Po prostu Tomek

- Wiedziałem, że tak będzie. Tamtejsze kuce nie potrafią docenić ciężkiej pracy i jej owoców. Może jakby pozasuwały sobie po polu, to by się czegoś nauczyły - wymruczał, dość głośno jednak, Grim. Postanowił zatrzymać się na chwilę, by trochę odpocząć. Był to też ewentualny czas na pogawędki.

- Za moich czasów... - powiedział, zniżając głos.

Eeee, w sumie to tak.

Chciałbyś być szlachcicem?

- Magia nie jest przydatną nauką. Powinna być zakazana. Ale nie o tym teraz. Jaki jest Canterlot? Bo nie słyszałem o nim zbyt dobrych rzeczy. - rzekł Grim ponurym tonem. Następny magik. Ale się chociaż nie obnosi, jak ten cały Magictech. Będzie wesoło.

To ja strzelam. Niech będzie 2785 w funtach.

Podążaliśmy więc dalej w kierunku Equestrii. Taką przynajmniej miałem nadzieję. Wciąż nie do końca ufałem Podmieńcowi. Mimo, że zdawałem sobie sprawę z tego, ile dla nas zrobiła i byłem bardzo wdzięczny. Ale na dnie serca wciąż czaiły się podejrzenia. Byłem więc ostrożny w dwójnasób i dawałem baczenie na świat wokoło.

Schabowy.

Ulewa czy śnieżyca?

Krea.

Nabuchodonozor.

A ja zagłosuję sobie na Avanidiusa. Zasada przekory.

- Zdrawstu... Witaj, królowo - ostatnie słowo z trudem przeszło Rondlowi przez gardło. Wyglądał, jakby miał zaraz zwymiotować. Opanował się jednak szybko. Rzyganie nie przystoi dyplomacie. Nakazał żołnierzom założyć karabiny na ramiona, na znak pokoju. - Jak wspomniał wysłannik Sombry, jesteśmy poselstwem Związku Republik Rad z zadaniem nawiązania stosunków dyplomatycznych. Proszę się więc opanować.

(Nazwa się zmieniła, bo jest więcej niż jedna planeta-republika.)

Różowa klaczka, o błękitno-czarnej grzywie i takimż ogonie. Niziutka i delikatnie zbudowana, o zaokrąglonym, wesołym pyszczku.

- Zbadamy sprawę, I odpłacimy wszystkim winnym. - oznajmiłem ponuro. - Będą żałować swoich czynów. Ale nie czas na to. Ruszamy dalej?

Grim bez słowa walczył z gąszczem. Towarzystwo Atlantisa mu nie przeszkadzało, zwłaszcza, że ten siedział cicho.

- Jesteś jednorożcem. Jak rozumiem, posługujesz się magią. Gdzie mieszkasz? - zwrócił się, jako pierwszy, do ogiera obok.

Mogą być.

Lubisz rozkazywać?

Pinkie kroiła w tym czasie jakieś ciasto.

Poniekąd.

Wierzysz w magię? (NOPE)

Grim razem z Atlantisem przedzierał się przez las, mając nadzieję, że wciąż pamięta drogę. Nie uznał za konieczne zagadać do towarzysza wędrówki.

Spasibo. Żebym jeszcze był pełnoletni, to też bym się skusił na coś mocnego. No ale już niewiele mi brakuje.

- Wciąż czekam. - mruknął Grim. Zwrócił się w kierunku lasu.

Zmartwiło mnie to. Stanąłem za nim. "Jakie zmiany poczynił kokon w jego umyśle? A co jeśli będzie mieć podmieńcze skłonności? Albo jeśli będzie posłuszny Chrysalis?" myślałem, wpatrując się w Golden Dusta. "Może też byc tak, że prawdziwą ulgę przyniesie mu tylko śmierć. I co wtedy?". Po chwili dotknąłem go lekko w grzbiet.

- Musimy iść. Chyba, że jesteś już zmęczony. Jeżeli tak, urządzimy tu postój. Nie przejmuj się zmianami, jest takie przysłowie: "nie szata zdobi kucyka". Wciąż jesteś przecież sobą, czyż nie?

No dobrze. Niezbyt przywiązuję uwagę do snów, dlatego będzie dość skromnie. Chyba niezbyt pasuję do Equestrii, skoro jedyne co pamiętam z ostatniego snu to ból, jaki spowodowała użyta na mnie magia Klejnotów Harmonii. To w sumie mój pierwszy sen związany choć trochę z kucykami. Może będą kiedyś następne.

Niemy krzyk?

- To idzie ktoś, czy będziecie tak tkwić? - zapytał dość bezceremonialnie Grim. Nie miał w sobie za grosz empatii, więc nie wyczuł możliwego nietaktu.

Las.

Willa czy chatka?

- Nie pomagasz mi - warknąłem do klaczy. - więc przynajmniej siedź cicho. Widzisz, jaki efekt?

Po czym poszedłem za przyjacielem. Bez słowa starałem się go pokrzepić. Niestety, lecz w tym wypadku słowa już nie pomogą.