Arcybiskup z Canterbury

Saggita szybko opadła w objęcia Morfeusza. Śnił jej się jej ukochany. Leżał przed nią na trawie, po czym wstał... I jego oblicze zmieniło się. Z pustych oczodołów sączyła się ropa, a zęby wystające z nierównej, przegniłej twarzy dążyły do rozszarpania tętnicy klaczy...

- Tych przykazań? Jedenastu? To dość zabawne. Jeden bóg, a tyle samo imion, inne tradycje... - wypowiedziała Zmora, po czym schowała się przed kolejnymi promieniami słonecznymi bezlitośnie zabierającymi jej cień.

Arrow podniósł się z ziemi gwałtownym ruchem i stanął stabilnie na nogach. Był osłabiony chwilowym brakiem dopływu powietrza, jaki zaprezentowała srebrna żmija.

- Człowiek. Zwykły człowiek. Kupiec igiełek śmierci. To tutaj - pokazał Krusskowi urządzenie - namierzy twój cel. Cel ma mikrochip pod skórą, o którym nie wie. Ach... Apeluję o ostrożność. Lubi strzelać, używa przestarzałego, ale wciąż sprawnego blastera. W chwilach kiedy nie jest nieprzytomny przez narkotyki ma całkiem celną rękę. To dość rzadko się zdarza... Ale się zdarza. Wolałbym ciebie biorącego moje pieniądze, niż jego na nogach.

Lokatorzy dyżurki mieli szampańskie nastroje i nie stronili widać od rozrywek. Co chwila wybuchali śmiechem. I kiedy Midnight podsłuchiwał nie przyszło mu do głowy, że któryś może zdecydować się na wyjście z pomieszczenia, co też się stało. Drzwi otwarły się lekko, nie na całą szerokość uderzając w Midnighta. Ten na szczęście stał po bezpiecznej stronie drzwi, a pijany kozioł nie zwrócił uwagi opór, skupiając się na szybkim powrocie do zabawy. Drzwi zatrzasnęły się, a ruszył wgłąb korytarza.

Przez całą podróż panował spokój i bardziej przyjazna atmosfera. Prawie spokój... Bo przez dwie noce Fiury'ego dręczyły sny z Mirage w roli głównej. Matka przychodziła i pokazywała swoje niezadowolenie, jednocześnie zaznaczając, że Fiury ma jeszcze szansę poprawić się, bo test nie dobiegł końca. Ale wraz z pojawieniem się miasteczka na horyzoncie Fiury'ego napadły wątpliwości. Co, jeśli Królowa Podmieńców zaatakuje właśnie Ponyville, zanim księżniczka Celestia zdoła zabezpieczyć Equestrię?

Nocturne spojrzała na ogień. - Po co jest wam to teraz? - zapytała. Po twarzy przebiegł jej wyraz braku akceptacji i zdziwienia. Fakt, byli dziwniejsi niż jej się zdawało że będą.

Zmora spojrzała na Sophie. - Widzisz, wampirzyco... Chętnie bym ci pomogła z narwaną przyjaciółką, ale obawiam się że ta wroga mi gwiazda oświetlająca ziemię odcina mi dojście. Musisz radzić sobie sama. Jestem teraz zbyt słaba na zamianę... Żadnemu z was nie śnił się koszmar. Tej nocy sama będę musiała je wywołać... - rozległo się echo.

- No, to ja idę do domku - powiedziała Florence i tak też zrobiła. Chwilę później dołączył do niej brat przyrodni i na polanie zapadła cisza.

- Tym prędzej musimy wracać do Ponyville. Muszę poinformować Celestię. Equestria powinna być w gotowości do ataku - powiedziała Twilight i uśmiechnęła się lekko. - Dobra. Czas na nas. Im szybciej znajdziemy się w Ponyville, tym lepiej. Naprzód, drużyno! - Powiedziała Applejack.

Ostatnie drzwi po tej stronie korytarza. Na drzwiach napisane było "Dyżurka lekarska". Ze środka dochodziły śmiechy i głosy, najprawdopodobniej koźle.

Światło rozwiało się i na kamiennej podłodze leżało teraz... Coś zawinięte w zżółkłe ze starości płótno. Ignis rozwinął płótno i na podłodze leżała teraz błękitna klacz jednorożca o długiej, czarnej grzywie. Klatka piersiowa wskazywała na to, że oddycha, ale nie poruszała się. Była nieprzytomna. Ignis podszedł i węże trzymające dwóch łowców puściły. Arrow i Somada upadli na podłogę.

Zmora siedząca pod drzewem wyszczerzyła szeroki na całą twarz uśmiech. Włosy nagle poruszyły się. - Och... Nowa postać, jakże miło mi widzieć nowe źródło pożywienia - wyszeptała. Nie słyszał tego nikt, prócz Sophie.

