[Grimdark] The Walking Dead: Śmierć to dopiero początek...

[Arcybiskup z Canterbury]

- Błagam, nie! Nie możesz! Nie przedrzesz się przez tę hordę! Ile masz strzał? Musimy walczyć o przeżycie! Nie mamy jak ich uratować! - Zastąpiła drogę kucowi.

[Wizio]

- Nie krzycz... - powiedziałem uciszając ją kopytkiem. - Słuchaj... to jedyne wyjście, więc daj mi to zrobić. - Mogę stracić życie i zostać jednym z nich, ale przynajmniej będę wiedzieć, iż zrobiłem to by kogoś ratować... - po tych słowach wyminąłem klacz i zacząłem wspinać się przez płot. - Jeśli ich nie da się uratować to chodziarz można ulżyć im cierpienia.

[Arcybiskup z Canterbury]

Wind westchnęła. Spojrzała na Darkness'a nienawistnie i chwyciła nóż w zęby. Podeszła do płotu i zaczęła wspinać się, pomagając sobie sprawnym skrzydłem.

[Wizio]

- Wiem, że to może być pewna śmieć ale... nie pozwolę ci zrobić tego samego. Musisz zejść i uciekać... beze mnie. Ty masz jeszcze szanse, ale ja mam jeszcze w sobie chodź trochę kucykowości (człowieczeństwa), aby ulżyć im cierpienia. - usiadłem na płocie po czym wyjąłem kilka strzał i pojedynczo słałem je w stronę ocalałych. - Przepraszam was... - powiedziałem cicho do siebie. Była to strata strzał, których i tak miałem mało, lecz czasem trzeba poświęcić coś dla kogoś.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Zamknij się. Albo nie, zamknij się zaraz po tym jak powiesz mi, co zamierzasz zrobić. - Zeskoczyła z płotu i wbiła nóż w czaszkę zabłąkanego szwendacza. Dynamicznym ruchem wyjęła go z powrotem. Ociekał krwią i strzępkami mózgu.

[Wizio]

Westchnąłem po czym zeskoczyłem z płotu i zawiesiłem łuk na szyi, a następnie chwyciłem w kopytka strzały. Wbiłem pierwszą strzałę jednemu ze szwendaczy po czym zabrałem się za kolejnego.

- Jeśli będzie robiło się ostro to uciekaj, a ja spróbuję odwrócić ich uwagę. Jednak jeśli nam się uda to nie myśl, że chce mi się ich targać ze sobą. Dodatkowy balast jest zbędny, a i tak myślę, iż cię obciążam. Właściwie to co z nimi zrobimy to już zależy od ciebie no i jeszcze jedno... Dzięki...

[Arcybiskup z Canterbury]

- To mi wystarczy. Spójrz, a jeśli utorowalibyśmy im drogę? Znaczy, ty byś utorował. Strzelając do trupów. O, tam - wskazała - jest ich pięć. Możliwe że zrozumieją, a i obejdzie się bez zbytniego narażania. - Przeszła za róg budynku. Do uszu Darkness'a doszło krótkie, urwane charknięcie. Wind wróciła. Na jej futrze widać było plamy krwi.

[Wizio]

- Co ty do cholery zrobiłaś? - zapytałem się jej ze zdziwieniem. - Mam ich zabić? Właściwie taki plan... miałem od początku. Lepsze to niż zostawienie ich na pastwę szwendaczy.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Proszę? Ja przecież... Szwendacza... Ich też nie można zabijać? No popatrz... - przez chwilę jej wzrok stał się mentalną szpilą. - Nie zabijać ich. Szwendaczy których jest coraz więcej. Utorujesz im drogę. Szybko. Za chwilę nie będzie takiej możliwości. - stanęła tyłem do siatki i zaczęła nasłuchiwać, by wykryć obecność potencjalnego intruza.

<

A co do Merle'a... Wiem że nie chodziło o Daryla. Nie jest ze mną jeszcze tak źle, żebym nie rozróżniała. Ale i tak szkoda. Był elementem mocno potrzebnym w TWD

[Wizio]

- Cholera nie rozumiesz mnie... - odpowiedziałem z irytacją po czym zacząłem przedzierać się "przez trupy, zabijając każdego, który chciał do mnie podejść i jednocześnie próbując wywalczyć drogę dla ocalałych.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Idiota - mruknęła pod nosem klacz, po czym szybciej niż by tego chciała, przeskoczyła przez ogrodzenie i ruszyła za towarzyszem, osłaniając go od tyłu. Była wściekła.

[Wizio]

- Nie spinaj się tak. Później się na mnie wyżyjesz - powiedziałem z lekkim uśmiechem na twarzy. - Tak poza tym nie musisz w cale mi pomagać. Chcąc czy nie chcąc to ty decydujesz o własnym życiu, a szkoda je zmarnować na pomoc komuś takiemu jak ja - powiedziałem już z większą powagą.

