Cava Herondale

- No wiesz... Jakby nie patrzeć, to ja posługuje się magią, ale żywiołów. Nawet, jeżeli magia zostanie zapomniana przez ludzi, kiedy magiczne istoty przeniosą się i era ich panowania się zakończy, to magia otacza nas wszędzie. Nawet w najdrobniejszym ziarnku piasku może być siła miliona gwiazd na niebie. Spojrzała w górę. - Elfy już powoli się wycofują... - powiedziała wciąż z nosem skierowanym ku górze. - Nie chcą żyć wśród śmiertelników, którzy jak nam wmawiają rodzice od urodzenia, widzą tylko czubek własnego nosa. Ja dzisiaj dowiedziałam się, że wcale tak nie jest.

Posłuchała jego rady i usiadła na ziemi. Otworzyła lekko usta. Nie wiedziała, co ma powiedzieć. Zdarzył się jakiś cud. Nikt nie uważa ją za plującą ogniem świruskę, czego się spodziewała. - Jesteś bardzo mądry, przyznaję. - powiedziała z uznaniem. - Czym się zajmujesz na co dzień? Bardzo różnicie się od nas, elfów.

- Uwierz mi. Mnie również. - uśmiechnęła się uroczo. - To był szalony dzień... Złamałam kostkę. - wskazała na nogę, na której specjalnie nie stała. - I naprawdę nie chcesz wiedzieć, co wydarzyło się potem. Sama jeszcze tego zupełnie nie poukładałam sobie w głowie. Niektóre rzeczy potrafią dziać się tak szybko... Ludzie się starzeją, zmieniają, a ty chociaż wciąż chcesz pozostać sobą, to niespodziewanie spotykasz kogoś, kto zmienia Twoje życie. Pstryknęła palcami. - Ot tak po prostu. I nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy. Roześmiała się gorączkowo. - Chyba za dużo wrażeń, jak na jeden dzień. Pomyślisz, że jakaś wariatka ze mnie...

Elfka podwinęła poły sukni, która dla niektórych miała zbyt duży dekolt, ale cóż, takie suknie nosiła i dygnęła elegancko. - Anatith Dallas, elfka. Jestem jedyną zaklinaczką wśród wszystkich nowych. - przedstawiła się w skrócie. - No wiesz... Strzelanie płomieniami w tyłki osób, które Cię denerwują i patrzenie, zmiatanie całego obiadu na Twojego brata, kiedy się kichnie... To właśnie ja. - dokończyła wesoło.

Anatith trzymała się cały czas obok swojego nowego chłopaka. Nowego i zarazem pierwszego. Jednak gdy Edward pogrążony był w rozmowie, ona wyszła za tym nieznajomym kolesiem. Oczywiście kulejąc. - Przepraszam? - zapytała niepewnie. - Zwykle ludzie mają jakiś powód, aby znikać. Jednak chyba każdy ma odrobinę czasu na towarzystwo. Nawet takiej nudnej elfki jak ja.

Pióro wciąż podpisywało ważne papiery. Amberly najwyraźniej dokładnie znała ich treść i gdzie dokładnie ma podpisać, chociaż różniły się między sobą. - Będzie rozmawiała z Cadance. Już nie są wrogami, tylko sprzymierzeńcami. Zajmą się głównie też organizacją wojsk, gdyż kiedy Wasz kraj będzie walczył lub zostanie zaatakowany, mieszkańcy Kryształowego Imperium, a w tym głównie ja będziemy zobowiązani, aby wyruszyć z pomocą. - powiedziała podczas wkładania dokumentów do właściwych teczek. - Będę dowodziła oczywiście swoimi wojskami. Wyruszać będę bez zastanowienia. Equestria nie chce mieć wroga wśród Was. Oczywiście to samo samo obowiązuje Was. Nasze wojska są silne, owszem. Jednak nie należy zbytnio przecieniać swoich sił.

Witaj na forum i baw się dobrze.

Ciekawe, czy byś tak powiedział, gdybyś walczył z Sombrą.

Stwierdziłeś niedawno, że to blokuje magię.

Ale magowi też byś tak zrobił?

Rex... Ty sobie chyba kpisz ze mnie...

Wiem, ale człowiek też ma pewnych rzeczy powoli dosyć. Wy się dobrze bawicie, ale to ja obrywam, kiedy Wam coś nie pasuje, albo mnie nie ma i nie dam rady odpisać...

