Nightmare

Celestia nie odpowiedziała.

- To zaklęcie? Można je zdjąć, ale wykonać to może tylko ten, kto nałożył - powiedziała Twi.

- Wcześniej to było "Chlaj ile chcesz", ale zmienili nazwę, bo nieletni zaczęli przychodzić - powiedziała. - Czasem są tu dyskoteki, ale nie, to nie jest klub.

Poczułaś ból w kopytach, ale drzwi jak stały, tak stały.

- Ona cię nie rozumie. Wykonuje tylko rozkazy - Twi położyła ci kopytko na ramieniu.

Wszystko opadło spokojnie na ziemię.

Poke pobiegła za Magicem. (Nie mam, co innego pisać.)

- Czego sobie życzycie? - zapytała ignorującym cały świat głosem.

Na tronie siedziała Celestia ze znajomymi ślepozielonymi oczami. - Witajcie poddani - powiedziała spokojnie.

Cisza. Nikogo w środku nie było.

Nie odpowiedziała. Ruszyła w stronę drzwi.

- Może lepiej wrócić... Te straże pewnie wkrótce się skapną, kogo przepuściły - szeptem powiedziała Pokemona.

I klapa. Zupełnie nie kojarzyłaś języka, w którym ta książka została napisana.

- Mam tyle do powiedzenia - powiedziała szybko. Najchętniej powiedziałaby to od razu, ale przypomniała sobie, że są otoczeni przez wrogie stwory.

- Acha. Mi zawsze jest trochę głupio, gdy wciąż jestem od innych wyższa - powiedziała Knight, wciąż się rumieniąc. - O tu, to jest nasz barek "Nie dla źrebaków". - pokazała niewielki budynek rodem z Nowej AppleLoosy, gdyż wykonany z wagonu pociągu. Na szyldzie widniał przewrócony kufel.

- Z pewnością nie zostałeś zamknięty w krysztale na tysiąc lat - powiedziała i ruszyła do zamku.

Papillon wyszła z rydwanu. Kątem oka zauważyłeś łzy spływające jej po policzkach.

Nawet nie poczułeś, gdy rydwan lekko opadł na brukową kostkę. Teraz zostały już tylko te motyle, które wcześniej były weń zaprzężone. - Jak to nie ma? Kiedy ostatnio tu byłam, wszystkie wieże były kolorowe, a teraz... Wszystko jednolicie białe. - skrzywiła się.

- Dokładnie sto dwadzieścia pięć - odpowiedziała speszona. Następnie ruszyła w stronę schodów na następne piętro wieży.

- Magicmagicmagicmagicmagicmagic! - wykrzyczała w myślach Poke i skoczyła do ogiera. Następnie go przytuliła.

Powoli motyle przed wami się rozproszyły. Ujrzałeś przed wami jeszcze wolniej zbliżający się dziedziniec pałacu w Canterlot. - Hmm... - Papillon omiotła spojrzeniem całą budowlę. - Widać, ż mnie tu dawno nie było. Gdzie wieże Discorda i Chrysalis?

Hmmm... Po tym, co napisałeś... Poke po prostu zrobi dobrą minę do złej gry, wróci do strażników i po prostu obok nich przejdzie, uśmiechając się, jakby właśnie coś się szczęśliwego zdarzyło.

Twilight przykryła cię skrzydłem i dała całusa w policzek.

Twi podeszła do ciebie. Wyglądała na zaniepokojoną. - Coś się stało? - zapytała.

- Spokojnie, już niedługo - powiedziała Papillon.