[Gra][DeadRadioMan]Dalsza część historii...

[PrinceKeith]

Przypadkiem napotkałeś Smugę. Siedziała skulona na dachu budynku. Widocznie nie chciała o tym wspominać. Czy nie powinieneś jej wesprzeć?

[Dead Radio Man]

- Aż tak źle wspominasz tamtą dziewczynę? - Zapytał Artur i usiadł obok. 

[PrinceKeith]

Lena spojrzała na ciebie.

- Nie po prostu... Zostawiłam ją tak nagle, nic nie mówiąc wyjechałam... Na pewno mnie nienawidzi. Boję się, że ty też mnie za to znienawidzisz. - powiedziała.

[Dead Radio Man]

- Przecież jak by na to nie spojrzeć to nie moja sprawa. A i nie mógł bym cię nienawidzić ponieważ cię kocham. A co do niej, może będzie zła ale potrwa to chwilę bo przynajmniej na przekazie nie wyglądała na złą. - Artur pocałował Lenę w czoło. 

[PrinceKeith]

Smuga przytuliła cię.

- Na prawdę mi na niej zależało... Tak, bardzo. Pozostaje chyba tylko, czekać. Prawda?

[Dead Radio Man]

- Mhm, - Powiedział Artur i uśmiechnął się. Tak na prawdę trochę go to zabolało ale nie pokazał tego po sobie, cóż sam zrobił coś okropnego Lenie więc nie miał prawa teraz jej mówić kogo ma wybrać jeśli by doszło do tego. 

[PrinceKeith]

Spojrzała na ciebie.

- Ale ktokolwiek nie pojawiłby się w moim życiu... Ty będziesz najważniejszy. Dlatego. - powiedziała pokazując ci dłoń na której miała obrączkę i pierścionek który dostała od ciebie gdy jej się oświadczałeś.

[Dead Radio Man]

Artur uśmiechnął się i pocałował Lene. - Ja niestety straciłem mój wraz z ręką, chyba będę musiał kupić nowy co? 

[PrinceKeith]

Lena zachiotała.

- Jeśli będziesz miał taką potrzebę. - powiedziała po czym dotknęła twojego nosa palcem. Nad wami roztaczało się przecudowne nocne niebo. Przypomniało ci się jak kiedyś oglądałeś z nią gwiazdy na balkonie leżąc na hamaku. Było to po twoim porwaniu.

[Dead Radio Man]

- Na prawdę wszystko wraca do normy? - zapytał Artur. 

[PrinceKeith]

Smuga spojrzała na ciebie.

- Nie rozumiem w jakim sensie to mówisz - przyznała.

[Dead Radio Man]

- No chodzi mi o nas, Overwatch. Znowu będziemy bronić ludzi przed omnikami. Dla mnie to trochę dziwne. 

[PrinceKeith]

Lena spojrzała na niego.

- Taaak. Racja, to bardzo dziwne. Takie nienaturalne wręcz. Cóż możemy poradzić, chyba do tego należy nasza praca. To nasz obowiązek.

[Dead Radio Man]

- Z drugiej strony chciał bym prowadzić normalne życie z tobą i Ive. Brakuje mi tego, cóż chyba jesteśmy skazani na bycie herosami. 

[PrinceKeith]

Dziewczyna zaśmiała się.

- Bycie boharerem nie jest znowu takim złym zajęciem - stwierdziła po czym cmoknęła go w policzek.

[Dead Radio Man]

- Wiesz gdybym miał wybór chciał bym z tobą przeżyć normalne życie, mieć szansę przynajmniej na zbudowanie normalnej rodziny. Teraz już nie mam jak, bo jest kolejny kryzys omniczny. Cóż może świat nas zignoruje i będziemy mogli założyć swój dom gdzieś. A i tak na poczekaniu marzy mi się domek drewniany na kamieniach gdzieś głęboko w lesie, taki z kominkiem. Kupimy sobie psa, preferuje rasę husky. - Artur wdał się w swoje fantazje. 

[PrinceKeith]

Smuga zachichotała.

- Ale moje miejsce jest tutaj Artur... I, musisz to zrozumieć. Jakkolwiek byłoby to trudne do zrozumienia. 

[Dead Radio Man]

- Mhm - Artur się zgodził z Leną ale w środku żałował że nie jest inaczej. 

[PrinceKeith]

Drzwi na dach otworzyły się i stanęła w nich Hana.

- Ej, gołąbeczki! Wracajcie do środka. Zaziębicie się a po za tym ktoś czeka na Lenę - powiedziała zamykając drzwi. Smuga puściła cię i wstała.

[Dead Radio Man]

Artur postanowił zostać na dachu. 

[PrinceKeith]

Po chwili jednak Lena z powrotem usiadła.

- Jeżeli zależy jej na spotkaniu, to sobie poczeka - powiedziała po czym ponownie go przytuliła.

[Dead Radio Man]

- Wiesz skarbie, nie wiem jaka będzie przyszłość ale pamiętaj że zawsze będę cię kochał. - Zabrzmiało to jak by miał ochotę wyruszyć znowu sam gdzieś bardzo daleko. 

[PrinceKeith]

Smuga na niego.

- Ty chyba, nie chcesz mnie zostawić znowu, prawda? - zapytała drżącym głosem. 

[Dead Radio Man]

- Nie, poza tym sam nie wiem. Twoja wizja przyszłości różni się od tej mojej. Po prostu kiedyś chciał bym odpocząć od tego wszystkiego razem z tobą i naszą córką, może innymi dziećmi. Zestarzeć się i być otoczony przez gromadkę wnuków. A ty chcesz być bohaterką, zawsze być gdzieś gdzie się coś dzieje, być pierwsza wszędzie gdzie nikt nie dotarł. Mogę to zrozumieć ale nie podzielam tego dla siebie. Nigdy nikt nie wie czy przeżyjemy do następnego dnia i czy w ogóle wyjdziemy z tego cało. A jak już umrzemy to nie spotkamy się tam w niebie... - Artur się lekko skrzywił i zwiesił głowę. 

[PrinceKeith]

Lena spojrzała na niego.

- Przepraszam... Może kiedyś... Ale na pewno nie teraz kiedy nas potrzebują. Wiem, że jestem zobowiązana im pomóc - powiedziała po czym podniosła jego głowę i złączyła ich usta.