Arcybiskup z Canterbury

- Jest interesująca. Za każdym razem podczas zgonu zachodzą inne reakcje w organizmie. Człowiek inaczej reaguje. Jeśli umiera wolno, to towarzyszy mu bardzo wiele emocji. Jeśli szybko - nie ma na to czasu. Chyba że strach... On pojawia się bardzo często.

- Ze śmiercią to jest zwykle różnie. Nie widziałem jeszcze dwóch takich samych zgonów... - zaczął, po czym zorientował się, że inni niekoniecznie lubią takie tematy. - Znaczy... Wybaczcie.

- Bardziej profesjonalnej opieki dla trupa nie znajdziesz - odrzekł z uśmiechem.

- Sam się zaproszę. I wiesz... Widzimy się w trumnie - mrugnął okiem, ciekawy reakcji chłopaka. - A szczur jest mój. - Podniósł zombie za ogon z rąk Pagana i postawił obok siebie.

- A widzisz tu innego nekrofi... Wielbiciela trupów? - zapytał. Szczur zachowywał się całkiem naturalnie... Poza tym, że był martwy.

(Proszę nie spamować)

Spomiędzy trawy nad jeziorem wymaszerował lekko nadgniły i pokryty glonami szkielet szczura. Syd uśmiechnął się, a mały trup pomachał kościaną łapką.

- Mówiłeś coś? - zapytał. Wziął zwierza na rękę i pogłaskał po czaszce.

- Nie, dzięki. Posiedzę sobie jeszcze - odparła.

- Twoje dzieło jest jak sztuka współczesna. Brzydkie i niefunkcjonalne, a na dodatek zrobione z czegoś pożytecznego - odrzekł do Pagana. Potem odwrócił się do Eleanor.

- Dziękuję za docenienie. - Wyszczerzył się.

- Tak - odpowiedział. - Ja to zrobiłem. Ale niestety... - Liście znowu spadły - ... Nie potrafię przywrócić nikomu życia na stałe.

- Hmm... Miałbyś potem spore problemy, a na terenie internatu nie można trzymać zwierząt. Rozkładających się zwlok pewnie też nie.

Syd spojrzał na drzewo i skoncentrował się. Roślina w mgnieniu oka wypuściła nowe liście i "ożyła". Co prawda tylko na chwilę, ale efekt był.

- Tak? To niezbyt dobrze. Gdybyś umarł, mógłbyś być zombie - stwierdziła Tori.

Sydowi chyba jako jedynemu sztuczka z drzewem się podobała. Robił kiedyś gorsze rzeczy, więc śmierć drzewa nie zrobiła na nim wrażenia.

- Latorośl Dionizosa - odważył się wtrącić Syd.

- Potrafię wyczarować szczura, nie wiem, czy to dobrze - odrzekła z uśmiechem. - A ty? Jak lekcje minęły?

Tori wróciła radośnie do pokoju, usiadła na łóżku i stwierdziwszy, że nie ma pracy domowej, udała się na dwór.

Syd uśmiechnął się do przestrzeni obok Eleanor.

- Więc miłego dnia, Francesco - powiedział.

Tori po śniadaniu wróciła do pokoju, zabrała przygotowane dzień wcześniej rzeczy i ruszyła na lekcje.

Tori wstała, poszła do łazienki, machinalnie ubrała się w granatową tunikę, czarne spodnie i trampki, których nie zawiązała. Wyglądała jak żywy trup, kiedy wyszła z pokoju.

- Hades nie jest złym gościem - odezwał się Syd.

Syd odwrócił się do Nicka z kamiennym, niepokojącym wyrazem twarzy. Pod jego oczami pojawiły się cienie i wyglądał teraz niemal jak trup.

- I can see dead people - wyszeptał i wyglądał na przerażonego.

- Mówi, że jej też jest miło i zawsze chciała mieć córkę, ale zmarła jako stara panna... Oj, tego miałem nie mówić - uśmiechnął się.

- Francisca Delle. Stoi obok ciebie. Zmarła w wieku osiemnastu lat... - Syd mrugnął do przestrzeni obok Eleanor. -... Z pięćdziesięcioletnim hakiem. Twierdzi, że była kiedyś Miss Karoliny Północnej.

- I taka postawa mi się podoba. - Puścił dziewczynie oczko. - Francisca Delle mówi, że masz piękne włosy i że za młodu też takie miała - powiedział.

(poranek ->po lekcjach)

- Milusi... Oczywiście. Adekwatnie do zachowania innych. Ale mówiąc szczerze - przybliżył twarz do ucha dziewczyny - nie polecam ci spędzać czasu dłużej w moim towarzystwie. - Wyprostował się i z powagą pokiwał głową.