[Clocky] Niefortunne wypadki [Zakończone]

[PrinceKeith]

Shiro kiwnęła głową siedziała sobie cicho. Stwierdziła, że nie będzie wkurzać Vi jeszcze bardziej jeśli po prostu usiądzie i będzie milczeć. Z całej ekipy ekipy została tylko ona i Vi. To był przykład tego jak świat może zabrać wiele osób w bardzo krótkim czasie. Shiro po długim okresie milczenia I patrzenia w podłogę, spojrzała na Vi.

- Dzi - dziękuję. - wydukała tylko jąkając się. Potem znów spojrzała na podłogę.

[Arcybiskup z Canterbury]

Podłoga nie przekazała dziewczynie niczego, czego nie wiedziałaby wcześniej. Wokół niej powstała za to kałuża zimnej i brudnej wody. Vi spojrzała na to lekceważąco, ale nie skomentowała. Położyła się na łóżku. 

[PrinceKeith]

Shiro postanowiła iść do tej jakby łazienki.

- Pójdę się ogarnąć. Zastanów się proszę czy wybaczysz mi moje błędy. - powiedziała i wyszła.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Ta - odparła Vi.

Luksusów nie było.

Drewniana, nieco przeciekająca balia i rura stercząca ze ściany. Największe wrażenie robiły dwa, kompletnie niepasujące do całej reszty srebrne kurki z wodą gorącą i zimną. Coś takiego nie powinno znaleźć się w Bilgewater.

Toaleta była podwyższeniem z dziurą, a na przegniłej półce wiszącej na ścianie leżał komplet ubrań - zapewne właśnie dla Shiro.

Kiedy wróciła do pokoju, Vi już spała, odwrócona twarzą do pościeli i rozwalona w poprzek łóżka.

[PrinceKeith]

Shiro połorzyła się na łóżko. W sumie, chciała z nią jeszcze porozmawiać ale skoro poszła spać. Zanim zasnęła rozmyslała jeszcze ogólnie o życiu. I powtarzała w myślach podstawowe informacje o sobie, tak by nadal czuć, że żyje. "Nazywam się Shiro Destino. Mam 21 lat i pochodzę z Piltover. Moja matka prowadzi kawiarnię a ojciec jest urzędnikiem. Skończyłam Akademię Magiczną, marzę o tym by dostać się do Ligi Legend. Jestem dziewczyną Ezreala, podróżnika i badacza z Piltover." Powórzyła to ostatni raz w myślach. Nawet nie zwróciła uwagi na błąd informacyjny w ostatnim zdaniu. Postanowiła iść spać.

[Arcybiskup z Canterbury]

Nie obeszłoby się bez koszmaru sennego, czy też krótkiego wystąpienia martwego chłopaka.

Shiro tym razem stała nad morzem. Bryza targała jej ubraniem, przenikając przez nie aż do kości razem z wilgocią i zimnem. Piasek był mokry, a niebo czarne od chmur. Dziewczyna rozpoznała miejsce - to ta sama plaża, na której ocknęła się po katastrofie. Niewielki łuk skalny i zamglona sylwetka Bilgewater w oddali. Tyle, że morze było bardziej zielone niż zwykle. Co gorsza, świeciło niepokojąco.

Ezreal pojawił się właśnie w wodzie. Wstał nagle, znajdując się zaledwie krok od brzegu. Kiwnął dłonią, aby Shiro podeszła.

[PrinceKeith]

Shiro nie była pewna tego co ma zrobić. Podeszła cała się trzęsąc. Co się tutaj działo? 

- Ez... To miejsce jest jakieś dziwne... - wymamtotała cicho. Podchodząc do niego powoli i nie robiąc gwałtownych róchów. Zupełnie jakby chłopak miał zaraz pierzchnąć jak sarna.

[Arcybiskup z Canterbury]

Ezreal wyciągnął dłoń i wskazał północ. Plaża skierowana była zaś na zachód, w kierunku kontynentu. Chłopak jeszcze raz wyciągnął rękę i jeszcze raz wskazał na północ. Chociaż tylko stał w wodzie, wydawało się, że wciąż się w  niej unosi. 