W takim razie następnym razem napiszę, że są samonaprowadzające, dobrze? Nie zbaczają z kursu, więc przynajmniej da się ich uniknąć. No błagam Cię... Przestań się wreszcie tak wymądrzać, bo skoro NIC Ci się nie podoba, to się pożegnamy ze Starciem Tytanów. Bo zgodziłam się na jego istnienie pod warunkiem, że nie będziesz stękał i się rządził... Mam Cię po dziurki w nosie. Masz swój dział, gdzie prowadzisz swoje sesje, których ja się nie czepiam... I nie, Cadance nie jest OP. Może ty tego nie widzisz. I niedługo naprawdę się wkurzę i to wszystko wywalę, bo mam dosyć Twojego ciągłego biadolenia.

Zdziwiło ją to pytanie. Już pierwszego dnia? - Umm... Ja... - umilkła na chwilę, ale potem uśmiechnęła się do niego. - Pewnie, że chce.

/Rex Poczuła, jak ból przeszywa jej skrzydło... Nie okażę bólu, powtarzała sobie w myślach. W jej oczach rozbłysnęła dzika wściekłość, niczym u dzikiego kota polującego na swoją zwierzynę. - Wiatr może próbować, jednak góra nigdy mu nie ustąpi. - powiedziała ogierowi w twarz i teleportowała się za niego. Chwyciła go za skrzydła i oplotła tylnymi kopytami, aby nie próbował uciec. - Jeżeli ja spadnę, to ty ze mną...

To nie jest jedna rozszczepiona strzała, tylko kilka wystrzelonych jednocześnie... Znacie zasadę - nie wiesz, to się nie przyczepiaj? Cadance jak na bossa nie jest wcale taka OP, jak sobie to właśnie wyobrażacie.

Zaraz zaakceptuję kartę postaci Magusa, więc zaraz będziesz walczyła z jego tworem. EDIT: Już. Miłej rozgrywki.

/Rex Patrzyła, jak wzbija się do góry. Nie mogła postąpić tak banalnie i po prostu za nim podążyć. Trzeba było coś szybko wymyślić. Teleportowała się przed niego i zaczęła szybko strzelać w jego skrzydła, aby ten nie miał wyboru i musiał podążyć za jej zgubną melodią. Musiał zawrócić. Inaczej oberwie jedną z jej specjalnych strzał. Wykonane z magii nigdy nie zbaczają ze swojego kursu. Przetrwają w każdych warunkach, aby tylko zgładzić wroga nieprzyjaciela. Aby nie było wątpliwości i Rex nie spróbował ataku wystrzeliła falę rozszeptionych strzał w jego kierunku. Przed taką ich ilością nie ma jak się obronić, a tutaj w powietrzu nie ma dla niego schronienia.

Pan Perfekcyjny się znalazł.

Mam nadzieję, iż jest dobrze.

/Rex Czuły słuch klaczy usłyszał charakterystyczny dźwięk wystrzału. To było takie przewidywalne... Po drużynie Sombry spodziewała się fajerwerków. Uchroniła się od szkody jednym precyzyjnym ruchem swojego oręża. Wzbił się w powietrze. Mogła to wyczuć w powietrzu. Nie było już takie samo. Potem nastąpiły kolejny strzały. Nie odbiłaby ich mieczem. Nie mogła skręcić i narazić się na pewną śmierć. Pędziła zbyt szybko. Jedno było dla niej wiadome, nie ma drogi ucieczki. Na chwilę zatrzymał się dla niej czas. Odetchnęła głęboko. Przez całe ciało czuła równe bicie swojego serca. Kiedy otworzyła oczy, już wiedziała. Róg zabłysnął niebieską poświatą, a klacz zniknęła z pola widzenia. Teleportowała się na jedną z wydm, na której mogła spokojnie wyhamować. Piasek wdarł jej się do oczu, jednak nie zwracała na to uwagi. - Chcesz pojedynek, będziesz go miał... - powiedziała wziąć głosem, z jakiego korzysta każda prawdziwa dama, po czym zamieniła się w mgłę wędrującą po powietrzu, niczym chmara liści niesiona przez wiatr w chłodną jesienną noc. Pojawiała się na niebie i za pomocą swojego łuku mahoniowego łuku z cięciwą utkaną z włosów syreny, posyłała w kierunku swojego przeciwnika strzały. Nie była wybitną łuczniczką, wolała magiczne miecze, jednak to Wielkie Wyzwanie i musi liczyć się z tym, że walczy z przeciwnikiem, o którym nie ma zielonego pojęcia. Był jedną ze skał odgradzającą siły dobra od zwycięztwa. I jeżeli zło ma zostać pokonane, musi tę skałę złamać i zamienić w popiół, aby nie mogła stać się odporniejsza na światło wschodzącej harmonii, gdyż na wezwanie do dobrego jest już dla nich za późno.

Lekko się skrzywiła. - Ale będziesz musiał oglądać mnie.

Hmm... W takim razie - moce teleportacji! Nie zawiedźcie mnie!

Okej. Działa. Tylko musiałam wejść z linku, bo tak się nie wyświetla.