Arcybiskup z Canterbury

Niematerialna Dearme ruszyła do swojego apartamentu. Dopiero teraz czuła się dobrze. Czarna chmura dymu o wyraźnych konturach minęła Socks i Wave'a i wkroczyła do hotelu.

Z okruchów pozostałych po ciele Dearme wzniósł się czarny dym, który urósł i w pozycji pionowej rzucił się z pazurami na najbliższego żywego trupa. Nie było widać nic oprócz konturów, tylko świecące, jaskrawozielone oczy. Po zniszczeniu przeciwnika niematerialna wersja Dearme wstała na nogi i roześmiała się. Śmiech rozniósł się echem po okolicy.

| a moją postać uważają za morderczynię, da?

|

V

To ja też chcę!

Dearme zeszła na dół i oparła się o ścianę. Nie chciała przerywać kucom rozrywki, dopóki jeden z zombie się nie zainteresował. Uderzyła się kopytem w mostek. Rozległ się dźwięk tłuczonego szkła. Skóra w tym miejscu popękała i widniała tam wielka, pusta dziura. Pęknięcia rozszerzyły się na całe ciało, po czym klacz z całej siły uderzyła sobą o ścianę. Rozsypała się na drobne części.

Red, mam rozumieć że zmieniłeś postać na humanoidalną?

Oh, man. Nie sądziłam że aż tak do serca weźmiesz sobie moje słowa

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dearme zerwała się z łóżka i wbiegła na balkon, gdzie przebywał Śmierć. Popatrzała na niego z nieukrywanym zdziwieniem.

Dearme zdecydowała się wyjść z kąta i podejść do łóżka, na którym się ułożyła. Spojrzała w sufit. Sufity chyba wszędzie były takie same.

Dearme weszła do hotelu i podążyła prosto do swojego pokoju. Gdy już dotarła, zamknęła drzwi na klucz i usiadła w kącie. To dziwne, ale właśnie tam czuła się najbezpieczniej.

W lesie oprócz kamieni od czasu do czasu dało się zauważyć ruch między drzewami i śpiewanie ptaków. Przynajmniej one były żywe. Ashen musiał kilka razy omijać kamienie, które nieopatrznie wlazły na wąską ścieżkę. Czasem nawet stanowiły pułapkę i niebezpieczeństwo dla zdrowia i życia, bo ukryte w ściółce i krzewach były niewidoczne. Wreszcie w oddali zamajaczyła sylwetka Ponyville.

- Pić powiadasz? Hmm... Będziesz musiał iść do strumyka przepływającego obok polany. Dasz radę, czy mam iść z tobą? - zapytała.

- Skąd wiesz, że nie sprawdzam? - zapytała. Powoli wstała i zaczęła szukać miejsca na ewentualny nocleg.

- Ta. Mam taką nadzieję. Wiesz może kiedy dojdziemy na front? - zapytał.

Składniki i narzędzia aż się prosiły, by ich użyć. Tuż obok, na biurku leżała sucha pestka brzoskwini. Może cyjanek potasu?

Był to całkiem ładny kamień i miły w dotyku. Zupełnie inaczej byłoby, gdyby spadł komuś na kopyto, był to bowiem kamień o wadze, na którą nie wyglądał. Przez wpatrywanie się w nowo poznały odłamek skalny, Ashen nie zauważył, że pozostałe kamienie wyraźnie starają się go otoczyć. Mimo iż szło im to wolno, skutki były widoczne.

- Nie, dziękuję ci. Jeśli będę potrzebowała, sama się upomnę. Ale dziękuję. - Powiedziała i wróciła do omiatania wzrokiem wszystkich pozostałych.

Dearme tylko zmierzyła ją wzrokiem, swoim zwyczajem nie przyjmując żadnego wyrazu twarzy.

Pisać. Po prostu pisać.

Droga Ville. Jesteśmy w punkcie wyjścia, Kraina Śmierci, wszyscy rzucają się na Dearme jak sępy na padlinę, Socks i Moonlight odkryły swą przyjaźń, Wave jest dla wszystkich miły (prawie) i sielanka ogólnie

* Mogłaś.

- Owca czy Postrach Owiec? Czarny czy biały? Woda czy ogień? Życie czy Śmierć? - zapytała Dearme. Na jej twarzy wykwitł piękny, szyderczy uśmiech. Nie roześmiała się.

Dragon_Adrian: Czy Waść rozumiesz sens słów "NIE ODMIENIA SIĘ"? Pisz DEARME, nie DEARMY.

- Powiedziałam ci już, owco, że twoje ważne dokumenty i akta są nic nie warte. Nie było cię tam. Nic nie wiesz. To łgarstwa i fałsz. Tym są - powiedziała. I odmachała Victo.

Dearme roześmiała się szyderczo.

- Jesteś głupsza niż nawet owca. Nie masz o mnie pojęcia. Byłam zdrowa, ale inna. dlatego dostałam się do więzienia. Dawano nam leki, o tak. Ale nie zapominaliśmy. Nie wszyscy, o nie. Nikt, kto miał umrzeć nie wyszedł cało. To nie była masakra. To było wyzwolenie. A akta są nic niewiarygodne. Tylko łgarstwa. O, tak. Łgarstwa! - zaśmiała się. - Co chciałaś mi przez to powiedzieć? Co miał na celu twój przekaz? - powiedziała. - "Owco"

DEARME D-E-A-R-M-E. Nie odmienia się.

- Moją przeszłość? Nie była burzliwa. O, nie. Była krwawa. Wiesz o niej? Co chcesz mi powiedzieć? Sądzisz że nie wiem jaką przeszłość miałam? - Roześmiała się szaleńczo. - Śmiech mnie rozpiera. Ogromny śmiech.

Wedle oczekiwań, kamień nie poruszył się, nie skrzywił, nie odezwał. Ale przy próbie cofnięcia się, Ashen natrafił na znacznie mniejszy, idealnie czarny kamień, którego wcześniej tam nie było. W dotyku był gładki i miał bardziej regularny kształt od innych.

- Nic nam się nie stanie. Twilight świetnie sobie radzi z magią, więc nekromancja... Cóż, żywe szkielety nam raczej nie pomogą. - Zakończyła i roześmiała się ze swojego niemiłosiernie suchego żartu.

Komnata pozostała w stanie nienaruszonym. Wciąż panował w niej niesamowity bałagan, tylko pochodnie były zgaszone. Na niewielkim biurku zrobionym z ciemnego drewna walały się niewielkie paczuszki, fiolki i inne szklane elementy. Niepościelone łóżko nie zmieniło swojego miejsca, a i półki nigdzie się nie wybierały podczas nieobecności Somady.

- Nie wydaje mi się, żeby były specjalnym problemem. Kryształowi są po prostu zbyt delikatni, żeby raz, a dobrze je przegnać. Skopałoby im się dupy i wiedziałyby, gdzie ich miejsce. Swoją drogą, nie mam pojęcia co tak nagle im odbiło. Zwykle raczej nie mieli nic przeciwko Equestrii. - Powiedział.