KougatKnave3

- Co z nim? Chyba nie z powodu tego, że mnie tylko zabił. Co zrobił jeszcze? - spytałem się. W sumie... czemu ja z nim gadam? Do tego zakapiora dołączyła... zdrajczyni. Źle zrobiłem ufając jej znów... teraz już wiem, że źle postąpiłem dając jej drugą szansę.

Westchnąłem... myślałem, że wreszcie znalazłem tą osobę której mogę podziękować.

- Dobra... po co mnie tu sprowadziłeś, bo inaczej bym właśnie się budził gdzieś tam...

- Wait a Sec... chcesz powiedzieć... że to wszystko... co mnie spotkało - usiadłem na zadzie... - To twoja zasługa... i... czy ty mnie tu sprowadziłeś? - zaraz poznam prawdę... jeśli tak... to zadarłem z bogiem...

Rozglądam się.

- Jak widać, masz słabość do Harrego Pottera. Ale... czemu ty istniejesz? Zdawało mi się, że jesteś wytworem mojej wyobraźni stworzonym w celu poprawienia Reputacji u Rodziców Twi.

- Więc... czemu nie jestem na ziemi tylko tutaj... nie rozumiem. Poza tym... wymyśliłem cię, więc pewnie mi się to śni.

- To wiem... ale myślałem, że jak mnie Lucy... - tu splunąłem na ziemie - ... mnie zabije, to ono się nie liczy. A tak przy okazji to czemu jestem człowiekiem, i nie mam mnie teraz tam na Terze?

- T... Turkus Eye? Ale... to przecież ja... dla czego tu jesteś... dlaczego jestem człowiekiem? - spytałem się przerażony... dobra... TO MI NIE POMAGA CAŁKOWICIE.

Odwracam się i spoglądam... mój głos... ale dziecięcy. Normalnie już by to coś dusił... znaczy tuliła moja matka. Sprawdzam kto to jest.

Westchnąłem...

- Halo... jest tu ktoś? - spytałem się... pewnie jestem sam... ale warto zapytać. Jak tak wygląda niebo... to wole zostać wskrzeszony. Czekam aż coś się stanie.

- Co do jasnej cholery? Mundur Armii USA... broń na sobie... jakim kurwa cudem wróciłem do człowie... A pierdole... ŻRYĆ!!!! - wracam do jedzenia. Najwidoczniej... jestem w niebie.

MOJE ULUBIONE PRZYSMAKI! Zapieprzam do stołu i biorę wszystko i zaczynam wszystko chwytać kopytami i wpierdalać. Dziwne, czuje się jak bym nie jadł od 6 lat... akurat tyle jestem kucem.

Kurwa gdzie ja jestem? W Hogwarcie? W sumie... nikogo tu niema więc...

- DUMBLEDOR! DAJ ŻRYĆ! - i uśmiacłem się. Dobra... co teraz? WIEM! IDĘ DO GABINETU... czy sali tronowej... I SZUKAM CZEGOŚ DO ZABAWY! Taka okazja może się już nie powtórzyć.

Spojrzałem na nią ze złością - Zabij... zasłużyłem... ufając ci - obniżyłem głowę szykując się na ostateczny cios... to tak się więc to kończy... tak się to wszystko zakończy. Więc... do zobaczenia, po drugiej stronie.

- A j... jednak to... zrobiłaś... - Z mojego oka popłyneła łza... smutku, że mnie ukochana osoba zdradziła. - Rób co masz zamiar zrobić to zrób - powiedziałem patrząc gniewnie na oprawcę.

W moim ciele rośnie gniew kiedy patrzę na Lucy. Ona nie może konszachtować z innymi i im usługwać, bo nie zgodziła by się. Ona ma za zadanie zrobić wszystko by mnie chronić, i potem nawet ustaliliśmy, także NASZĄ rodziną. Patrzę na nią zawiedzeniem. Westchnąłem i powiedziałem słowa...

- Zaufałem ci... jak widać... na marne - i padam na ziemie, z powodu braku sił.

Ruszam na tego zbira. Nigdy się nie poddam... będę walczyć do ostatniej kropli krwi. Podnoszę się... nie... nie dam rady. Patrzę oczekująco na tego napastnika. Nie ma bata, ktoś z nim musiał być.

- Pokaż swojego wspólnika... nawet dobry wojownik, tak by nie walczył... - powiedziałem oddychając ciężko.

Spring Love

Spojrzałam po sobie... byłam cała w... nasieniu. Spojrzałam pytająco na Azure - Wewnątrz... też? - spytałam się. Poniekąd... chciałabym, by zrobił to też we mnie. Tak czy siak, czekam na jego reakcje. W między czasie, wtulam się w niego...

Ja już ostatkiem sił walczę... widać po moich ruchach bronią. Lucy... ja już se z nią pogadam... walczę więc ostatkiem sił lecz wiem... że już nie mam szans.

- Gdzie do cholery jest Lucy? - spytałem jakby do siebie. Wciąż staram się go zabić... już nie powalić. Nie pozwolę by ktokolwiek zadzierał z moją rodziną.

Więc podnoszę miecz by zadać mocne cięcie z góry który na pewno go powali. On... jak by znał wszystkie nasze ruchy. Ale jakim cudem? To nie jest możliwe by dosłownie wszystkie znał.

Spojrzałem na nią przerażony... - TWILIGHT ZABIERZ DZIECIAKI W BEZPIECZNE MIEJSCE! PORADZĘ SOBIE! - wrzasnąłem do niej i kontynuuje walkę z napastnikiem.

Teraz już nie ma nic... tylko gniew. Rzucam się na niego w szale bersekera z zamiarem zabicia go... UJEBANIA MU JEGO FACJATY I SPALENIA NA STOSIE!!!!!

Dobywam maczety i wykorzystując sytuacje rzucam się na niego w celu pozbawienia go broni i ogłuszenia. Nie ma on prawa tykać mojej rodziny... NIE MA TAKIEGO KURWA PRAWA!!

Lucy... nie czas na żarty... nagle poczyłem coś na zadzie... to ściana. Dosłownie jestem przyszpilony. Wciąż strzelam starając się nie trafić córki za nim.

Lucy... przydałoby się wsparcie... Wciąż strzelam i w razie konieczności używam magii. Staram się od niego trzymać na dystans. W MOIM DOMU MNIE NACHODZIĆ!