Arcybiskup z Canterbury

- A potrafisz? Bo widzisz... W niektórych sytuacjach dobra wola nie wystarcza... Umiejętności też się czasem przydają, okazuje się... - Twilight ze znużeniem pokręciła głową i wyplątała się z linek.

- A mnie to nie wygląda na smoka. Ja tam widzę połamaną łopatę. Albo łyżkę. - Dearme zachichotała i zbliżyła się do leżącego teraz Victo.

***

Nie możesz oddychać? Zgłoś się do Hiszpańskiej Inkwizycji. Nie dość, że nikt się ich nie spodziewa, to jeszcze leczą każdą możliwą chorobę. Na zawsze.

- Jak tylko złożymy namioty i zjemy śniadanie - powiedziała Twilight, i ruszyła składać namiot. Znaczy próbować, bo ze składaniem niewiele miało wspólnego.

Na ogródek padało światło, ale nie słoneczne. Najwyżej dwa dni dzieliły księżyc od pełni, co widać było po niemal okrągłej tarczy satelity. A więc jest środek nocy.

- Zaufani powiadasz... Nie znasz ich jeszcze, a już mają być zaufani. Ciekawy punkt widzenia. Miejmy nadzieję, że nie zakrzywia czasoprzestrzeni. - Wybuchła śmiechem. Dawno tego nie robiła.

- O. Spójrzcie. Owca odtąd będzie dobierać nam towarzyszy. Jakie standardy muszą spełniać żeby mogli zostać? Pomijając oczywiste. Nie mogą być Susan, Victo i wariatką. O, tak. Zdecydowanie. - powiedziała. Z jej głosu aż przebijała jadowita złośliwość.

Okiennice zakrywające niewielkie, wyrzeźbione w skale okienko nie przepuszczały żadnego z promieni słonecznych. A może promienie słoneczne jeszcze nie miały szansy zaistnieć? Zapewne nad Equestrią wciąż jeszcze panowała noc, warto byłoby jednak to sprawdzić.

Twirael uśmiechnęła się ciepło, po czym przepędziła wszystkie cienie. Zza pleców wyjęła nóż i zbliżyła się, żeby dźgnąć Somadę w klatkę piersiową. Przyjacielski, niegroźny uśmiech nie schodził z jej twarzy.

Dearme stwierdziła, że póki wszyscy gawędzą i nie starają obie obić nawzajem mord, jet dobrze i nie warto się wysilać. Położyła się więc na trawie i cieszyła jedną z niewielu spokojnych chwil.

Z tyłu zaś nadchodził drugi, w lepszej kondycji. Zdawało się, że wszystkie jego organy wewnętrzne są nie dość że w całości, to jeszcze na swoim miejscu. Zmętniałe, puste oczy wyrażały jedynie głód... I nic więcej. Zbliżał się szybko, choć utykał. Kiedyś zapewne futro klaczy było błękitne. Teraz stało się bordowo - brązowe od krwi. Zapewne własnej. Szwenda nie zdążyła się zbliżyć. Głuchy huk metalu o czaszkę rozbrzmiał, rozchodząc się falami w powietrzu. Trup, będący już teraz prawdziwym trupem, upadł. Nie podniósł się więcej.

W całym tym nieszczęściu znalazła się jednak odrobina szczęścia. Wysokie, choć pochyłe drzewo aż prosiło żeby na nie wejść. Mogło to sprawiać kłopoty, ale z pewnością ochraniało... Przynajmniej przed szwendaczami. I pod warunkiem, że nie zaatakują całą hordą.

Między nimi pojawiło się jednak światło - czerwone, wydobywające się z dala. Rozpraszało cienie i zdawało się być coraz bliżej. W końcu okazało się, że to jednorożec zmierza w stronę Somady. Po następnych krokach okazało się, że owym jednorożcem jest Twirael. Dziwne, zważając na to, że zwykle miała skrzydła.

- Świetnie, świetnie. A jak Tobie się spało? - zapytała Twilight Sparkle. Wszystkie towarzyszki wyglądały na zadowolone. Fluttershy siedziała skupiona, próbując nakarmić mlekiem w butelce małą panterę.

Żadnych szpiegów jednak nie było. Musieli dotrzeć do okopów, których używała armia. Tych na froncie. Zapach tymczasem nasilał się coraz bardziej i bardziej... Aż w końcu zobaczyli przed sobą niewielki kopczyk.

Dla szwendy każdy ruch był ciężki i następował niezwykle wolno. Trup mógł poruszać tylko przednimi nogami, a więc mógł tylko się czołgać. Musiał leżeć już długo, mimo to nie brakowało mu determinacji.

Zmęczenie dawało się we znaki. Las różnił się od okolic Canterlotu. Drzewa rosły gęściej, a szwendaczy nie było widać. Na razie. Darkness zaczął szukać miejsca do odpoczynku.

Woda w jeziorze była tak zimna, że wraz ze skokiem tysiące igieł wbiło się w ciało Ruffian. Do brzegu nie było daleko.

Łóżko przez czas nieobecności nie straciło na miękkości. Sen po wyczerpującej podróży nadszedł szybko, a wraz z nim niepokojące wizje. Somada otoczona była cieniami. Cienie te posiadały tylko kontury, a ich różnokolorowe ślepia jarzyły się rozproszonym światłem. Każdy z nich miał długie szpony, a w dłoniach trzymały sztylety.

Przez niewielkie, materiałowe okienko widać było polanę skąpaną w słońcu. Pinkie i Rainbow nie było już w namiocie.

- Och, nie wierzę... - Wyszeptała do siebie Dearme. Ze złością wsiadła do samochodu.

Jesteśmy rzekomo w piekle. Dalej nie ogarniam.

~~~~~~~~~~~~

Dearme wstała i przeciągnęła się.

- Cudownie. Kolejny członek wyprawy. Chodźmy już. Chciałabym zwiedzić to jakże ciekawe miejsce.

- Głupia, głupia, głupia owco. Zaszufladkowałaś mnie. Sądzisz że ci po drugiej stronie frontu, ci których zabijasz są źli? Jesteś równa terrorystom. Oni,podobnie jak ty zabijają w imię idei.

Zwróciła się do Socks.

- jesteś niesamowicie prymitywnym stworzeniem. O, tak. Dzielisz świat na czarne i białe, nie dostrzegając szarego. Kiedyś, może już niedługo? Doprowadzi cię to do zguby. A martwej mnie nie zabijesz.

- Ale widzisz... Ja będę miała przy kim zdychać. A co jeśli w starciu ze mną to ty odniesiesz porażkę? Będziesz zdychać samotnie. Patrioci... Ach, ci wasi romantyczni patrioci... Czy każde z was widzi tylko to, co chce widzieć? Wojna to nie tylko walka dobrych przeciwko złym. Bo ci po złej stronie też są dobrzy.

- Powiem ci więc jedno. Nie zabijałabym. O, nie. To głupie. Wszyscy którzy myślą w ten sposób, szlachetni bohaterowie walczący za ideę... Giną. Jak każdy. Nie stają się bogami. Umierają. O, tak. Umierają nadaremnie.

Roześmiała się. Znowu.

- Teraz nie ma tu Victa. Masz okazję. Nie wiadomo kiedy następna się nadarzy... A może już w ogóle takiej nie będzie? - Udała przerażenie, po czym... Wybuchnęła śmiechem.