Wizio

Odwzajemniłem uśmiech po czym zabrałem się do roboty.

- Nie - odpowiedziałem niemal natychmiast. -Nie chce za to pieniędzy. Chcę tylko bezinteresownie pomóc.

- A tak właśnie - powiedział wchodząc w głąb chaty. Po chwili wrócił i przylewitował ci twoją broń. - I nie daj się zabić.

- Śpiewanie jest fajne i łatwe. Wierszy również nie pisała, ale zawsze warto próbować.

Podszedłem do niej starając się jej nie wystraszyć. - Może ci w czymś pomóc? Jeśli mogę oczywiście. - Rzuciłem zatrzymując się kilka kroków od niej.

- Dobra teraz ruszaj. Zmarnowałem czas tobie i mi, a przed tobą ciężkie zadanie - po tych słowach chwycił cię magią bez najmniejszego problemu i wyniósł za drzwi. - I niech szczęście ci dopisze.

W prawdzie mnie to zaintrygowało, lecz udałem się dalej.

- Cóż jeśli masz czyste serce, znasz twoje pragnienia lub byłeś szkolony tak jak ja to nie masz się czego obawiać. Twój były mistrz za późno zaczął to szkolenie. O całe kilkaset lat.

- To czego jeszcze nie umiesz? - zapytała z wielkim uśmiechem na twarzy.

- Chyba ją widziałem. Pobiegła tutaj, lecz potem tylko trafiłem na ciebie. Spróbuj ją zawołać jeśli ci się uda. W razie czego będę cie ochraniał.

Każde modele tych broni. Arisaka była niedopracowana i miała badziewną siłę ognia, a Springfield już od początku był bardzo dobry co sprawdziło się w wielu bitwach. Model nie potrzebny do oceny tylko całokształt używania wszystkich modelów.

- Miecz wchłonął jego duszę. To chyba logiczne co nie?

- Gdybyś widział jak ja tańczę - powiedziała z lekkim chichotem. - Canterlot chyba tego nie zapomni.

- Jeszcze jedno pytanie. Ty na prawdę nie lubisz tańczyć?

Po chwili namyślenia udałem się za nią. Miałem nadzieję, że ją znajdę i będzie chciała ze mną porozmawiać.

Po chwili zastanowienia ruszyłem w stronę Applejack. Już nie chodziło mi o wczoraj tylko o pomoc w pracy.

Miałem teraz mętlik w głowie. Czy iść pogadać z Applejack czy pochodzić jeszcze po mieście.

- Dobra ostatni raz się pytam idziecie czy nie? - zapytała stanowczo klaczka. - Ja idę! - odparła Scootaloo. - J... ja chyba też - powiedziała Sweete Bell coraz to pewniejszym głosem.

Postanowiłem się znowu przejść. Czułem, że to będzie teraz rutynowa czynność przez cały mój pobyt tutaj.

- Cóż to oznacza, że masz silną wolę i nie dasz się manipulować. Broń ta kiedyś należała do mistrza twojego mistrza. Był on największym wojownikiem w całej Equestrii i tylko on wiedział jak posługiwać się tą bronią. Był on dumny i honorowy, lecz broń ta i jemu wyssała duszę zmieniając go w bezdusznego wojownika, który stworzył zakon rycerzy śmierci. Veritas był wtedy jeszcze młody i również rozpierała go duma i chcąc uchronić swego mistrza przed sobą samym postanowił wyzwać go na pojedynek. Walczyli długo, lecz w końcu udało się Veritasowi pokonać go i wyzwolić spod klątwy. Teraz to on stał się posiadaczem Pożeracza dusz i latami ćwiczył siłę umysłu oraz woli aby nie powtórzyło się to co stało się jego mistrzowi. I tak właśnie przez te tysiące lat służyła mu ta broń chowając w niej teraz może i kilkaset tysięcy dusz. Sprawiają one, że ostrze nie może się zniszczyć. Były one też walutą oraz dumą rycerzy śmierci. Im więcej miałeś dusz tym byłeś potężniejszy bo odebrałeś więcej żyć.

Jedna z twoich tylnich nóg była zabandażowana, a z bandaża wystawał jej czubek.

Po chwili już byłyście dokładnie przed wejściem. - A... Apple Bloom na prawdę musimy to robić? - zapytała Sweete Bell, która schowała się za tobą. - Chcemy znaczek czy nie? - odpowiedziała pytaniem. - N... No tak ale... - Nie ma żadnych ale - wtrąciła się Scootaloo. - Apple Bloom ma racje. Tyle już czekałyśmy na nasze znaczki i trzeba spróbować wszystkiego.

Westchnąłem i chwilę się na nią patrzyłem.

Siły osi miały bardzo dobry sprzęt w porównaniu do radzieckich i japońskich żołnierzy. Moim zdaniem był nawet najlepszy z całej wojny. Zwykły Mauser Kar98k był lepszy od takiego Mosin Naganta czy Arisaki. Mógł się ze spokojem równać ze Springfieldem.

Twilight tylko zachichotała. - No nic dziwnego, że się kocha w takim cudnym ogierze jak ty.