Posealor zwany Pose

- Nie... Nie jesteś mi nic winna. Nie mogłam cię tam zostawić. Zrobiłam tylko to, co uznałam za słuszne... To, co zrobiłby każdy przyjaciel.

Obserwowałam resztę, nie ruszając się z miejsca. Nie chciałam budzić źrebaków, a poza tym i tak nie byłam jeszcze głodna.

- Nie... Ja... Wiedziałam jak jest w lesie Everfree... I wiem, że to miejsce jest... Specyficzne... Poza tym... To właśnie dzięki tobie miałam odwagę zrobić to, co zrobiłam...

Byłam zaskoczona tym pytaniem, ale wciąż się uśmiechałam, próbując to ukryć. - Jest... Umm... Dobrze... Tak, bardzo dobrze.

- Powiedzmy, że dostaliśmy wsparcie. Ale to później. Układ do którego musimy się udać jest pełen szczątków... Wiesz jak można się tam bezpiecznie dostać?

Podeszłam bliżej klona i powiedziałam głośno. - Żołnierzu, wstawaj! Mamy gości.

- Rozumiem... Chodźcie z nami na statek, tam coś wymyślimy.

- Co znaczy "Można tak powiedzieć"? Znacie, czy nie?

- Gwiezdna Kuźnia? Coś mi to mówi... Mniejsza z tym, znacie współrzędne planety?

- Rozumiem. W takim razie pójdziecie z nami. Musimy udać się na Rakata Prime, a współrzędne tego układu są... A raczej powinny być... W tym grobowcu.

Poczytaj sobie "Past sins", to się dowiesz. Btw... Lubisz wyciągać tematy sprzed kilku miesięcy? A CMC wcale nie oznacza, że nie może być NCMC.

(Utapau...) - Rozumiem... Mieliście jakiś kontakt z... Kimkolwiek?

Mój uśmiech stał się jeszcze szerszy. - Oczywiście, że możesz. Cieszę się, że mam taką przyjaciółkę, jak ty...

Podeszłam bliżej, chowając miecze. - Widzę, że się znacie. Możecie mi wyjaśnić sytuację?

Objęłam je delikatnie i uśmiechnęłam się. Te źrebaczki były takie słodziutkie, zwłaszcza gdy spały... I wygląda na to, że mnie bardzo polubiły. Przez chwilę przyglądałam się im, po czym spojrzałam w niebo, ciesząc się spokojem i ładną pogodą.

Ban bo mam bardzo fatalny nastrój...

Przez kilka chwil zastanawiałam się co zrobić. W końcu wróciłam tam, gdzie leżałam wcześniej.

Zastanowiłam się chwilę, po czym pokręciłam głową. - Nie... Nic mi nie potrzeba... Ale... Dziękuję, że jesteś ze mną. Uśmiechnęłam się do niej lekko.

Podniosłam się lekko, żeby wygodniej mi się z nią rozmawiało. - Nie... Oczywiście, że nie... Możesz tu siedzieć ile chcesz.

Obserwowałam całą piątkę, nie bardzo wiedząc co jeszcze powiedzieć.

Skłoniłam głowę. - Miło mi poznać... Ja jestem Marina.

Odsłoniłam głowę, żeby spojrzeć na przyjaciółkę. Kiwnęłam potakująco głową, ale dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że na mnie nie patrzy. - Tak... Wejdź...