Nightmare

Ano takich gier nie posiadam. Jakoś nie zainteresowały mnie swym istnieniem

Nagle wielka kula zielonej magii trafia White Hooda, pokrywając go lepką cieczą w tym samym kolorze. Po chwili następna, jeszcze jedna... Wtedy zza najbliższego krzesła wyszła Chrysalis i zachichotała w ten swój cudownie creepy sposób. - Trzeba czasem poćwiczyć celowanie. A teraz... Kto następny? - zapytała z uśmiechem na ustach i powoli formującą się w powietrzu zieloną kulę. Discord przebił kulę niczym mydlaną bańkę po czym krzyknął Ja tu pytania zadaję!!!

Nightmare, wyjaśnij mi z łaski swojej, co to ma niby być? To, moja pani, jest mój dom. Tak, wiem, jest niedokończony... Zburz to natychmiast! Wyrzuć! Ale ja się napracowałam... ;_; To zbuduj dla mnie ładniejszy. Ale można mieć tylko jeden... To zrób nowe konto, w każdym razie nie chcę więcej tego na oczy widzieć! A teraz znajdź mi dungeon, idę siać mord i zniszczenie. Jak mówi temat, królowa dobrała się do moich gier. Niżej zapiszę listę gier które mam dostępne, a Wy wybieracie jedną, na którą chcecie zobaczyć reakcję Chrysalis. Oczywiście komentarz też mile widziany Gra może być z listy, jakaś f2p lub może być też polecenie jakiejś tańszej gry. Wszystko się przejrzy.

Bestia dorwała Podmieńca z karabinem, nie zwracając uwagi na Ray'a, który powoli zbliżał się do gałęzi. Wreszcie zdołał chwycić ją w dziurawe kopyto, nawet unieść. Potwór zauważył go, ale zajął się swoją zdobyczą. Jednym kłapnięciem paszczy rozerwał skórę na brzuchu Changelinga, a następnie zabrał się za spokojne pałaszowanie wnętrzności. Wszystkim obecnym zebrało się na mdłości, gdy smok wywlekł jelito i ponownie zagłębił wielki pysk w zwłokach. Wtedy rozległ się huk wystrzału, a potwór zamarł. Z boku jego głowy trysnęła krew, o której wiadomo było, że na pewno jest napromieniowana. Bestia padła na bok, martwa, niezdolna do zabicia kolejnego istnienia. Melon powąchała powietrze i zmarszczyła nosek, jakby poczuła coś nieprzyjemnego. Następnie odgarnęła gałęzie, ukazując całą grupę Ray'owi.

A to przepraszam, pomajtałam tytuły. Za to drugie to wciąż konkurs.

Pierwsza jest, gdy kupisz coś za określoną cenę, a drugie to konkurs :/

Dziurka szybko dolał trochę wody do proszku. Czuł, że powoli odpływa z braku powietrza. Roztarł proszek z wodą i podszedł do drezyny. Tak jak inni mogli zwyczajnie odejść i nabrać powietrza, on musiał być przy drezynie. Nabrał gęstej cieczy na kopyta i zaczął ją na szybko rozsmarowywać po powierzchni drezyny. Poddał się. Nabrał powietrza by się nie udusić i prawie udławił się słodkawym, ale jednocześnie ostrym zapachem. W teorii wstrzymywanie oddechu wyglądało kompletnie inaczej. Czuł jak ślepia powoli mu się zamykają. Starał się jak najszybciej rozsmarować maść po powierzchni drezyny, nie ważne, czego by nie robiła. Jednak nie zdołał ukryć wielkiego ziewnięcia.

Ja z kolei z chęcią przyjmę pod demoniczne skrzydła płaczące anioły, czyli Where Angels Cry ^^

Dziurka szybko wyciągnął ściśle zamknięty woreczek z torebki. - Wstrzymajcie oddech - powiedział i nabrał powietrza. Następnie rozwiązał worek. Ze środka wystawało kilka suchych liści o ząbkowanych krawędziach. Były raczej drobne i ciemnozielone. Podmieniec sięgnął ponownie do torebki, po czym wydobył z jej wnętrza czarny moździerz. - Jest tu gdzieś woda? - zapytał szybko, starając się nie oddychać. Wrzucił dwa listki do miseczki i zaczął ucierać je na drobny proszek.

- Na pewno wyeliminuje to podejrzenie, że drezyna jest żywą istotą pod przebraniem. Mimo zmiany formy, wciąż oddycha. Jeśli nie ma zmysłu dotyku to chociaż ten węch. A jeśli się zmieni, substancja będąca na całym ciele natychmiastowo uśpi to samym dotykiem. Odkąd pamiętam Miły sen działał na wszystko. Kiedyś był nawet wykorzystywany przy egzorcyzmach! Oczywiście, w mikroskopijnych ilościach - powiedział, grzebiąc w torbie.

- Można by upewnić się, że drezyna za nami nie pójdzie ani się w nic nie zmieni bez niszczenia jej. Wystarczyłoby oblać ją zmielonymi na proch liśćmi Miłego Snu, zmieszanymi z wodą - powiedział. - Zazwyczaj już sam zapach usypia na kilka godzin, a wystawienie na ciągłe działanie daje ryzyko wiecznego snu. Dlatego trzeba to trzymać szczelnie zamknięte - dodał. - Wtedy i kuc będzie syty - pokazał Shadowa - i jabłko całe. - ogarnął kopytem resztę grupy.