[PrinceKeith]

- Spokojnie, na pewno jutro wypłyniemy... Nie chcę być tu dłużej. Mówisz, że trzeba kirować się na północ? Wierzę ci, spróbuję to przekazać Pani oficer Vi... Zgoda? - zapytała. Nie do końca była pewna co chce jej pokazać. Na pewno wiedziała że było to związane z północą.

Edytowano Październik 25, 2016 przez Clocky

[Arcybiskup z Canterbury]

Nie odpowiedział, jakby nie rozumiał jej słów. Wyglądało na to, że nastawiony jest jedynie na przekaz, a niewidoczna teraz błona nie przepuszczała dźwięków.
Fale nagle wzmogły się, przewracając Ezreala. Wyglądało na to, że zadziałał prąd wsteczny, bo bezlitośnie wciągnęły go z powrotem do wody mimo desperackich prób dopłynięcia do brzegu. W momencie kiedy dłoń chłopaka zniknęła pod powierzchnią wody, sen został przerwany.

Shiro znów była w pokoju, pod kołdrą. Łóżko obok spała chrapiąca Vi. Zaczynało świtać.

[PrinceKeith]

Shiro postanowiła po cichu wstać i podejść do okna by nie obudzić Vi. To mogłoby się źle skończyć. Pogadankę o śnie i tak postanowiła przełorzyć na potem. Skończyłoby się to zapewne kolejnym wykładem czy coś. Shiro powtórzyła tożsamościową formułkę w głowie po czym się przeciągnęła.

[Arcybiskup z Canterbury]

Okno było zaparowane i bił od niego chłód nakazujący natychmiast wrócić do łóżka. Ale widok... Tak, widok zasługiwał na chwilę w zimnie. Karczma znajdowała się nadzwyczaj wysoko, przez co widać było dachy budynków niżej. Słońca nie było jeszcze widać, ale niebo poszarzało, zapowiadając jego rychłe pojawienie się.

- Te, dzieciaku - odezwał się rozespany głos. Vi jęknęła, przeciągając się strzeliły nierozruszane kości. - Która godzina?

[PrinceKeith]

Shiro spojrzała na Vi.

- Zaczyna świtać, jest piąta dwadzieścia. - powiedziała. Po chwili usiadła na łóżko. - Jak ci się spało? - zapytała po chwili. W sumie, postanowiła, że po krótkim nawiązaniu rozmowy opowie jej o śnie. Mogło przecież to być coś ważnego.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Bosko - mruknęła bez przekonania. Czyli wprost przeciwnie. Vi przetarła twarz i podrapała się po głowie. Zamrugała kilka razy i spojrzała na Shiro. Zmarszczyła brwi, patrząc na nią podejrzliwie.

- Wyglądasz, jakbyś chciała ze mną o czymś gadać. Z góry ostrzegę - jak chcesz spytać o to, kto mi się podoba, jaki jest mój ulubiony zespół albo kolor, wywalę cię przez okno. I nie obchodzi mnie, że jest za małe. Wylecisz razem z ramą - powiedziała, celując w nią palcem.

[PrinceKeith]

Shiro raczej nie gustowała w tego tupu pytaniach.

- Raczej chodzi o coś innego. Miałam sen, znajdowałam się na kamienistej plaży, tam gdzie ocknęłam się po tym jak rozpadła nam się łódź. Woda była dziwnie zielona a w niej stał Ezreal. Wskazywał na północ. Miasto było na zachód. Czy to może coś oznaczać. Wiem, że nie rozczytujesz snów tylko zajmujesz się łapaniem przestępców. Ale stwierdziłam, że ci powiem. - stwierdziła. Co dziwne patrzyła na Vi. Żadko zadarzało się by Erynia patrzyła na rozmówcę.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Yhy. - Vi kiwała powoli głową, patrząc na Shiro. Wysunęła się z łóżka i usiadła na jego skraju. - Dobra, czekaj, czekaj. Okej. Śniło ci się coś. Znaczy twój chłopak ci się śnił. I z niewiadomych przyczyn kazał jechać na północ. Na północy jest ta, no. Ionia. Ale my płyniemy na zachód, do Shurimy. Musimy tam płynąć po dziennik. Nie wiem co ma na myśli martwy Ez, ale dopuszczasz do siebie myśl, że to nie miało żadnego głębszego znaczenia, nie?

