Arcybiskup z Canterbury

Jesteśmy rzekomo w piekle. Dalej nie ogarniam. ~~~~~~~~~~~~ Dearme wstała i przeciągnęła się. - Cudownie. Kolejny członek wyprawy. Chodźmy już. Chciałabym zwiedzić to jakże ciekawe miejsce.

- Głupia, głupia, głupia owco. Zaszufladkowałaś mnie. Sądzisz że ci po drugiej stronie frontu, ci których zabijasz są źli? Jesteś równa terrorystom. Oni,podobnie jak ty zabijają w imię idei. Zwróciła się do Socks. - jesteś niesamowicie prymitywnym stworzeniem. O, tak. Dzielisz świat na czarne i białe, nie dostrzegając szarego. Kiedyś, może już niedługo? Doprowadzi cię to do zguby. A martwej mnie nie zabijesz.

- Ale widzisz... Ja będę miała przy kim zdychać. A co jeśli w starciu ze mną to ty odniesiesz porażkę? Będziesz zdychać samotnie. Patrioci... Ach, ci wasi romantyczni patrioci... Czy każde z was widzi tylko to, co chce widzieć? Wojna to nie tylko walka dobrych przeciwko złym. Bo ci po złej stronie też są dobrzy.

- Powiem ci więc jedno. Nie zabijałabym. O, nie. To głupie. Wszyscy którzy myślą w ten sposób, szlachetni bohaterowie walczący za ideę... Giną. Jak każdy. Nie stają się bogami. Umierają. O, tak. Umierają nadaremnie.

Roześmiała się. Znowu. - Teraz nie ma tu Victa. Masz okazję. Nie wiadomo kiedy następna się nadarzy... A może już w ogóle takiej nie będzie? - Udała przerażenie, po czym... Wybuchnęła śmiechem.

- Tylko rozkazy... Jesteś głupsza niż sądziłam. - Zaśmiała się okrutnie. - Rozkazy... Rozkazy... A ty w ich imię zrobiłabyś wszystko... Jak szczur wyprowadzany z miasta przez Szczurołapa...

- Pomyśl tylko. To trudne, wiem, ale zrób to. Jestem przyczyną śmierci kucy. zrobiłam to z litości. Ty także jesteś przyczyną śmierci. Jesteś gotowa zabić dla własnego bezpieczeństwa... Cóż za egoizm. Która z nas, no powiedz mi, która z nas nosi piętno morderczyni?

- Owco zwana Orange... Nie wydaje ci się, że w naszym gronie pełno jest od absurdów? - zapytała Dearme. Jej spojrzenie przebijało na wylot.

- Tu się nie wariuje - powiedziała Dearme śpiewnym tonem. - Stąd dopiero wychodzi się wariatemmm... - dokończyła.

- No, dobra. - Rainbow Dash przekręciła się na drugi bok i zasnęła. Tym razem Fiury nie pamiętał snów, które przyśniły mu się w drugiej części snu.

- Widzę, drogie owce, że Piekło ma niesamowite wprost działanie zdrowotne. - Dodała i oparła się o jeden z głazów. Nie wiadomo dlaczego, ale czuła się niesamowicie dobrze.

- Tak, tak właśnie. Zabijcie się wszyscy nawzajem, zwyczajem owiec. O, tak. Będzie zabawnie patrzeć, jak robicie z siebie miazgę. A podobno owce jedzą tylko rośliny... - Roześmiała się z własnego żartu. Leżała na skalistym podłożu.

Za drzewem klacz dostrzegła szwendacza. Nie wyglądał strasznie, a raczej żałośnie. Przegniłe narządy leżały koło niego, wywleczone i na pierwszy rzut oka niepołączone z ciałem. Skóra zwisała luźno, A okolice pyszczka były krwawą masą. Charczał i próbował zbliżać się do Saggity.

Po wejściu do namiotu Rainbow się obudziła. Spojrzała na zegarek. - Coś długo ci to zeszło... Jakieś komplikacje? - zapytała.

Drzewa zaczęły się przerzedzać. Coraz więcej było widoczne, kuce nie mogły jednak zlokalizować źródła odoru. Na trawie i na ziemi pojawił się szron.

Drugi z jednorożców jakby nie mógł zapanować nad ciałem, bo poruszał się wolniej. Noc była naprawdę zimna, a jaskinia znajdowała się nad wodą. Ostatnim na co Ruffian miałaby ochotę byłoby wskoczenie do takowej. Nie było jednak innej drogi ucieczki.

- I co z tego? Szczycisz się swoją szybkością reakcji? Buc, jak Wulkana kocham! Ja ci jeszcze pokażę! Pokażę! Rozumiesz to ty organiczne truchło? Rozumiesz mnie? - Kamień był wyraźnie poirytowany. Więcej, gdyby tylko był nieco większy, z pewnością przygniótłby Ashena. Ze swoim wzrostem jednak mógł sobie pozwolić najwyżej na spadnięcie mu na kopyto ze znacznej wysokości.

Dearme rozglądała się po otoczeniu bez przekonania. Weszli do Piekła, fajnie, ale co dalej? Po chwili wszystko wydało się dziwnie znajome. - Kiedyś tu byłam... O, tak. Na pewno.

A jednak, myśl o powrocie do domu w pewnym sensie odstraszała Saggitę. W lesie było bezpiecznie... Względnie bezpiecznie. W mieście natomiast kłębiło się od szwend, zdolnych rzucić się na wszystko, byleby tylko miało puls.

Ale Wind już nie odpowiedziała. Straciła przytomność. Tymczasem kałuża krwi rosła... I rosła. Po kilku chwilach pegazica przestała oddychać.

- Umrę... Wiem to. Krew... Ja... - urwała, próbując wykrztusić krew. - Poczekaj, aż umrę. Proszę. Zostań ze mną. Nie zostawiaj mnie. - Powiedziała. Upadła na ziemię. Oddychała coraz ciężej i przychodziło jej to z coraz większym trudem.

Sesja oficjalnie rozpoczęta. Miłych starań o przetrwanie.

- O, tak! Znajdź, tłumoku! Myślisz że jesteśmy za to odpowiedzialni? Żyłem na długo zanim się wszyscy pojawiliście! Co, co? Będziesz mnie ignorował? Ja ci zaraz dam, bucu! - Kamień zaczął uparcie uderzać w jedną z nóg drabiny. Jego determinacja nie pozwoliła mu zauważyć, że kompletnie nic to nie daje.

Słońce powoli chowało się za horyzont. W lesie panował spokój. Zupełnie tak, jakby tego miejsca to nie dotyczyło. Zaledwie kilka dni temu na Equestrię spłynęli Jeźdźcy Apokalipsy - Wojna - pomiędzy żywymi, a martwymi. Głód - jedyne uczucie znane umarłym. Zaraza - rozprzestrzeniła się w przerażającym tempie. I wreszcie Śmierć - ona jedyna była w Equestrii zawsze, a teraz ustąpiła. Przychodziła z trudem i zwykle po dwa razy. W lesie jednak - spokojnym, harmonijnym, niewzruszonym lesie tylko czasami pojawiały się skutki epidemii. Poza jednym - oto drobny kucyk o rudej grzywie podąża zatartą ścieżką, coraz głębiej w las.

Odwróciła głowę. Dopiero teraz widać było ranę. Klacz zaczęła pluć krwią. Ciecz z rany także obficie wylewała się, wyciągając z Wind życie. Zaczęła płakać, krztusząc się.