Michalski9

I już jest masa pytań, skoro jest bytem nie materialnym to skąd wiadomo że to jest akurat to, że to dusza, nie wiadomo jak wygląda, skąd się wzięła

Może i się czepiam, ale to jest ciekawe bo cholernie trudne do wyjaśnienia

Jakie mi to wyszło... Jeez.

Dlaczego akurat atrybut? Atrybut jest słowem określającym przedmiot mający znaczenie nie tylko użytkowe, ale też pokazowe. Ciało nie może nijak wykorzystać duszy, zaś dusza jest "uziemiona" w ciele w czasie, kiedy ma ono predyspozycje do utrzymania jej. Nie są to więc wzajemne atrybuty.

Ciało nie ogranicza duszy, bowiem bez niej ciało byłoby tylko przedmiotem. Przynajmniej dla tych, co wierzą. Logicznym wyjaśnieniem jest, że to serce nas napędza od fazy płodu aż po śmierć. Ale to miniemy.

Czy dusza ma jakieś "możliwości"? Poltergeist'y or some shit może, ale wszystko jest wersją umowną, mogącą się zmienić w czasie. Ogólnym zamysłem duszy jest być bytem istniejącym po śmierci. Trudno bowiem ludziom wyobrazić sobie brak czegokolwiek w postaci żyjącej, myślącej i mogącej pojmować.

Skoro jest bytem niematerialnym, to skąd wiadomo akurat, że to dusza? Nie wiadomo, jak wygląda, ani skąd się wzięła.

Musimy tutaj wziąć pod uwagę samo słowo. Dusza jest tylko słowem. Wyraża ono byt niematerialny o kształtach i możliwościach niepotwierdzonych. Jeżeli więc za duszę wstawię, dajmy na to, makrelę dając sobie prawo do zmieniania znaczeń ogólnie przyjętych, to będę w stanie uczynić makrelę duszą. Zrobiłbym to z tego tytułu, iż jest to tylko SŁOWO. (Słowotwórstwo kłania się aż po same kule)

No i, przechodząc do meritum, nie można wiedzieć, że w ogóle dusza to dusza, nawet z inną nazwą, ani czy cokolwiek. Wszystko bowiem nie jest potwierdzone. Jako byt niematerialny jest to byt niewidzialny. Tak samo nie widzimy powietrza. (oczywiście zakładam tutaj, że dusze umieją pałętać się po świecie po śmierci).

Znaczy to i tak jest strasznie wyogólnione. Dusza może istnieć, ale nie musi. Może mieć umiejętności, ale nie musi. Może utrzymywać ciało ludzkie, ale nie musi. Jest to poparte tytułem niedokładności, którą określa brak doświadczenia w danej kwestii. Przekładając na prostsze - Nie dowiemy się, dopóki nie umrzemy.

Myślę, że jako byt niematerialny dusza nie musi opierać się na ograniczonych ramach wyglądu. Może wyglądać jak coś, czego nie pojmujemy, może być wielkim okiem ("Oczy są zwierciadłem duszy" :V), projekcją człowieka, kulką, mgiełką, czy co tam będzie się chciało.

Skąd się wzięła? Najszybszą przychodzącą odpowiedzią jest: Od boga. Nie jest to jednak nijak potwierdzone. Równie dobrze liczba dusz może być limitowana i przechodzić po śmierci do innego, prosperującego, możliwe też, że młodego ciała. Na poparcie tej tezy umieszczę tu fakt, iż to mózg jest magazynem wszelkich informacji. W takie sytuacji dusza może utracić całą zdobytą w życiu wiedzę wraz ze śmiercią. Tu pojawia się jednak pytanie: Skąd wzięły się dusze pierwotne? (chyba nikt tutaj nie chciałby, żebym to też opisał XD.)

W sumie mi też jest ciężko odpowiedzieć na to pytanie, bowiem, o ile ludzie zastanawiają się na temat pośmiertny, to przed narodzinowy jest rzadszym tematem rozmów.

No i, oczywiście, to, co tutaj napisałem jest oparte na domysłach, logicznym myśleniu i odrobinie wiary, że to ma sens. W tym temacie nic nie jest naprawdę pewne, a ja sam nie stoję po stronie żadnych tez, psychotez i innych dyrdymałów. Umrę, zobaczę. Czas pokaże.

1. Czepiasz się, ale.. masz rację, jakby nie patrzeć.. więc może "właściwość"?

"Ciało nie ogranicza duszy", a przecież skoro dusza nie jest materialna i może np. swobodnie unosić się w powietrzu.. ciało nie może, więc jest to IMHO ograniczanie możliwości, poza tym, skoro ciało można zniszczyć a duszę nie...

Czyli skoro, w naszym wyobrażeniu, dusza ma być bytem pośmiertnym, to samo to już świadczy, że ma ona "większe możliwości" niż ciało...

Czyli.. dusza istnieje tak samo w świadomości ludzkiej jak.. np. czarna materia? Jej też nie ma, nie mamy dowodów na jej istnienie, tylko przesłanki i teoretyzujemy, że musi być, bo to pasowałoby nam do rzeczywistości i ładnie tłumaczyło ją, z duszą przecież jest podobnie, wierzymy w nią, bo jest to pewne wytłumaczenie i uproszczenie...

Co do słowotwórstwa, z kulami u nóg, to możemy tak się bawić z każdym pojęciem, więc... nie wiem co makrela nam zmienia.

Dusza to dusza, bo jest to jakieś zjawisko, które ma się jakoś tam zgadzać z ludzką definicją tego zjawiska, tak jest ze wszystkimi pojęciami, przecież musimy coś nazwać by o tym mówić i dyskutować. Bez nazwy, nie możemy powiedzieć nic o tym drugiemu człowiekowi, nawet nie możemy mówić, bo jak? Jakby nic nie miało nazwy, to nie byłoby mowy, bo po co?

Z duszą i powietrzem jest tak, że przyjmujemy to jako pewnik, ktoś powiedział, że jest takie coś jak powietrze, składa się z tego i tego, czy w szkole były jakieś eksperymenty etc. po to by udowodnić istnienie powietrza? Nie (przynajmniej w mojej), powiedziano, że jest i tyle, nie mamy czasu, żeby wszystko sprawdzać samemu, żeby poznać każde zjawisko, musimy wierzyć innym. Jeśli poziom wiedzy i edukacji ludzi byłby dużo mniejszy, to równie dobrze zamiast duszy, moglibyśmy tak samo dyskutować o powietrzu. Dusza nie istnieje dopóki tego nie udowodnimy, ale to nie znaczy, że realnie nie istnieje. Powietrze też kiedyś nie istniało. Powietrze nie ma nazwy, bez ludzi nie istnieją nazwy.

"Przekładając na prostsze - Nie dowiemy się, dopóki nie umrzemy." - tutaj pełna zgoda, choć i tego nie jesteśmy w 100% pewni.

Dusza, i takie tematy, są ogólnie takie, że możemy praktycznie każdą tezę czymś poprzeć opierając się na logice, bo mamy tu tyle różnych faktów, a pole do popisu zwiększa się przez to, że nawet nie poznaliśmy do końca jak działa mózg. Jest to po prostu ciekawy temat do rozmów, przy okazji bardzo płodny jeśli chodzi o różne teorie i historie. Przyjemnie się o tym rozmawia, choć można rozważać o tym całą wieczność . Potencjalnie każdy ma rację