KougatKnave3

No to wyciągam kopyta by ją przytulić... potem ją szybko puszczam... - Jak się trzymała reszta dzieciaków, pod mą nieobecność? - spytałem się jej. Na razie, Luna jest moją jedyną skarbnicą informacji...

- Nie wiem... nie wiem jak wam dziękować... gdyby nie wy... pewnie umarłbym tam z wycieczenia... albo z głodu - powiedziałem patrząc na nią z uśmiechem... i wyciągam kopyta by ją przytulić... ale szybko je chowam... wiem, że stroni od takich rzeczy.

- Kiedy będzie mogła wyjść? - Spytałem się odetchnąwszy z ulgą. Dobrze, że nic jej nie jest. Dzięki niej, teraz jestem wolny. - Co z moją... Oprawczynią - powiedziałem. Mam na myśli Rarity.

Uśmiecham się - Ale czemu jest w tej kuli? - spytałem się Luny. Trochę dziwnie tak wygląda... bezbronna i taka krucha... patrze na to z niepokojem. Dawno jej nie widziałem.

Biorę Tabletkę i popijam wodą. Następnie uśmiecham się na widok Luny... ciesze się, że po tym epizodzie z Galaxem nie przestała mnie lubić... zwłaszcza za to co jej Galax zrobił.

- T... tak. Mam tyle py...pytań. Jak... mnie... znaleźliście? - spytałem się słabym głosem. Matko... trochę im to zajęło, nie ukrywam...

Zaczynam się rozglądać i patrzę na tą kulę. Następnie wołam, przywołuje lub cokolwiek, by się go spytać co z tą kulą i czemu widzę tam Delicate... przypomina chomika w plastikowej kuli.

Niestety... za późno...

- Z... p... źno... - zdołałem wyjąkać... jestem za słaby by ruszać kopytami jeszcze, ale staram się je podnieść trochę... matko... 4 miesiące przykuty do łóżka i gwałcony bez ustanie...

Uśmiecham się lekko na ich widok i wciąż zjadam porcję które matka mnie karmi. Więc... jestem w domu... jak na razie to nie sen... widać, że z oczu zaczynają mi lecieć łzy...

Staram się ją jeść... pięknie... czuje się jak jakiś Niepełnosprawny, że wszyscy muszą się mną opiekować. I Like This. Staram się otworzyć oczy i zobaczyć kto jest przymnie... kto stoi koło mnie...

Nie chcieliśmy urazić żadnych niepełnosprawnych czytających te sesje. Nie bierzcie tego na poważnie, gdyż to zdanie zostało tutaj użyte z braku wyboru. Przepraszamy za to słowo.

Ja wciąż nie mogę nic zrobić... jestem zbyt wychudzony, zmęczony i głodny. Jedynie co mogę robić, to słabo oddychać i cicho pojękiwać, ciężko mi teraz mieć cały czas otwarte oczy... ja... nie wytrzymam...

Patrzę na niego... mimo iż go nienawidzę... jestem mu wdzięczny... wciąż jednak za słaby jestem. Głodny... karmiła mnie tak bym mógł przetrwać, ale jednocześnie bym nie mógł uciec w razie czego... wiec jestem trochę wychudzony. Nie mam nawet sił by mówić... Więc nie mogę zrobić, żadnej reakcji, prócz wolnego i słabego oddychania... nie wiem, jak długo już pociągnę...

Westchnąłem. Pewnie podirytowana, więc będzie bolesny numerek. Zamykam oczy i obracam głowę tak by nie widzieć kto przychodzi... udaje nieprzytomnego, to zwykle na nią działa uspokajająco... ale i tak łzy lecą mi z oczu...

Westchnąłem... straciłem już jakąkolwiek nadzieje, na pomoc... ratunek... już raczej nie przyjdzie... jak ja... tęsknie za dzieciakami i Twi... chciałbym je zobaczyć... ale nie mogę...

Czuje się... słaby... zaraz... padnę z wycięczenia... za dużo razy... resztkami sił walczę o wolność, i stawiam opór... tylko już tyle mogę zrobić... nie uda mi się uciec.

Płyn na twarzy, już zdążył zejść... otwieram oczy... i patrzę na nią załamany z wypływającymi łzami. Jak bym mógł coś powiedzieć, to znów bym powtórzył "Czemu" Albo "Ufałem Ci"

Robię cokolwiek... COKOLWIEK BY UCIEC! Nie chce... ale... wiem, że mnie znajdą... to ostatnie miejsce do którego się udałem... na pewno mnie znajdą... a wtedy... zapłaci...

Jęknąłem. Nawet przez zamknięte oczy łzy mi przeciekają... nie rozumiem... błagam... zostaw... ja nie chce... robię cokolwiek... wiercę się, uciekam biodrami...

Znów się tak czuje... tym razem przez najlepszą przyjaciółkę... po moich oczach zaczynają spływać... łzy. Tak, to jedna z bardzo niewielu rzeczy które potrafią mnie przyprawić o płacz... gwałt na mnie albo na moich bliskich.

Przed jej zakneblowaniem powiedziałem z załamaniem - Czemu... - potem już miałem zajęte usta. I znowu to samo... i tak dzień, w dzień co dziennie to samo przez najbliższy... nieokreślony czas.

- Dobrze... więc ostatnie pytanie możemy darować - powiedziałem i spojrzałem w okienko - Mogę zabrać ją do stołówki by mogła napełnić żołądek? W końcu obiecałem jej to.

Nie bądźcie śmieszni... ona nigdy na to nie była chora, a gdyby była to bym teraz ja miał niepowstrzymaną chcice. Czekam na to co się stanie... ale podobnie się zachowuje jak podczas tego.

- Miło mi... - powiedziałem z uśmiechem. - Mieszkasz gdzieś niedaleko, od miejsca gdzie się spotkaliśmy, czy w jakimś większym skupisku, kucy - spytałem się. Standardowa procedura... jeszcze to i następne pytanie i będzie wolna.

Więc się całkowicie odprężam i czekam na to co się stanie... więc... znów się to dzieje... jak widać, nie potrzebnie jej wybaczałem... tylko wtedy uśpiłem swoją czujność...

- "Nie poradzi sobie z ewakuacją?" Sama nie wiesz co mówisz. Ta fregata już nie raz zaskakiwała. Ten statek łącznie zniszczył trzech żniwiarzy, z czego jeden sam dosłownie wraz z Gethami rozpieprzył obronę cytadeli. Na solówie zniszczyliśmy potężny okręt Zbieraczy, a potem ich planetę macierzystą. Ten statek może i jest mały, ale wiele razy manewrowałem nim tak, że powinni mi odebrać licencje na pilota Fregaty.

- Zgadzam się z Jokerem. Gdybym wiedział, że możemy stracić Normandie, nie wysyłałbym Ekipy Alenko. Ale twój plan jest dobry, lecz koloniści nie wsiedli by do waszych statków - powiedział Hackett.

- Są nieprzewidywalni, i nie cierpią syntetyków jak wy. Zostaliby na planecie, nawet jak by nad ich głowami latało by nawet z 20 żniwiarzy. - dodał Major.

Więc zaraz zaczną mnie szukać. Lucy pewnie beze mnie nie pójdzie, więc będzie POWAŻNY problem. Staram się uwolnić z kajdanek... czymkolwiek, inaczej tu zostanę... nie wiadomo ile.