W końcu przejście stało się zamknięte. Wszystkie kuce dyszały ciężko. - Teraz chyba warty nie potrzeba - powiedział Violet. - Lepiej się prześpijmy i odpocznijmy. Nie wiem, co czeka nas jutro. - Mam nadzieję że nie zatykanie korytarzy - mruknęła klacz.

- Dziękuję bardzo. Wielu mówiło mi różne rzeczy, ale raczej nie były to pozytywy i zawsze odnosiły się obraźliwie co do mojej aparycji - powiedziała zmora spod drzewa. Wąska strużka światła przebiła się przez gałęzie, a zmora zasyczała gniewnie. Promienie widocznie nie były jej miłe. Spojrzała jeszcze na Locę. - O cóż chodzi? - zapytała.

- Już nie masz - powiedział Ignis. Srebrna żmija oplotła Somadę uniemożliwiając jej mówienie i ruch. Kątem oka mogła zobaczyć Arrowa. Żmija już go nie dusiła, ale wciąż trzymała na uwięzi. Pegaz nie mógł się ruszyć, ale w przerażeniu wpatrywał się w Ignisa i Hammera. Alicorn z trudem odsunął klapę grobowca. Kamień z hukiem opadł na podłogę, a Hammer uniósł się nad niego. Granatowe światło zamigotało i zawinęło jego ciało całkowicie, po czym przelało się do środka sarkofagu. Hammer zniknął, ale kula wciąż lewitowała nad grobem. Po Ignisie widać było zmęczenie, jednak zdołał unieść pokrywę i z powrotem nasadzić ją na otwarty grobowiec. Kula opadła na podłogę i zaczęła się rozwiewać.

W tym panował mrok. Zaraz po wejściu Midnight potknął się o jakąś szczotkę. Pomieszczenie było ciasne i bez okien. Miało w środku środki czyszczące i narzędzia do sprzątania. Nie znajdowało się w nim nic pożytecznego... Ani też Nightmare Moon, co bez wątpienia było pozytywem.

Kuce w momencie ucichły i przypatrywały się z różnym wyrazem twarzy na Fiury'ego. Twilight westchnęła i wszystkie klacze spojrzały po sobie. - Było blisko - mruknęła Applejack. - No - poparła ją Rainbow. - Fiury, przepraszam że tak się na ciebie rzuciłam. Nie powinnam była. Wyczuwam tutaj magię Discorda. - Och, nie - powiedziała cicho Fluttershy. - Nie, nie ma tu Discorda. Wiem to, nie okłamałby mnie.

- No to ruszcie się obie i do roboty! Choćby niewielkimi kamieniami odetniemy im dostęp tutaj - zarządził. - Okej - mruknęła Florence i magią zaczęła przekładać kamienie aby zatkać korytarz.

Nocturne, swoim zwyczajem - nie widząc niczego ciekawego do roboty - usiadła w cieniu drzewa i przyglądała się znudzona reszcie watahy.

- Uwięzienie w jednym ciele... To musi być takie okropne i niesamowicie nudne - powiedziała, przyierając postać mary. - Świt - syknęła, po czym przesunęła się w cień drzewa. Teraz widać było tylko jej oczy.

Po wejściu na ląd okazało się, że katana wciąż jest przy ciele Darknessa. Z wysepki widać było też poskręcanego trupa o kręgach, które przebiły skórę na szyi. Całe ciało pokryte było sinymi i bladymi plamami. Zwłoki - bo zwłokami były i nawet zachowywały się jak na zwłoki przystało - były opuchnięte, nabrzmiałe i wydawały z siebie nieznośny odór. Były najwyraźniej jedynym lokatorem na wysepce.

- Tak jak kiedyś zraniono moją towarzyszkę. Szczęście, że zdążyłem wymyślić coś aby zapobiec straceniu jej... I teraz już chyba wiem, co powinienem zrobić. - Ignis uniósł ciało Hammera i umieścił je przy grobowcu. - Tak samo jak kościana pułapka Veritasa, ten sarkofag nie wypuści niczego za darmo. Zamiana jest kluczem. I zaraz pomoże mi otworzyć tę pułapkę.

Nie pozostało nic innego, jak zwiedzać kolejno sale mając nadzieję na znalezienie Księżniczki w normalnym, mniej agresywnym stanie, albo poinformowanie o zniknięciu Luny Twilight trzymającej wartę przy wejściu. W następnej sali postawione były trzy łóżka, na których leżały nieprzytomne kozły. Coś złego musiało je spotkać... Czyżby przy ataku na Ponyville? W niewielkich szafkach nocnych przy łóżkach stały szklane, małe słoiczki z kapsułkami i fiolki z syropami.

*Nocturne - Nie jesteś organicznym bytem. Czuję to. Skoro jesteś bratem Śmierci, powstałeś z umysłów. - Nocturne zmieniła postać i wyglądała teraz jak klon Jacoba. Wyszczerzyła się szeroko. - Ile setek lat masz nosisz ten sam wiek?