Pierwsza raczej wiedziała o nim Kkat, autorka.

A także wymagana byłaby znajomość uniwersum Musiałbyś zaczynać z jakiejś stajni, w której stara klacz przewidziała raj.

Można dołączyć, ale kwestię, skąd dołączasz, trzeba ze mną omówić.

Smok wywrócił jednego z Podmieńców, ale samym ciężarem pozbawiając go tchu, ale nie zdążył nic mu zrobić, gdyż drugi wciąż strzelał. Niestety przez przypadek trafił swojego towarzysza, który znieruchomiał niemal natychmiast, a z rany trysnęła krew. Melon obserwowała każdy ruch ognistej bestii. - Strzelaj. Strzelaj póki nie widzi ani ciebie ani Melon- szepnęła. Wokół Raya nie było żadnej broni oprócz wielkiej gałęzi, jednak Podmieniec nie był w stanie wstać, a co dopiero ruszyć na wroga. Tymczasem reszta grupy dotarła na skraj polany. Od razu zobaczyli łuskowatego potwora, który z łatwością unikał kuli podmieńczego karabinu. W jego paszczy ponownie zawrzał ciekły, szmaragdowy płomień.

- Czyli wszyscy pieszo? - zapytał Dziurka. Zdążył dokładnie posegregować wszystkie woreczki w jego torbie. Większość to były zioła, jednak inne miały nieco podejrzane pochodzenie. Jednak co najważniejsze, malec miał w kopycie wszystkie efekty i skutki uboczne noszonych przez niego składników.

Tak tylko wpadnę i zgłoszę, że na liście bezimienny kot jest 2 razy wpisany

(Z kolei mnie zadziwia twój wzrok. Jakoś w zdaniu "W miejscu, gdzie Grim wraz z innymi towarzyszami właśnie przebywał, zakończono przygotowania do podpalenia domów." nie widzę nic o małej Poke. Do tego przez dłuższy czas nie było o niej wieści, więc chyba mam prawo się zdziwić, nieprawdaż?) Głos. Czyjś głos przedarł się przez zasłonę strachu i dotarł do umysłu klaczki. Najpierw zastrzygła uszami, potem uniosła powoli, nagle ciężką jak głaz, głowę. Zobaczyła kucyka, jednego z tych z jej grupy... Mówił coś do niej, coś o chodzeniu. Jego słowa były lekko przytłumione, dobiegały jakby zza ściany. Wstała, nogi miała jak z waty, ale udało jej się na nich ustać. W głowie jej się kręciło, niepewnie kiwnęła. To nie tak miało wyglądać, zupełnie nie tak... Alter miała jej pomóc, tymczasem ukrywała się gdzieś głęboko w jej umyśle, nawet nie klnąc na słabość klaczki. Po prostu tam siedziała, cicha i ponura.

(Dziurka to on) Mały kiwnął łebkiem z uśmiechem. Korzystając z okazji zdjął swoją torbę i zaczął w niej grzebać. W czasie gdy reszta dopinała sprawy na ostatni guzik, on powoli wyjął dwa lniane woreczki. Oba odłożył na trawę. Po chwili rozwiązał i powąchał pierwszy. W powietrzu rozniósł się nieco słodkawy zapach. Podmieniec zawiązał go z powrotem, po czym odpieczętował drugi. W powietrzu natychniast rozniósł się swąd zgnilizny. Maluch spokojnie zawiązał woreczek, a zapach zniknął tak szybko jak się pojawił. Następnie opakowanie z milszą dla nosa zawartością zostawił na zewnątrz, a drugie schował z powrotem.

Kop kop W takich chwilach jak ta, gdy to widzę, wydaje mi się, żem jedyny forumowicz w Suwałkach...

- Do tyłu - rzuciła szybko i cofnęła się, przylegając do dachu. Odruchowo ryknęła smoczo ze złości na wskutek nieudanego ataku. Gdyby miała pancerz z łusek, tak jak jej gadzi przodkowie, bez problemu rzoszarpałaby wroga. Ale niestety nie miała. Dragon warknęła jeszcze, szykując mroźne płomienie lodu. Są dłuższe w ładowaniu, ale przynajmniej nie będą kolidowały z elementem jej towarzysza. Myślała, że to właśnie dlatego wrogowie nie zmienili się w pył.

Dziurka ziewnął, wciąż przymulony po krótkim śnie. Nawet nie zauważył gdy wyszli z pociągu. Wtedy zobaczył drezynę. Wiedział, jak to urządzenie działa. Powlli podszedł i delikatnie popchnął nowy środek transportu. Na próbę, czy nie zmieni się w potwora.

Nagle wszelkie lecące na niego sztylety zmieniły się w pył. Dziurka rozejrzał się, poczuł, że coś go głaszcze. Wtedy zobaczył Chrysalis uśmiechającą się do niego ciepło. Wtedy wszystko zniknęło, a Dziurka otworzył oczy i rozejrzał się dookoła. Poczuł łzy na swoich policzkach, więc szybko je wytarł. Przywołał na twarz ponownie ten uśmiech, ten sam, z którym zamierzał przebyć całą wyprawę. Powoli się uspokoił.