Wizio

Jak zawsze po chwili byłeś, a raczej stałeś przed drzwiami prowadzącymi do twojego domu.

Kolejna nieprzespana noc dawała się we znaki. Byłaś osłabiona, a na nogach trzymał cię tylko wcześniej zrobiony prysznic, lecz jest to tylko krótkotrwały efekt. Jedynym sposobem była Twilight, która podobno już miała do czynienia z podobnymi przypadkami. Może warto ją oto zapytać?

Prysznic i zimna woda... te codzienne rzeczy były dla ciebie chwilą relaksu i rozbudzenia po ciężkiej i najczęściej nieprzespanej nocy. Po tej czynności czułaś się rozbudzona, a nawet jako tako wypoczęta. Szybko więc się wytarłaś i wyszłaś do swojego salonu. Na zegarze widniała godzina 9:23.

< 2000 post w sesji > - I to dzięki tobie - powiedziała po czym pocałowała cię w polik. Razem siedzieliście tam i się przytulaliście, aż Smoothy nie musiała iść do ratusza. - To kochanie... będę za około godzinę. Możesz się rozgościć jeśli chcesz.

Przytuliłem ją. - Wiesz... tęskniłem za tobą... - to były jedyne słowa jakie powiedziałam, a następnie pocałowałem ją.

Twilight usilnie próbowała zniszczyć bańkę uderzając w nią kopytkami, lecz nie przyniosło to żadnego rezultatu i tylko z obrażoną miną usiadła na podłodze i zaczęła w nią patrzeć. Celestia natomiast podeszła do ciebie i objęła cię skrzydłem (). - Auroro... To nie Twilight wina, a wiem, że strata przyjaciela to wielki cios oraz smutek. Musisz jednak zrozumieć, że każdy z kucyków ma trudny okres. Ja miałam, ty pewnie będziesz też miała, a Twilight przechodzi go aktualnie. Nikt nie powiedział, że będzie to coś dobrego. Musimy po prostu czekać, aż ta złość wyparuje z niej i mieć na nią oko, jednakże ty musisz odpocząć, więc daje ci wybór. Możesz odpocząć lub mi pomóc.

- To już od ciebie zależy co chcesz - powiedziała wzdychając. - Ja nie mogę kazać ci zaprzestania z nią kontaktu.

- Rozumiem - powiedziała z lekkim uśmiechem i wypuściła cię z uścisku. - Mam nadzieję, iż w przyszłym tygodniu wyzdrowieje i będę mogła wrócić do pracy.

- Nie powiedziałem, że zostaje. Uratowałaś mnie, więc muszę ci się odwdzięczyć - ruszyłem z gotowym łukiem za nią. - Jestem gotowy - powiedziałem po chwili.

- Ano dobrze - powiedziałem z uśmiechem dając jej kwiaty. - Proszę. To dla ciebie jako przeprosiny i podziękowania za wszystko.

- Nie znajdziemy na to tak szybko odpowiedzi to jestem tego pewny, lecz pamiętaj o jednym. Jeśli ktoś jest z nimi to jest przeciw nam. Nawet jeśli to ktoś nam bardzo bliski. Nie będzie to już kucyk, którego znamy tylko bestia, która zrobi wszystko aby ciebie zjeść.

- Czuję się przy tobie spełniona... Cieszę się z tego powodu i mam nadzieję, iż będzie tak zawsze... Ja, Ty i wspólne mieszkanie.

- Ja poznałem Ich dopiero dzisiaj i też mam powody by ich nienawidzić. Są... okropne, straszne i obrzydliwe jednocześnie. Mam nadzieję, iż uda się nam wydostać bez szwanku. Nie wiem dlaczego ale cię polubiłem. Może to przez fakt, iż jesteś jedyną normalną osobą jaką spotkałem, a może to przez to, iż mnie uratowałaś.

Na zegarze widnieje godzina 14:20

Ban bo dużo piszesz.

- Cóż... jest niedaleko, ale możemy z niego to i owo wziąć. Miałem tak miecz i halabardę, która niegdyś należała do mojego przodka. Może się nadać.

Applejack odpowiedziała ci uśmiechem po czym bez słowa patrzyła się w twoje oczy.

- Wymarzone, ale złe i pozbawione miłości. Moje zadanie polegało na kierowaniu drobnymi grupkami złodziei na konwoje oraz ograbianie ich.

- Jesteś pewna, że teraz mamy to zrobić? Pierwszy raz o nie wiadomo ilu dni stanąłem na kopytach, lecz jeśli goni nas czas to nie warto zwlekać.

Była to prawdopodobnie pałacowa komnata. Świadczył o tym wystrój sali jak i sam Shining Armor, który siedział przy biurku i coś robił.

Kolejna nieprzespana noc to od jakiegoś czasu był dla ciebie standard. Ledwo mogłaś chodzić, z powodu zmęczenia, które cię dręczyło ale całe czas miałaś koszmary, które z czasem się nasilały, a brutalność w nich była coraz to większa i zawiła. Gdy tylko zamykałaś oczy widziałaś rzeczy, które nigdy nie powinny się zdarzyć, a jednak się wydarzyły... i to w twoim umyśle. Czułaś, iż przestawałaś być bezpieczna nawet we własnym domu, a to co było dla ciebie bliskie wydawało się obce. Byłaś już dorosła, lecz to co się działo mogło przyćmić nawet najbardziej odważne kucyki.

Postanowiłem się do niej podkraść. Gdy już mi się udało zwróciłem jej uwagę po przez zasłonięcie jej oczu.

- Też jest na górze. Jeśli chcesz to mogę ją przyprowadzić - powiedziała z lekkim uśmiechem kończąc opiekać ostatnie kawałki jabłek. - A ty się częstuj.

Obudziłaś się następnego dnia, lecz nie była to trawa ani drzewo tylko łóżko. Duże i wygodne.

- Dobra ale musimy znaleźć jakiś tymczasowy budynek. Muszę was chodź trochę nauczyć walki. Wiem, że to niemoralne, ale teraz każdy musi wiedzieć jak zabić trupa.