PumpkinWave

Po kolejnej kolejce zaczęliście się coraz lepiej poznawać. Po około godzinie marszu, zarządzono przerwę.

- Nie zdążysz, zanim wycelujesz, on ich zmiażdży. - powiedział posiadacz manierki. - Jeszcze po kolejeczce, towarzysze?

- Pomimo to nie ma zwątpienia, dodawał sił wędrówki kres... - dokończył Big Mac. Wsparcie udzielone mu przez ciebie, wpłynęło na niego bardzo pozytywnie. - To kto chce dokopać tym niedojeb@nym changelongom?! - wykrzyknął na cały głos, który był na tyle donośny, że usłyszano go jeszcze chyba pod miastem.

Wszedłeś do jej sali. spojrzała się na ciebie i jak gdyby nigdy nic zapytała: - Cego się dowiedziałeś?

- Moja rodzina już nie żyje. - powiedział, jakby czytając ci w myślach. - Znam AJ i wiem jaki spotkał ją los... moją biedną siostrzyczkę. - w jego oku pojawiła się pojedyncza łza. - Bez niej Elementy nie zadziałają. Dlatego wszystko wszystko jest w naszych kopytach. I zemszczę się za moją siostrę! - Niemal krzyknął, po czym zaintonował: Na stos Rzuciliśmy Nasz życia los Na stos, na stos!

- Eyoup, możliwe. Byłem jednym z pierwszych ogierów, który się zaciągnął stamtąd. - powiedział i lekko posmutniał.

- Jak chcesz, mozesz polecić nasze występy znajomym, ale nie jest to konieczne. W tych czasach warto sobie pomagać. - uśmiechnął się, po czym odszedł w stronę zwijającego się obozu muzyków.

- Eyoup, zadbam o to. - odpowiedział rozły czerwony ogier. - Big Macintosh. - wystawił kopyto w twoją stronę.

- Dobra, a teraz leć na śniadanie. - wskazał Ci budynek, w którym ostatnio spotkał się cały oddział.

- Cydr z samych Akrów Słodkich Jabłek. Dzięki temu tu uczynnemu ogierowi - wskazał na dużego czerwonego kuca ziemnego - mamy stały dopływ trunku.

- Powiedz mu że przysyła go Pasior, zrozumie... - powiedział.

- To na początek rozgrzewka... - wyszliście, a on zaczął ci zadawać coraz trudniejsze ćwiczenia.

- Dobrze... - uśmiechnął się dowódca słysząc twoje pierwsze zdanie. - Co do sprawy teraz jestem pewien. - wyciągnął manierkę w twoją stronę i zrobił smutną minkę. - Ze mną się nie napijesz?

- Można tak powiedzieć. Jest dosyć ekscentryczny, lecz który bizon taki nie jest? Zresztą niewiele "szanujących się" kucyków zatrzymało by się w hotelu, w którym nie pracuje nawet jeden ich rodak...

- Hej, nowy! Podejdźże tu! Jest sprawa dosyć ciekawa, lecz nie wiem czy jesteśmy godni towarzystwa tak wspaniałego jednorożca. - Powiedział dowódca grupki gwardzistów, pół żartem, pół serio, lecz nie próbując z ciebie kpić.

- Ja osobiście jej nie spotkałem, niestety. Spotkał ją mój przyjaciel Growl, który napisał tą pieśń, więc jeśli chcesz mieć informacje z pierwszej ręki, musiał byś spotkać się z nim. Z tego co wiem, to jeszcze przez tydzień będzie przebywał w Manehattanie, w hotelu Bison Steve, który jest jedyny w swoim rodzaju... - powiedział tym samym lekkim tonem zebr(a).

- Nic Sir! Wyruszam natychmiast! - Przyjął bojową postawę, po czym ruszył w kierunku namiotu zaopatrzeniowego.

Maszerowałeś na uboczu i gdyby nie to kim byłeś, nie rzucał byś się w oczy. Jednak co chwilę podchodził do Ciebie jakiś gwardzista, aby zapoznać się z tym który "Odmieni oblicze wojny". w końcu nie codziennie znajduje się kuca, który stworzył potężną broń, mającą niewiele wad w zamian za bardzo dużo zalet. A ty byłeś chyba pierwszym, który pojawił się w odpowiednim momencie, dając Equestrii możliwość szybkiego zakończenia konfliktu, poprzez zaskoczenie wroga nową, potężną technologią.

Rano obudził cię dowódca. Miałeś zacząć dziś pierwszy dzień służby na tym posterunku, więc trzeba było uczynić ten dzień "wyjątkowym".

- Tak, nazywa się "Różu kochany", co chciałbyś wiedzieć o tej pieśni? - zapytał się koordynator całego zespołu.

Gdy doszedłeś do koszar, zauważyłeś że wszyscy spali, a przynajmniej udawali że śpią, bojąc się srogiego oka dowództwa.

(hełm tak, a za ubranie służy ci sierść ) Zamaskowany w krzakach, czekałeś na rozwój wydarzeń. Gdy zaczynał cię powoli morzyć sen, pomimo iż na wszelakie sposoby próbowałeś go odpędzić, wtedy się zdarzyło. Wszystko stało się w jednym momencie, zaczęły sie strzały, wybuchy i jęki rannych. Trudno ci było w tych ciemnościach rozróżnić żołnierzy, lecz z pomocą przychodziły ci niemieckie krzyki, a także to, iż pole było lekko rozświetlane, przez serie z broni palnej.

Zobaczyłeś że w pobliżu są niskie krzaki, które aż się proszą o schowanie się w nich.

Zaczęła się cisza nocna, masz niewiele czasu aby zdążyć do koszarów.

Gdy występ się skończył, artyści zaczęli się powoli zbierać, aby ruszyć w dalszą podróż.