Arcybiskup z Canterbury

Discord uniósł brew.

- Oczywiście, oczywiście że tak będzie. Względnie. Hipotetycznie - ostatnie słowa powiedzial niemal szeptem.

Cegły zgrzytnęły po pchnięciu i... Odsunęły się, ukazując skryty w mroku korytarz.

- Nie ma tam bezpieczeństwa - syknęły szczury. - Zginiecie, jeśli tam wejdziecie. Jeśli tam wejdziecie, umrzecie. Zabiją was, jak zabijają nas. Chcecie śmierci? Czy jej chcecie? My, mali, mamy honor. Nie jesteśmy plugawi. Tak o nas mówicie. Tak nie jest...

- Co się... Co si.. - klacz urwała, widząc przerażenie przyjaciółki. - Zombie - stwierdziła. Zerwała się i zaczęła pakować najbardziej potrzebne rzeczy do kilku toreb i plecaków. Cóż za trzeźwość umysłu.

Niedoszła ofiara nie zmieniała miejsca. Widocznie nie miała też zamiaru. Krussk zdecydował się wejść do środka, zapamiętując gdzie prowadzą dane drzwi wyjściowe. W środku panował półmrok, ponieważ wszystkie i tak niewielkie okna zabite były deskami. Były tu też schody prowadzące na górę i kilka starych, metalowych i zardzewiałych drzwi. Jedne były wyrwane i prowadziły w dół, do niewielkiej piwnicy. Nawigator wskazywał jednak na górę, bo wydawało się iż cel jest tuż nad Trandoshaninem.

-  O co chodzi? - zapytał z powagą. Stanęli przed drzwiami prowadzącymi do jednej z komnat. Daerth otwarł je i pokazał, żeby Ruffian tam weszła.

Po szarży na placu boju wokół Midighta pozostały dwa, rozproszone kozły. Spojrzały na siebie i jeden z nich rzucił się na pegaza, w ostatnim prawdopodobnie impulsie. Bardzo szybko przed Midnightem został tylko jeden rogaty, który padł na ziemię i przestał się ruszać - czekał na cios.

- A... Kiedy chcesz? To od ciebie zależy - powiedziała. Discord znów zbliżył się do drzwi i oparł o framugę.

- Och, Fluttershy... Jesteś zbyt niezdecydowana...

- No to już - rzekł Arrow. Przed nim znajdowały się jedynie cegły, odróżniające się tylko kolorem. Były jaśniejsze.

(Bij-cie-się)

 

* * *

 

Nocturne, mimo braku zaproszenia poszła żeby usiąść przy ognisku. W postaci rudej dziewczyy wyglądała dość niepozornie. Usiadła blisko płomieni i zaczęła zbliżać do nich rękę.

Jest uzależniony od Archie.

Dave Mustaine. Postać historyczna w pewnym sensie. Został wywalony z Metallici i założył zespół równy (lepszy) Metallice. Autor zajedwabistej muzyki, tekstów i mistrz ciętej riposty.

 

 

Oprócz tego został sklasyfikowany na:

19 miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów według magazynu Guitar World

89. miejscu listy 100 najlepszych wokalistów wszech czasów według Hit Parader

Ponadto w książce "The 100 Greatest Metal Guitarists" autorstwa Joela McIvera  uznano go za najlepszego metalowego gitarzystę na świecie. Czyż nie trzeba być zajedwabistym aby osiągąć tyle?

Komisja dostrzegła w nim zajedwabistość i ogólnopojętą epickość! Propozycja zaakceptowana!

- Nowy jest mniej szkodliwy niż ty - rzuciła Zmora, powstrzymując się żeby nie rzucić książką. Była poirytowana. To dobrze. Będzie miała od kogo żywić się snami...

Nocturne usłyszała szelest między niskimi iglakami. Zdecydowała że poczeka na istotę, do której zmierzała. Niech teraz ona się pofatyguje.

Zmora przewróciła oczami widząc bezsensowne popisy... Czegoś. Westchnęła patrząc na nowego przybysza, który skłonił ją do refleksji różnego rodzaju.

Nocturne westchnęła. Siedzi i wyje, a ona musi biegać. Trudno. Na miejscu wygarnie właścicielowi głosu co o nim myśli. Pobiegła w wybranym przez siebie kierunku. Działanie czasu było niezauważalne, choć wiedziała że trochę go minęło od wyruszenia z obozu.

Zza mesti wyszła ruda dziewczyna niskiego wzrostu. Spojrzała na wszystkich znajdujących się w pobliżu bez emocji.

- Witam - rzuciła.

- Niespecjalnie. Ale zawsze to coś w walce przeciwko nudzie. Tak dawno nie śniło się nikomu nic ciekawego - poskarżyła się Zmora.

Nocturne obserwowała. Słuchała. Wycie znów pojawiło się, a to znaczyło że uzyskała kontakt. Poszła więc w stronę, z której dochodził głos. Był coraz głośniejszy. Coraz bardziej wyraźny. Wkrótce drzewa liściaste ustąpiły miejsca iglastym i stanęła na małej polanie. Znów zawyła.

Kolejny kozioł padł po ciosie kopyt. uderzenie nimi w głowę dawało efekty. Tymczasem po okolicy rozszedł się szaleńczy, głośny śmiech Nightmare Moon. Co mógł oznaczać?

Kanały ciągnęły się nieprzerwanie, a czas płynął. W pewnym momencie Arrow zatrzymał się.

- Słuchaj... Możliwe że jesteśmy pod Canterlotem. Widzisz te drzwiczki, o tutaj? Księżniczki mają tu drogę ewakuacyjną... Tak może być.

- Nie. Masz... To znaczy, gdybyś chciał... Mógł... Powiedzieć mamie że się do niej wybieramy - powiedziała klacz nieśmiało. Królik u jej kopyt zaczął tupać poirytowany.

Kozły nie czekały na ukrycie się Midnighta. W nieregularnych odstępach czasu zaczęły strzelać. A jednak, coś niewidocznego odbiło strzały nie dopuszczając do zgonu  pegaza. To Twilight wzięła czynny udział w bitwie.

- Cóż. Z pewnością z własnej, nieprzymuszonej woli bym tutaj nie zostawał. Słyszycie? - Ostatnie słowo wypowiedziane zostało głośniej, z pewnością w stronę szczurów.

- Wszystko słyszymy - padła odpowiedź.

Kozioł zatrzymał się i zawrócił, po uświadomieniu sobie co właściwie się stało. Tymczasem pierwszy z kozłów poddał się stratowaniu, nie zdążywszy zareagować. Inni rogaci rozproszyli się i zaczęli celować do pegaza z łuków.

Jeden z kozłów, ten najbliżej Midnighta wystawił rogi, widząc szarżę kuca i natarł na niego. Pozostałe zatrzymały się i zaczeły szukać broni potrzebnej im do obrony.