PumpkinWave

- Jeszcze nie przyjechał, też na niego czekam. - odpowiedział z mocnym akcentem gryf, kręcąc swoim fantazyjnym wąsem.

Gdy wróciłeś Big Mac poprosił cię o pomoc w złożeniu namiotu. Jako że nie miałeś nic przeciwko, pomogłeś mu. Zauważyłeś przy okazji że wypili resztę zawartości baryłki bez ciebie.

Gdy pegaz spadł na ziemię, zwróciło to uwagę walczących oddziałów. Niemcy byli zaskoczeni i nie dowierzali że ich plan się nie udał, natomiast Twoi towarzysze natychmiast zaczęli ostrzeliwać wrogie pegazy, czego skutkiem był deszcz martwych skrzydlatych koniowatych.

Nagle jeden z Brute'ów padł, gdy rozległ się głośny (?) strzał. Było to wsparcie w postaci snajperów piechoty.

Wyszedł z namiotu, po czym skierował się w stronę namiotu zaopatrzenia, nie mając nic lepszego do roboty.

W świetle księżyca błysnęło coś na mundurze jednego z pegazów. Byłeś niemal pewny że to krzyż.

Rano obudziłeś się w nie najgorszym stanie, byłeś wdzięczny znajomym że nie nalegali żebyś wypił więcej.

Oj, zdecydowanie dobrze oddałeś. Opowiadanie świetnie pokazuje męczarnie jakie znoszą FOLowcy, co tylko mnie do w.w. organizacji tylko jeszcze bardziej przybliżyło. Aż jestem ciekaw, co ty dalej wymyślisz, w końcu zostały jeszcze cztery do napisania.

Zanim cokolwiek zauważyłeś, w twoją stronę zaczęły biec trzy Brute'y. Twój towarzysz obsługujący działko, niewiele myśląc, zaczął prowadzić ostrzał.

Następnego dnia, gdy przyszedłeś na dworzec, było dosyć pusto. Jedynym stworzeniem poza tobą, był gryf w kucharskiej czapce i z kręconym wąsem.

Nie wiesz jakim cudem, lecz zauważyłeś niewielką grupkę pegazów w ciemnych strojach, zakradających się do twoich towarzyszy z piechoty.

Wypiłeś jeszcze dwie kolejki, zanim zdecydowałeś się spasować. Nie musiałeś się nawet tłumaczyć i obyło się bez niewybrednych komentarzy, ponieważ twoi towarzysze wiedzieli że masz od nich słabszą kondycje i wytrzymałość. Nie spędziłeś w końcu kilku lat życia na samym treningu.

Udał się w stronę namiotu medycznego, aby pomóc komu tylko zdoła.

Dobre, bardzo dobre! Napisz takich więcej będzie ciekawie. Poza jednym błędem zaznaczonym przez gandzię, nie znalazłem nic.

Nadeszła godzina ciszy nocnej. Leżałeś w namiocie pomiędzy samymi ogierami. Big Mac odszpuntował beczkę i rozlał każdemu do kubka nieco wzmocnionego cydru.

Nie myliłeś się, ponownie zresztą. Wrogowie (przypomnij mi się jak się nazywali, jeśli możesz ) zaatakowali znienacka, mając zamiar was zaskoczyć. Ich ogień koncentrował się głównie na twoim Scorpionie.

W ciemności trudno ci było rozpoznać, kto walczy po czyjej stronie, a tym bardziej odnaleźć wrogich oficerów, jednak raz na jakiś czas udawało ci się kogoś takiego zestrzelić.

- Podróżnicy. Bez stałego domu. - powiedziała krótko Nysetia, po czym znów zamilkła.

Nawet przez chwilę się nie zastanawiał, gdy pozwolił Ci przenocować. Przy okazji pokazał całkiem zgrabną beczułke cydru, którą owinął w śpiwór, aby nie było jej widać. Jego spojrzenie mówiło samo za siebie - to nie był zwykły cydr, a jutro dzień może być koszmarem.

Wyruszyliście, razem z kilkoma oddziałami marines. Nie znałeś szczegółów, wiedziałeś jedynie że jedziecie walczyć z największym wrogiem tych ziem.

Gdy zachodziło słońce, wszyscy gwardziści zaczęli rozkładać obóz. Musiałeś się niestety dołączyć do czyjegoś namiotu, ponieważ nie dostałeś wyraźnych instrukcji z kim jesteś w oddziale, ani nie dostałeś własnego namiotu.

z koszar zostałeś skierowany do hangarów, aby wyprowadzić scorpiona, którego wziąłeś od mechanika.

Niestety, lecz twe nadzieje okazały się prawdą. Zanim fokończyłeś posiłek, dostałeś rozkaz stawienia się w koszarach najszybciej jak to możliwe.

Po zakończeniu przerwy ruszyliście od razu. Dostałeś od gwardzistów radę, aby się nie przemęczać na samym początku, ponieważ to wpłynie na ciebie jedynie negatywnie.

- Zmęczony? Przyzwyczaisz się. Gdybyś miał za sobą zwykłe szkolenie, wtedy to byłby spacerek, ale tak... przynajmniej umiesz z tego strzelać, jeśli dobrze wiem. - wskazał na karabin.