Equestria: W poszukiwaniu azylu

[Arcybiskup z Canterbury]

- Zecora wie co mówi. I co robi. Wypij, a sen przyjdzie błyskawicznie. - mrugnęła.

[KougatKnave3]

- Chodzi o to że, ja zawsze spałem z mamą.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Hmm. Da się zrobić - Przypieczętowała wypowiedź kolejnym wyszczerzem. Nagłym i bardzo gwałtownym ruchem przysunęła jedno łóżko do tego, na którym spał Fiury i wpakowała się pod kołdrę. Była już w koszuli nocnej. - Bajka? Chcesz bajkę? Mogę opowiedzieć ci bajkę!

[KougatKnave3]

- Dobrze - powiedziałem radośnie.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Ekhm. Ekhu, ekhu. - chrząknęła teatralnie - Tak więc... Była sobie raz mała klacz, która zawsze marzyła, żeby być księżniczką. Niestety, jej rodzice uparcie chcieli zrobić z niej zielarkę. I zrobili, ale ona uciekła. Była jednorożcem, jak ty. Udała się wgłąb krainy w której żyła, i gdy zapadła zima, pomagała mieszkańcom ją przetrwać. Ale zima przeciągała się, a mieszkańcom zaczął grozić głód. Przysięgła sobie, że im pomoże. Ruszyła w góry i za pomocą wiedzy o zielarstwie skombinowała różne zaklęcia. Wspięła się na najwyższą górę i spędziła na niej trzy dni. I pewnej nocy na niebie ujrzano niesamowity blask, bijący z gór. Rankiem okazało się, że śnieg się stopił, a wszędzie na trawie pojawiły się różnokolorowe kwiaty. Yay. Było pięknie. A jeszcze piękniejsza była bohaterka, która przywróciła krainie wiosnę, bo oto wyrosły jej wielkie, piękne skrzydła! I została księżniczką. Była bardzo dobrą władczynią i sprawiedliwą. KONIEC!!! - zakończyła Pinkie.

[KougatKnave3]

- Bardzo ładna bajka. Pytanko, o której to księżniczce?

[Arcybiskup z Canterbury]

- Hmm... A wiesz, że... Nazwijmy ją Verna. O. No bo przecież ktoś musi przywoływać wiosnę, prawda? Na pewno nie przychodzi sama. Tak jak zima, lato, jesień... Tak. Zdecydowanie. Nie omijając dnia i nocy. Miłości i przyjaźni. Zdecydowanie. Ale ciekawe, że nie ma księcia alicorna. Zawsze mnie to zastanawiało. - spojrzała na źrebaka. - Widzę że chce się spać. No. Dobranoc!

[KougatKnave3]

- D... Dobranoc - powiedziałem po czym wypiłem eliksir i poszedłem spać.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Dobranoc. - powiedziała Pinkie. Sen nadszedł bardzo szybko. I był bezpieczny. Żadnych podmieńców. Zamiast nich łąka na wzgórzu. Przecinający ją strumyk niósł ze sobą przyjemny szum. Kwiaty rosnące wszędzie wydawały cudowny zapach. Sen był niesamowicie realistyczny; Fiury wyczuwał nawet temperaturę - dzień był wyjątkowo upalny.

[KougatKnave3]

- Jak tu ładnie.

[Arcybiskup z Canterbury]

Zza strumyka nadeszła postać. Najpierw była rozmazana, potem jej rysy zaczęły nabierać ostrości. Otaczała ją świetlista aura. Postać wyglądała bardzo znajomo. Czyżby to była...

[KougatKnave3]

Patrzyłem się na nią.

[Arcybiskup z Canterbury]

... Matka? Zielonkawy jednorożec spokojnie kroczył w stronę źrebaka. Jasno-żółta grzywa powiewała na wietrze. Uśmiechała się. Ona także go zauważyła.

Od teraz proponuję porozumiewać się SPOILERAMI! Yay. Proszę, Waść. Pisz dłuższe i bardziej rozbudowane posty bo ja potem nie wiem co napisać i jestem zagubiona ._. A jak jestem zagubiona to ujawnia się moja druga osobowość.

[KougatKnave3]

- Mama! - krzycze po czym podbiegam do niej by ją przytulić.

[Arcybiskup z Canterbury]

Uśmiechnęła się ciepło, po czym objęła źrebaka. - Wszystko dobrze. Nie martw się. Teraz masz prawdziwych przyjaciół. Nie grozi ci niebezpieczeństwo. Ale musisz zacząć walczyć o swoją odwagę i siłę... Oni nie zawsze będą mogli cię obronić.

[KougatKnave3]

- Ja chce być z tobą. Nie odchoć odemnie.

---

- Ja chce byś wróciła. Kto mi ciebie zastąpi? - powiedziałem, sciskając jeszcze mocniej.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Zawsze będę z tobą. A teraz wracaj. Czekają na ciebie. I pamiętaj, że jesteś silny - zakończyła. Powoli odsunęła się i odeszła w stronę wzgórz.

[KougatKnave3]

- Mamo, nie odchoć. Kto mi ciebie zastąpi?

[Arcybiskup z Canterbury]

- Będziesz miał wielu przyjaciół. Już masz kilku. Pozwól sobie pomóc. Tak po prostu. - rozwiała się w stado zielono-żółtych motyli. A jednak sen wciąż był miły...

[KougatKnave3]

Budze się. Zapamiętam to matko.

[Arcybiskup z Canterbury]

Niebo zakrywały chmury. Ten dzień z pewnością będzie deszczowy. Mimo to dużo światła przedzierało się do małego pokoiku. Pinkie Pie nie było już w łóżku.

[KougatKnave3]

Postanawiam wstać i pójść w poszukiwaniu kuchni.

[Arcybiskup z Canterbury]

Na dole, w kuchni właśnie, już czekała Pinkie. - Jak się spało? - spytała. Uprzednio przygotowała śniadanie.

[KougatKnave3]

- Średnio - powiedziałem po czym usiadłem na krześle.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Ty jedz, a ja... Zaraz wrócę! - wybiegła i zatrzasnęła drzwi. Sekundę później się otworzyły. - A ty nigdzie nie wychodź! - Krzyknęła.