"Nie ma nadziei" Wizio

[KougatKnave3]

Pracowałeś nad twoim wynalazkiem parę godzin, buty musiały być mięknie i niszczycielskie zarazem. Kiedy skończyłeś projekt buta zauważyłeś że zapadła już noc.

[Wizio]

Nie byłem zmęczony, lecz aż mnie korciło aby wyjść je przetestować. Udałem się do księżniczek o pozwolenie.

[KougatKnave3]

Idziesz do sali tronowej, aż w końcu stajesz koło drzwi do sali księżniczek

[Wizio]

Bez wahania w chodzę.

[KougatKnave3]

Wchodzisz do sali, i twoim oczom ukazuje się Luna, kiedy cię zauważyła spytała się - Co tutaj robisz? Jest już późno

[Wizio]

- Chciałbym prosić o pozwolenie na rozglądnięcie się po okolicy - Zapytałem zbliżając się do tronu.

[KougatKnave3]

- Dark, wyśpij się. Jutro to sprawdzisz, teraz idź spać - powiedziała księżniczka

[Wizio]

- Nie mam czasu na spanie. Robię to aby pomóc kucykom. Naszego kochanego dowódcy nie obchodzi to, że straciliśmy żołnierza tylko woli patrzeć jakie łupi mamy i dawać medale - odpowiedziałem zirytowany.

[KougatKnave3]

- Obchodzi, dzisiaj widziałam go jak rozpacza nad stratą tego żołnierza. Idź spać, to rozkaz - powiedziała po czym dała znak byś odszedł

[Wizio]

Po wyjściu przypomniało mi się o klaczy, z którą miałem spotkać się przy szpitalu polowym. Z niechęcią się tam udałem.

[KougatKnave3]

Idziesz do szpitala polowego. Dochodzisz do niego i idziesz na jego tyły, widzisz że stoi tam córka Kapitana, kiedy cię widzi uśmiecha się i do ciebie podchodzi - Jednak przyszedłeś, mam sprawę. Wiesz czemu mój ojciec tak się zachowuje?

[Wizio]

- Nie i niezbyt mnie to obchodzi. Może się zachowywać jak chcę, a ja i tak będę miał to gdzieś - odpowiedziałem bez uczucia.

[KougatKnave3]

- Z pietnasto osobowej rodziny przeżyliśmy tylko my dwaj, od tamtej pory zachowuje się nie gorzej od tamtych trupów. Ale wiem co może spowodować że zmięknie i będzie taki jak dawniej.

[Wizio]

- Dobra przejdź do konkretów. Nie mam czasu na jakieś historie.

[KougatKnave3]

- Moja matka, ona żyje. Jeśli ją znajdziesz to kapitan będzie milszy, o wiele milszy.

[Wizio]

- Tylko nielicznym udało się przetrwać. Nie będę ryzykować życia aby znaleźć kogoś kto może nie żyć. Życie jest tylko jedno, a ja chce je jeszcze wykorzystać.

[KougatKnave3]

- Jak chcesz, ona jest w opuszczonym więzieniu z dziesięcioma kucami.

[Wizio]

- I ty w to wierzysz? Więzienie upadło już dawno. Każdy kto tam był nie przeżył tego - powiedziałem bez emocji. - Mój ojciec też pewnie nie żyje. Gdy to się rozpoczęło wędrowałem do Manehatanu w interesach. W ciągu kilku cholernych godzin całe Canterlot zostało opanowane przez tego wirusa. Teraz każdy kto umrze zamienia się w to coś nawet jeśli nie został ugryziony. Zrozum, że nie mamy jak tam iść. Straciliśmy dzisiaj kolejnego kucyka i nie możemy ryzykować jeśli nie mamy pewności.

[KougatKnave3]

Ona popatrzyła się na ciebie, po czym rozłożyła skrzydła. - Jak chcesz, ale ja lecę po nich - powiedziała po czym odfrunęła

[Wizio]

Gdybym nie był za to odpowiedzialny miałbym to w dupie, lecz to była moja wina, a nie mogłem zostawić córki generała nawet jeśli był z niego kawał skur******. Nie mając nic innego do roboty ruszyłem w pogoń za klaczą.

[KougatKnave3]

Wybiegłeś z pałacu przez tunele, wiedziałeś gdzie idzie więc łatwo mogłeś tam trafić. Po paru minutach widziałeś więzienie i... całe hordy zombie dobijających się do budynku.

[Wizio]

- W końcu jakaś rozrywka - powiedziałem uśmiechając się lekko i ruszając w stronę ogrodzenia.

[KougatKnave3]

Widziałeś dwie drogi wejścia, choć przy jednej były ponad dwie setki zombiaków. Druga to wejście przez szyld który się oparł o ogrodzenie upadając z sąsiedniego budynku, wygląda na stabilny.

[Wizio]

Bez zastanowienia wybrałem szyld i udałem się w jego stronę.

[KougatKnave3]

Szedłeś po bilbordzie by w końcu wskoczyć na teren więzienia.