Arcybiskup z Canterbury

Ruszyli dalej. Podróż stała się nużąca, a plecak ciążył. Przed świtem musieli dotrzeć na miejsce. Nie wiadomo, gdzie mógł kryć się wróg. I gdzie miał oczy.

Żadna z gałęzi nie wydawała się pewna. Na szczęście na końcu, gdzie pień rozgałęział się, było wystarczająco miejsca na nocleg. Istniała jednak możliwość przypadkowego upadku w czasie snu.

Za zwłokami stała klacz jednorożca o granatowej sierści i jasnobłękitnej grzywie splecionej w dredy. Dyszała ciężko i wyglądała na przestraszoną. Trzymała niewielką siekierę, która najprawdopodobniej pozbawiła życia szwendacza. Z pewnością była żywa.

W sali treningowej jak zwykle energia rozchodziła się w powietrzu, silniejsza i bardziej wyczuwalna niż zwykle. Olbrzymia, pusta sala o gładkich, grafitowych ścianach nosiła w sobie ślady po poprzednich treningach, w postaci osmalonych plam.

Po zbliżeniu się okazało się, że nie leżą tam tylko kucyki. Trudno było stwierdzić, czy więcej jest ich, czy gryfów. - Taa... Prawdziwa wojna. To tylko przedsmak. - Odezwał się ktoś z tłumu.

- A potrafisz? Bo widzisz... W niektórych sytuacjach dobra wola nie wystarcza... Umiejętności też się czasem przydają, okazuje się... - Twilight ze znużeniem pokręciła głową i wyplątała się z linek.

- Jak tylko złożymy namioty i zjemy śniadanie - powiedziała Twilight, i ruszyła składać namiot. Znaczy próbować, bo ze składaniem niewiele miało wspólnego.

Na ogródek padało światło, ale nie słoneczne. Najwyżej dwa dni dzieliły księżyc od pełni, co widać było po niemal okrągłej tarczy satelity. A więc jest środek nocy.

Okiennice zakrywające niewielkie, wyrzeźbione w skale okienko nie przepuszczały żadnego z promieni słonecznych. A może promienie słoneczne jeszcze nie miały szansy zaistnieć? Zapewne nad Equestrią wciąż jeszcze panowała noc, warto byłoby jednak to sprawdzić.

Twirael uśmiechnęła się ciepło, po czym przepędziła wszystkie cienie. Zza pleców wyjęła nóż i zbliżyła się, żeby dźgnąć Somadę w klatkę piersiową. Przyjacielski, niegroźny uśmiech nie schodził z jej twarzy.

Z tyłu zaś nadchodził drugi, w lepszej kondycji. Zdawało się, że wszystkie jego organy wewnętrzne są nie dość że w całości, to jeszcze na swoim miejscu. Zmętniałe, puste oczy wyrażały jedynie głód... I nic więcej. Zbliżał się szybko, choć utykał. Kiedyś zapewne futro klaczy było błękitne. Teraz stało się bordowo - brązowe od krwi. Zapewne własnej. Szwenda nie zdążyła się zbliżyć. Głuchy huk metalu o czaszkę rozbrzmiał, rozchodząc się falami w powietrzu. Trup, będący już teraz prawdziwym trupem, upadł. Nie podniósł się więcej.

W całym tym nieszczęściu znalazła się jednak odrobina szczęścia. Wysokie, choć pochyłe drzewo aż prosiło żeby na nie wejść. Mogło to sprawiać kłopoty, ale z pewnością ochraniało... Przynajmniej przed szwendaczami. I pod warunkiem, że nie zaatakują całą hordą.

Między nimi pojawiło się jednak światło - czerwone, wydobywające się z dala. Rozpraszało cienie i zdawało się być coraz bliżej. W końcu okazało się, że to jednorożec zmierza w stronę Somady. Po następnych krokach okazało się, że owym jednorożcem jest Twirael. Dziwne, zważając na to, że zwykle miała skrzydła.

- Świetnie, świetnie. A jak Tobie się spało? - zapytała Twilight Sparkle. Wszystkie towarzyszki wyglądały na zadowolone. Fluttershy siedziała skupiona, próbując nakarmić mlekiem w butelce małą panterę.

Żadnych szpiegów jednak nie było. Musieli dotrzeć do okopów, których używała armia. Tych na froncie. Zapach tymczasem nasilał się coraz bardziej i bardziej... Aż w końcu zobaczyli przed sobą niewielki kopczyk.

Dla szwendy każdy ruch był ciężki i następował niezwykle wolno. Trup mógł poruszać tylko przednimi nogami, a więc mógł tylko się czołgać. Musiał leżeć już długo, mimo to nie brakowało mu determinacji.

Zmęczenie dawało się we znaki. Las różnił się od okolic Canterlotu. Drzewa rosły gęściej, a szwendaczy nie było widać. Na razie. Darkness zaczął szukać miejsca do odpoczynku.

Woda w jeziorze była tak zimna, że wraz ze skokiem tysiące igieł wbiło się w ciało Ruffian. Do brzegu nie było daleko.

Łóżko przez czas nieobecności nie straciło na miękkości. Sen po wyczerpującej podróży nadszedł szybko, a wraz z nim niepokojące wizje. Somada otoczona była cieniami. Cienie te posiadały tylko kontury, a ich różnokolorowe ślepia jarzyły się rozproszonym światłem. Każdy z nich miał długie szpony, a w dłoniach trzymały sztylety.

Przez niewielkie, materiałowe okienko widać było polanę skąpaną w słońcu. Pinkie i Rainbow nie było już w namiocie.

- No, dobra. - Rainbow Dash przekręciła się na drugi bok i zasnęła. Tym razem Fiury nie pamiętał snów, które przyśniły mu się w drugiej części snu.

Za drzewem klacz dostrzegła szwendacza. Nie wyglądał strasznie, a raczej żałośnie. Przegniłe narządy leżały koło niego, wywleczone i na pierwszy rzut oka niepołączone z ciałem. Skóra zwisała luźno, A okolice pyszczka były krwawą masą. Charczał i próbował zbliżać się do Saggity.

Po wejściu do namiotu Rainbow się obudziła. Spojrzała na zegarek. - Coś długo ci to zeszło... Jakieś komplikacje? - zapytała.

Drzewa zaczęły się przerzedzać. Coraz więcej było widoczne, kuce nie mogły jednak zlokalizować źródła odoru. Na trawie i na ziemi pojawił się szron.

Drugi z jednorożców jakby nie mógł zapanować nad ciałem, bo poruszał się wolniej. Noc była naprawdę zimna, a jaskinia znajdowała się nad wodą. Ostatnim na co Ruffian miałaby ochotę byłoby wskoczenie do takowej. Nie było jednak innej drogi ucieczki.