już tylko teleportacja samej siebie. Oby tylko reszta łowców nie została przemieszczona zbyt blisko Ignisa, albo w jakieś niebezpieczne miejsce.

[wiej007]

-Raz się żyje- powiedziałam do samej siebie, zamknęłam o czy i teleportowałam się.

[Arcybiskup z Canterbury]

Klacz spadła z wysokości metra na rzadką, zgniłozieloną trawę. Wszędzie wokół były głazy, porozrzucane kilka metrów od siebie. Wiatr nie dawał chwili wytchnienia, wiejąc i unosząąc ze sobą krople wody. Było zimno. Kilkadziesiąt metrów przed Somadą klif się kończył, ustępując miejsca morzu.

- O rany, udało się! - Arrow rzucił się na towarzyszkę i uścisnął ją mocno.

[wiej007]

-Taa... jakoś się to udało ale... możesz mnie puścić? 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Jasne - Arrow z wyszczerzem na twarzy odsunął się kawałek. Nadszedł też Hammer.

- Znaleźliiśmy świeże ślady kopyt i chyba wiemy, gdzie poszedł. To znaczy, on znalazł.

[wiej007]

-Więc ruszajmy ale ostrożnie, nie wiemy jak blisko jest Ignis.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Tam - wskazał Arrow niewielkie wybrzuszenie - są wąskie schody. Możliwe że właśnie tam poszedł.

[wiej007]

-Może coś tam ukrywa? Cóż przekonajmy się.

[Arcybiskup z Canterbury]

Cała trójka ruszyła ku schodom prowadzącym "gdzieś w dół".  Schody były o wiele gorsze, niż to sobie mogli wyobrazić. Nie dość że wąskie, to strome i kręte, bo zygzakiem oplatały klif. Niektóre ze stopni były wyszczerbione, innych w ogóle nie było, a jeszcze inne groziły zawaleniem się. Zejście dodatkowo utrudniał fakt, że schody były mokre i śliskie od glonów i porostów ktore przez lata zdążyły się na nich osiąść.

[wiej007]

Przeklinałam pod nosem stany w jakim są te schody. Ale musieliśmy iść dalej.

[Arcybiskup z Canterbury]

Hammer westchnął i ruszył pierwszy, ostrożnie i powoli stawiając kopyta. Stopień po stopniu.

[wiej007]

Szłam dalej... nie miałam za bardzo wyboru.

[Arcybiskup z Canterbury]

Arrow unosił się w powietrzu, pilnując aby któryś z towarzyszy przypadkiem nie poślizgnął się. W końcu jednak karkołomny spacer dobiegł końca, na gładkich skałach na poziomie morza. Pokrywała je woda i sól. Kilka metrów dalej pod klifem widać było grotę. Spod kopyt łowców uciekały przerażone kraby.

[wiej007]

Nie podobało mi się to. Nadal pamiętałam z kim mamy do czynienia... z Ignisem Darkiem Panem Ognia i Zniszczenia... ale musieliśmy tam wejść.

[Arcybiskup z Canterbury]

Arrow spojrzał na twarze towarzyszy, po czym wzruszył ramionami i podleciał do groty. Nie dochodził z niej żaden dźwięk... Tylko światło. Blado - błękitne, lekko drgające światło.

[wiej007]

Postanowiłam teraz trochę iść ostrożniej. Nie wiedziałam czy Ignis nie jest tuż za rogiem.

[Arcybiskup z Canterbury]

Wewnątrz grota była gładka. Miała zaokrąglone sklepienie, a ściany były równe i pokryte płaskorzeźbami. Podłoże było idealnie gładkie i ciemniejsze niż ściany i sklepienie. Niebieskie światło wydobywało się ze zdobionych, srebrnych pochodni umieszczonych na ścianach. Korytarz ciągnął się dalej i nie było widać jego końca.

- Zrobił sobie sanktuarium? - odezwał się Arrow.

[wiej007]

-Chyba coś w tym stylu... pytanie brzmi... Co w nim jest?-powiedziałam lekko zaniepokojona.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Sprawdzimy. Mogłabyś zrobić tak, żebyśmy byli niewidoczni? Jakiś kamuflarz, czy coś takiego. Wolałbym nie zostać zauważonym - powiedział Arrow. Hammer pokiwał głową.

[wiej007]

-Cóż mogę użyć magii iluzji byśmy byli niewidzialni ale nie mogę obiecać że to się uda. -po chwili skupiłam się i próbowałam wyczarować nam wszystkim niewidzialność.