KougatKnave3

- Ból, jakby ktoś rozrywał mi skrzydło na strzępy... ale nie ważne... minął. Więc mamy ruszyć niezwłocznie? - spytałem się go. Pewnie tak... bo czuje, że coś się święci.

Wyraźnie się skrzywiłem... - Co to było? Czułem się, jak by mi ktoś rozrywał skrzydło... - powiedziałem łapiąc za miejsce gdzie to skrzydło miało by być. Po chwili jednak powracam do normalnej postawy.

- Zrozumieliśmy... nie zawiedziemy ciebie.

Stajemy w rzędzie - Jesteśmy gotowi... - powiedziałem do niego. Zaraz się dowiem, co będzie naszą pierwszą misją. Kogo mamy uratować, co zniszczyć czy cokolwiek.

Złączam ręce i zaczynam nimi ocierać. - No to będzie rozpierdol... Dobra, jeśli gotowi, to idziemy do Turkusa po pierwszą misje - powiedziałem i idziemy do jego gabinetu... Sali tronowej... czy co on tam ma.

Wija dobieram Karabinek Briggs, Dwa pistolety, Wyrzutnie Rakiet... czyli standardowy ekwipunek Mechanika. Widać, że Turkus Eye ma ekwipunek i technologie oddziałów F.E.A.R... tak dla pamięci... sprawdzam czy ma także pojazdy.

- A czy Turkus ma tutaj pojazdy? Przydałyby się.

Cholera... nie patrzyć się w wiadome miejsca... Sprawdzam jaki sprzęt ma ten gość. Milly ma pewnie snajperkę... to nawet widać. Więc patrze co ma ten gość...

Biorę Karabin, i ubieram pancerz dowódcy polowego, po pewnie takowy jest. Spoglądam na Ekipę i sprawdzam co oni mają. Jeśli Turkus jest w całości taki jak ja... (Bo coś mi mówi, że mam po nim charakter i upodobania) to już wiem jaki będzie miała pancerz Milly... OSTRO ROZPRASZAJĄCY. DO tego maski muszą być.

- Dobrze... o pierwszej misji nam powiesz zaraz, więc idziemy po sprzęt - powiedziałem i z resztą ekipy idziemy do zbrojowni. Milly na przodzie... wciąż nie mogę uwierzyć, że jednak żyje.

- ... to co? Kto to jest, i jak można go pokonać? - spytałem się. Mam wrażenie, że zaraz usłyszę coś co mnie DOSŁOWNIE zwali z nóg. Więc słucham monologu Turkusa.

Odwracam się do Turkusa - Więc... co z naszym sprzętem. Potrzebujemy go, jeśli mamy walczyć z tym... właściwie kto to jest? - spytałem się go. Następnie z nim i resztą ekipy po sprzęt. A właśnie... ukradkiem sprawdzam, czy Mutacja Luny (Dwa członki) wciąż działa... coś tam czytałem, że powinna być... ale jakoś nie wieże.

- Czyli... wybaczasz i między nami jak dawniej? - Spytałem się z lekką nadzieją. Tak... już tak blisko... już prawie się udało... teraz czekać na odpowiedź.

- Wiem, że jesteś zawiedziona... że osobę którą chciałaś zabić była twym mężem - chwytam ją za ręce - ... Jednak... nie chcę cię znów tracić... wybacz... bałem się, że mnie rzucisz, a Turkus ci na 100% pokazał jak się zachowywałem po twojej śmierci. To jak? Sama mówiłaś, że idealni nie jesteśmy.

- To powiedz mi? Co miałem zrobić? Powiedzieć to kobiecie którą kocham i jednocześnie maniakalnie próbuje mnie dorwać? Gdybym ci powiedział, to bałem się, że nie pacząc na nasze wspólne chwilę, "zabijesz mnie i obedrzesz ze skóry a głowę nad kominkiem powiesisz" to twoje słowa. Albo w ogóle się nie spotykać, i patrzeć, jak mój lud umiera przez wasze ciągłe ostrzały i zabijanie cywili. Powiedz mi...

Westchnąłem...

- Myślałem, że Turkus ci powiedział. Pamiętasz, misje w której mieliśmy zabić Prawdziwego Przywódce PLR? - spojrzałem na nią. - Ten prawdziwy Przywódca... wydawał ci rozkazy. Nie nazywam się Allan Johnson... tylko Allan Al-Bashir. Prawdziwy Leader PLR...

Odwracam się do Turkusa - Więc... potrzebujemy sprzętu, jeśli ma nam się udać - powiedziałem - Dopracowana ekipa. Amerykańska Snajperka, Niemiecki Haker i Irański Leader... widzę, że ciekawie się będzie pracowało.

- Ciebie też kojarzę... raz zaoferowałeś nam pomoc, jednak podczas wykonywania zlecenia, zapora USA zniszczyła ci komputer. Wybacz... ja i mój brat, podaliśmy ci złe koordy.

- Wybacz za to... po prostu... myślałem, że cię nie zobaczę - i całuje ją lekko i odwracam się do tego chłopa... - Jak cię zwą?

- To... że cię tam wysłałem... od tamtego czasu... czuje się winny... - powiedziałem i puściłem ją. - ... i za to, że mam już rodzinę... a mówiłem ci, że będzie celibat po twej śmierci...

Powoli wstałem w takim samym tempie podchodzę do niej i lekko ją popycham by sprawdzić czy jest prawdziwa... jest... inaczej... bym nie był AŻ tak wystraszony. Po chwili z impetem ją tulę.

- Wybacz... Wybacz...

Cholera... patrzę na nią w szoku... i siadam z wrażenia na krzesło... którego nie ma więc siadam z impetem na podłodze... moja dupa... i lekko się cofam.

- M... Milly? Ale... ty... nie żyjesz od 8 lat... - powiedziałem lekko wystraszony... ZAJEBIŚCIE! THE WALKING DEAD IN REAL LIFE!

Eee... oślepłem... przypatruje się jej dobrze by dowiedzieć się kto to jest... jest mi znana... ale nie wiem kto to... cholera... moja pamięć. Więc... kto to jest?

- Posrało cię? Chodzi mi o ich bezpieczeństwo. Jeśli wrócę... i powiem im o sobie, to ten mój morderca dowie się i znów wróci... a drugi raz nie mam zamiaru umierać. Trzeba coś innego wykombinować - powiedziałem zastanawiając się.

- ALE WYGLĄD... nie jestem Allanem jakiego pamiętają... a poza tym, kiedy rozniesie się wieść, że zmartwych wstałem, to odrazu będę na celowniku, jak reszta mej rodziny. Nie chce ich narażać... i dobrze to wiesz.

- TYLKO MNIE NIE SŁUCHAŁA. Mój ojciec był poprzednim właścicielem, a nie wspominała mi o tym by mój ojciec coś takiego robił. Nawet za czasów kiedy go nienawidziłem. Poza tym... nikt go już nie powstrzyma. Ja jestem martwy... i raczej nie wrócę do domu... a nawet jeśli... to nie mam w nikim pomocy - wskazałem na swój wygląd...

- Mogła nie posłuchać... MOICH ROZKAZÓW W POŁOWIE NIE SŁUCHAŁA, A U INNYCH SŁUCHAŁA BEZ SZEMRANIA. Tylko mnie tak traktowała... u poprzednich... u Galaxa wykonywała wszystko, nawet jeśli czyny były gorsze od czynów Hitlera. A u mnie, to niekiedy odzywa "Nie chce" "Nie mam Czasu" i "Półgodziny... muszę dospać". Nie gadaj, że nie miała wyboru... bo miała...