KougatKnave3

Idę do domu, kąpać się i spać...

Podchodzę do Spika.

- Dzięki... masz, skitrałem trochę - powiedziałem wyjmując klejnoty dla niego...

Rozpoczynamy pracę, by wykopać te kryształy dla smoków... potajemnie też wykopuje kilka dla Spika.

Po zamknięciu drzwi... idę po murzy... znaczy Spika by pomógł mi z tym kopaniem.

Usmiecham się do niej i wstaje. Następnie idę do drzwi.

- Do jutra, kochanie...

- Dobra, ja już lecę zdobyć te diamenty. Jutro posiedzę dłużej i przyniosę ci jak zwykle coś dobrego do jedzenia - powiedziałem całując ją.

- Myślisz że ona mogła by...? - spytałem spoglądając się na nią. Wiem że mnie nie lubi... ale zaraz pozbycie się mnie? To już kurwa przegięcie...

- Ani taki który by chciał bym zniknął stąd na długi czas...

- Nie żebym coś podejrzewał, ale ktoś sądził że nie zdołam spłacić tych obu... mogę mieć paranoje, ale ktoś chyba chce się mnie pozbyć...

- Chyba że im ktoś przypomniał... - powiedziałem lekko podnosząc głowę.

- Staram się tak myśleć tylko... jak oni sobie przypomnieli o tym... smoki rozumiem mogą trochę pamiętać, ale Psy? Z tego co czytałem, one mają krótką pamięć i nawet takie rzeczy jak obietnica klejnotów jest dla nich trudna do zapamiętania na dłużej niż miesiąc. A smoki zapewne nie chciałby im przypomnieć.

- Właśnie zaraz po wyjściu z szpitala idę szukać tych klejnotów... nie wiem czy Spike pomoże mi i dzisiaj...

Siadam koło niej.

- Ja zaraz będę musiał iść. Psy mam już załatwione, zostały jeszcze smoki...

Też ją przytulam...

- Też cię kocham...

Odwzajemniam uważając na brzuch... po chwili odrywam swe usta.

Spoglądam na Twi, i podchodzę do niej.

- Już niedługo...

Nie musiała by tutaj siedzieć... wiem że to moja wina bo jej nie upilnowałem, mogła zginąć prze zemnie.

- Dziękuje panie doktorze...

Pięknie zmiażdżyłeś biednego Vorcha... który nie świadomy niczego siedział sobie na ławce i popijał sobie jakiś alkohol który teraz jest już wspomnieniem... Twoi kompani otworzyli ogień do wroga chowając się za najbliższą osłoną... wrogie jednostki otworzyły ogień w waszą stronę

- Dobrze... - powiedziałem spokojniejszy już...

- Dobrze - powiedziałem i od razu poczułem to poczucie winny które najwyraźniej było widoczne...

Siadam koło niej...  po czym podchodzę do Lekarza...

- Panie doktorze... ile Twi będzie tu jeszcze leżała?

Prowadzę ją do jej sali by później pomóc jej w rzeczy którą postanowi zrobić...

Niosę ją do szpitala tak by nic się jej nie stało... wózkiem nie pogardzę nawet... NIE DZIECIĘCYM!

- Czekaj... pomogę ci - powiedziała po czym pomagam się jej dostać do szpitala... no chyba że jakiś lekarz przyjdzie...

- To dla twojego dobra... - powiedziałem do niej...