Po prostu Tomek

Ban bo mam wolne. Ha. Ha. Ha.

pojawienie się equestrii w naszym świecie z niezniszczalną barierą ' date=' którą nikt nie może przebyć, ponifikacją etc. czyli TCB!!![/quote']

Zły pomysł. Tego jeszcze do szczęścia wszystkim brakowało.

Ban bo widziałem.

Ban bo taki mam zwyczaj.

Ban bo co to ma do rzeczy?

Ban bo jak kroisz, to nie.

(Zaprzeczył, znaczy widzą po ciemku)

Cicho siedziałem w nieprzeniknionym mroku nocy, wypatrując niebezpieczeństwa. Żeby nie zasnąć, od czasu do czasu chodziłem powoli wokół obozowiska. Postanowiłem obadać najbliższe otoczenie. Kto wie, co ciekawego można znaleźć w lesie?

W sumie gdyby podstawić pod słodkie kucyki jakieś inne istoty nie byłoby problemu z eksterminacją.

Słodkie, niesłodkie, bez różnicy. Na pewno dużo ciężej strzelić do kolorowego konika niż do jakiegoś paskudnego potwora.

Lecz jeśli wiesz, że cię atakuje/kucykuje/whatever, to zabicie nie może stanowić problemu. Inaczej masz większe szanse na śmierć w walce.

Taki mały offtop: Wyobrażacie sobie akcję w stylu "cześć, jesteśmy z FOL i zbieramy na broń, by wygnać kucyki z Ziemi. Dołożysz się?"

Nie uważacie, że w obu organizacjach jest ziarno nielegalności?

- To nici z ogniska. Zostajemy na krawędzi lasu, nie wiem co tam jest. - powiedziałem szeptem. Zdjąłem łańcuch z pasa i owinąłem wokół kopyta, by zawsze był gotowy do użytku. Przegryzłem coś na szybko.

- Ty idź spać, ja stanę na warcie. Za 4 godziny zmiana.

- Słuchaj, mam nadzieję, że Podmieńce nie widzą w ciemności - wyszeptałem do małego - bo jeżeli nie, to będziemy iść nocą.

Staram się znaleźć odosobniony teren. Poza miastem/wsią/whatever.

"Five more minutes", myślałem, że to ja niedowidzę.

Żeby nie było offtopu, jest po właściwej stronie.

Jednorożce to SZATANY!!!!

This is 100% approved by me .

Witaj w mniejszości.

Już nie truchtam sobie beztrosko jak przez równiny. "To nie majówka. Zabawa się skończyła." Dlatego ukrywam się, i stale schowany szukam odpowiednio zabezpieczonego, niewidocznego miejsca.

W "Orle Białym" bodajże polscy naukowcy odkryli jak przejść barierę.

Nie wierzę w to, że bariera pojawiła się tak sobie, bez przyczyny. I że potężne alicorny nie mogą jej zdjąć. Ja jestem całkowicie przeciw bytności bariery, a jeżeli nie da się inaczej, to Equestrii tutaj w ogóle. Bo kucyki nam nie pomagają. One krzywdzą. Całą rasę i każdego człowieka z osobna, choć w niektórych wypadkach ludzie godzą się dobrowolnie.

ale broń boże żeby rozszerzyła się na całą planetę wchłaniając wszystkie miasta' date=' wsie, fabryki jak leci.[/quote']

Widzisz, z reguły, aczkolwiek nie zawsze, ludzkość boryka się właśnie z czymś takim. FOL walczy, by to zatrzymać.

Ban bo biologia jest super.

Jeśli nie ma bariery, to niby w czym mają nam pomagać? To tylko pytanie, zapraszam do dyskusji. Bo moim zdaniem kucykowanie kogo popadnie pomocą nie jest. Nawet oferowanie czegoś takiego.

Twoja sygnaturka mówi, że praca cukiernika gorsza niż Afganistan.

Wzynwaca Pieknamny

Słownik? Z zaciekami z krwi?

chcesz się ponyfikować - zgłaszasz się do najbliższego biura adaptacyjnego' date=' nie chcesz - masz takie prawo i nikt ci nie odbiera prawa do wolności[/quote']

Nikt, poza miażdżącą wszystko na swojej drodze barierą, czyż nie? Może coś pominąłem?

- Raz matka rodziła. Umrę też raz. Lub nie. - z tymi słowami wkraczam dumnie do Królestwa Changei.

- Idę po ciebie Dust, stary druhu. Trzymaj się tam. - powiedziałem cicho do siebie. Rozejrzałem się po nowym otoczeniu. Zachowuję też najwyższą możliwą ostrożność, wypatrując niebezpieczeństwa. Nakazuję także małemu Podmieńcowi trzymać się blisko.

- Tarcza. Świetnie. Po prostu super. - stwierdzam ponuro gapiąc się w przestrzeń. - A ty gdzie? Wciąż jesteś mi potrzebny. Muszę jakoś wleźć do środka. Nie widziany przez nikogo.

Sprawdzam, czy przez tę tarczę da się normalnie przejść. Wkładam tam kawałek ogona.

Niet.

Umiesz mówić w suahili?

Zarzucę sobie jakimś losowym imieniem... niech będzie Dr Whooves.

- Tylko ty się tu cieszysz, mały. Ja mogę już nie wrócić do siebie. - powiedziałem skwaszony. "Żeby to cholera wzięła". Zjadłem śniadanie darując sobie sprawdzanie czy jest zatrute. U celu wyprawy czułem się taki słaby, jak jeszcze nigdy. Jedyne, co pchało mnie do przodu, to pamięć o przyjacielu. Z głową przepełnioną ponurymi myślami i determinacją w oczach ruszyłem truchtem przed siebie.