[Arcybiskup z Canterbury]

Klacz nie odezwała się, tylko zmierzyła Darkness'a wzrokiem, przekazując w ten sposób wszelkie emocje, jakie w tej chwili odczuwała. Odwróciła się i zabiła kolejnego szwendacza, który chciał wgryźć się jej w szyję.

[Wizio]

Westchnąłem widząc ostre zdenerwowanie z oczu mojej towarzyszki.

- Słuchaj... jak tak bardzo ci to przeszkadza to możemy im nie pomagać - odpowiedziałem już bardziej zdenerwowanym głosem.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Rusz ten zad, zanim dobiorą nam się do krwi. - wycedziła przez zęby. Byli coraz bliżej podestu. Na tyle blisko, żeby ujrzeć ucztę trupów i pozostałą przy życiu gromadkę. Panika emanowała od kucyków, mieszając się ze smrodem rozkładu żywych trupów.

[Wizio]

Wolałem milczeć, niż wysłuchiwać kolejnych obelg ze strony mojej towarzyszki. Postanowiłem bardziej skupić się na przebijaniu się przez trupy niż użeraniu się z Nią. Miałem jednak nadzieję, iż nie będę musiał niańczyć cholernych kucyków. I tak już mam chyba na pieńku ze wręcz wkurw**** klaczą, która katowała trupy tuż za mną. Nawet bym się nie zdziwił, gdyby mnie tu zostawiła.

[Arcybiskup z Canterbury]

Wind wskoczyła na podest. - Torujemy wam cholerną drogę, więc ruszać tyłki i ratujcie życie. Macie nauczkę na przyszłość. Już! - krzyknęła i zeskoczyła, prosto na szwendacz, który przypłacił spotkanie życiem. Kuce zeskoczyły z podestu i zaczęły przesuwać się za Darkness'em. Jedna z nich, klacz o pomarańczowym umaszczeniu płakała. Albo ze strachu, albo z powodu straty jednego z towarzyszy.

[Wizio]

- No ruszajcie się... - powiedziałem zdenerwowanym głosem. - Na ten płot i przeskakiwać przez niego. Ja na końcu, a ty Wind bez marudzenia przede mną. I żebym nie musiał powtarzać... - po tych słowach dla wyładowania złości zabiłem kolejnego szwendacza.

[Arcybiskup z Canterbury]

Kuce przeszły przez płot, nie bez trudu. Horda szwendaczy wydawała się być niezadowolona z powodu zabrania posiłku i unieszkodliwienia kilku. Wind znalazłszy się za płotem, zdjęła plecak. Bez słowa wręczyła każdemu z ocalonych nóż, po czym poszła kawałek za budynek.

[Wizio]

Westchnąłem po czym w złości zabiłem jeszcze jednego szwendacza. Wbiłem mu strzałę w głowę po czym usilnie zacząłem go kopać, aż jego twarz nie zmieniła się w krwawą papkę. Po tym wszystkim jak nigdy nic udałem się do płotu, a następnie zacząłem się na niego wspinać.

[Arcybiskup z Canterbury]

Uratowani dochodzili do siebie po zdarzeniu. Pomarańczowa klacz była tulona przez drugą, fioletową. Dwójka ogierów w konsternacji oglądała noże. Wszyscy wyglądali na zagubionych i wszyscy byli w szoku. Szwendacze tymczasem coraz mocniej szarpały ogrodzenie, nie zważając na kompanów najbliżej kolacji, którzy kończyli z głowami przebitymi nożem i mózgami zmieszanymi z ziemią i krwią.

[Wizio]

- Chodź - rzuciłem krótko w stronę Wind po czym ruszyłem ku miejsca, które kiedyś było moim domem. Nie wiedziałem jednak czy moja towarzyszka będzie miała jeszcze ochotę mnie oglądać.

[Arcybiskup z Canterbury]

Skinęła głową i ruszyła za Darkness'em. Minęli parę ulic i stanęli przed budynkiem o otwartych drzwiach. Wewnątrz leżało kilku martwych, którzy nie stanowili już niebezpieczeństwa.

[Wizio]

Westchnąłem głośno po czym ruszyłem kilka kroków do przodu, a następnie się zatrzymałem. Nie wiedziałem czy chcę tam wchodzić ze względu na... ilość wspomnień. Wszystko, czyli całe moje dzieciństwo, wspomnienia i nawet rodzice... to wszystko przytłaczało mnie jeszcze większą niechęcią jak i sumieniem.

[Arcybiskup z Canterbury]

Klacz przystanęła i zaczęła strzyc uszami, nasłuchując. - Coś się stało? Dlaczego stoimy? - zapytała. Nerwowo rozejrzała się po otoczeniu i dokładnie obejrzała każdy róg budynku. Nie znalazła nikogo nowego, stanęła więc i czekała na odpowiedź.