Arcybiskup z Canterbury

- Syd - poprawił chłopak Nicka. - Nazywam się Syd, nie "Ten-od-Tanatosa". - Ruszył w kierunku domku, z trudem otworzył drzwi i położył na łóżku swoją torbę podróżną. Wyszedł, z kopniaka zamknął drzwi i wrócił do pozostałych.

- Witaj, Eleanor - pocałował dłoń dziewczyny. - Witaj, Thorval - potrząsnął dłonią chłopaka.

- Do kogo mam się zgłosić po zakwaterowanie? Przydałby się jakiś przyjemny grobowiec, albo katakumby... - stwierdził Syd.

Syd sięgnął po dłoń Pagana i potrząsnął nią energicznie z uśmiechem. Podobnie zrobił z tymi którzy akurat przyszli, przy kobietach powtarzając rytuał zaprezentowany przy Hazel.

- Niewolniku? Nie słyszałem nigdy żeby z własnych dzieci robić niewolników... I chyba nie jestem wyjątkiem.

- Żniwiarz Dusz, Mroczny Kosiarz, Kostucha, Śmierć. Słowem: Tanatos. Ale z tego co wiem, to nasz obóz, nie naszych rodziców i to my się tutaj liczymy, nie oni. Miło mi poznać. - Schylił się i pocałował dziewczynę w dłoń.

Obozem szedł wysoki chłopak o kruczoczarnych włosach. Ubrany był w czarne spodnie, czarną bluzę i równie czarne trampki. Zauważył zbiorowisko ludzi i podszedł do nich.

- Witajcie, panie i panowie - zaczął podniosłym tonem. - Nazywam się Syd. - Zaczął podawać każdemu z osobna rękę.

Imię i nazwisko: Syd Owens

Płeć: Mężczyzna

Wygląd: Wysoki, o bladej karnacji i długich, czarnych włosach. Ma turkusowe oczy, duży nos i wąskie usta. Ubiera się zwykle na czarno.

Charakter: Wesoły, o ile ktoś lubi czarny humor. Lubi być w centrum uwagi, ale też nie zabiega o to nazbytnio. Dusza towarzystwa, potrafi znaleźć wspólny język ze wszystkimi.

Rodzic: Tanatos (widzi i porozumiewa się łatwo z duchami i zjawami, podporządkowuje je swojej woli. potrafi ożywiać zwłoki i przejąć nad nimi kontrolę (maksymalnie dwa ciała w jednym momencie)

Tori pozbierała się do łazienki, umyła i ruszyła do łóżka.

- Ale to kreatywne - skomentowała Tori. - Przecież było już takie zadanie. Ciekawiej jest, jak za każdym razem jest co innego.

Tori zakręciła butelką. Ta zatrzymała się przed Cat.

- Zaśpiewaj coś wesołego - powiedziała dziewczyna.

Tori wstała, wyjęła z plecaka pustą butelkę i położyła na podłodze.

- Ja gram - powiedziała Tori po chwili wahania. - Może być śmiesznie.

- Oj, ale trzymasz się całkiem dobrze. Ile szwów? Od czasu kiedy mnie ożywili, cały czas mi coś wypada. Już nawet szara taśma nie trzyma - powiedziała.

- Też tak sądzę. Dobrze, że mnie w ogóle rozpoznałeś. Tyle nowych zmarszczek się pojawiło... Starość nie radość - Tori szczerzyła się do Kenta.

- Dawno cię moje piękne oczy nie widziały - stwierdziła Tori, naśladując uśmiech Kenta.

- Cześć, Kent - Tori pomachała do chlopaka ręką.

- Ta? No widzisz. Jestem ci potrzebna. Gdyby nie ja, cały czas płakałabyś za utraconymi marzeniami, Romeem, czy za czym tam płaczesz... - Tori przybrała dramatyczną, półleżącą pozę i położyła na swoim czole dłoń.

- I pamiętaj, Jess. Uroda przemija, głupota raczej nie.

Tori wybuchła śmiechem.

- Zapiszę to sobie gdzieś, dobrze? - zapytała.

- Z takimi jak ja... Czyli jakimi? - zapytała Tori.

- Zbyt rozmowna to ty nie jesteś - odrzekła Tori.

- Przekształcanie energii magicznej - odparła. - To... Jak ci się podoba?

- Hej, Jess - zaczęła Tori - na jakiej jesteś specjalizacji?

- Nie obraź się. - Tori wróciła do normalnej pozycji. - Po prostu nie najlepiej się czuję na imprezach...

- Impreza? - Tori skrzywiła się. - Nie możecie iść na imprezę gdzie indziej? - zapytała.

- To samo co przed chwilą - odpowiedziała Tori. Nogi miała oparte o ścianę, a głowa wisiała na krawędzi łóżka.

- A tam?

Tori wróciła do pokoju i zaczęła się nudzić. zdjęła buty, położyła się na łóżku, wyjęła książkę i zaczęła czytać