[PrinceKeith]

Shiro kiwnęła głową.

- Dopuszczam. Ale jednak to może być coś ważnego. Może w Ioni znajduje się ktoś kto może mu pomóc, a z resztą... Najważniejsza jest Shurima i dziennik. Dopiero na kolejnym miejscu są moje sny, przeczucia oraz Ionia. - powiedziała.

[Arcybiskup z Canterbury]

- No, wreszcie zaczynasz łapać. Dobrze. Jeśli nic nie przeszkodzi, popłyniemy do tej twojej Ionii. Ale to po odwiedzeniu Shurimy. Misja jest misja. A ty się zbieraj, musimy dotrzeć na statek - oznajmiła i sama wstała, żeby zejść na dół po swoje ubrania.

[PrinceKeith]

Shiro wstała i postanowiła iść za nią, bo w końcu też musiała wziąć swoje ubrania. 

-  Vi? Śmierć nie powinna istnieć, nie? Tak jak choroby czy broń palna, albo technologia. Racja bez technologi trudno byłoby żyć. Ale takrze tworzy zagrożenie. Cały czas oszukuję siebię, że w Piltover jest bezpiecznie, ale to nie prawda. Jest tam tylko trochę bardziej bezpiecznie niż tu. Gdziekolwiek nie pójdziemy czeka na nas niebezpieczeństwo, a ono zabiera nam toważyszy i bliskich. Niestety... Nie powinno tak być, prawda? - zapytała patrząc na Vi.

Edytowano Październik 26, 2016 przez Clocky

[Arcybiskup z Canterbury]

Vi westchnęła głęboko. Zeszła piętro niżej i zapukała do mieszkania prywatnego któregoś z pracowników, ale zauważyła, że jej ubranie leży na jednym z krzeseł, suche i złożone w kostkę. Obok leżało ubranie Shiro. 

Dziewczyna zatrzymała się, odwróciła do towarzyszki i chwyciła pod boki, patrząc na nią nieco z góry. 

- To jest właśnie twój problem. Zastanawiasz się nad pierdołami, zamiast pilnować swojego własnego tyłka. - Ominęła ją i ruszyła schodami na górę.

[PrinceKeith]

Shiro wzięła swoje ubrania po czym posłuchała tego, co miała jej do powiedzenia Vi.
- Dobrze byłoby to zmienić, prawda? - dziewczyna nie oczekiwała na odpowiedź. - Dobrze, postaram się. Nie będę martwić się drobnostkami, tylko będę się pilnować. Postaram się myśleć o tym co jest teraz, nie o tym co będzie potem. Zgoda? - zapytała idąc za Vi.

[PrinceKeith]

Shiro wzięła swoje ubrania po czym posłuchała tego, co miała jej do powiedzenia Vi.
- Dobrze byłoby to zmienić, prawda? - dziewczyna nie oczekiwała na odpowiedź. - Dobrze, postaram się. Nie będę martwić się drobnostkami, tylko będę się pilnować. Postaram się myśleć o tym co jest teraz, nie o tym co będzie potem. Zgoda? - zapytała idąc za Vi.

[Arcybiskup z Canterbury]

-  Po prostu to zrób i nie paplaj! - syknęła Vi. Wyszła, kiedy Shiro była już gotowa.

Nie miały ze sobą nic cennego, oprócz rękawic Vi. Dziewczyna ruszyła więc traktem w stronę Mostu Rzeźnika, bo to przez niego musiały obie przejść, żeby trafić z powrotem do portu.

W pewnym momencie Shiro zauważyła, że kiedy tylko się odwracała, widziała dwie męskie postacie. Ubrani byli w ciemne barwy i szli w niewielkiej odległości od siebie.  Na horyzoncie tymczasem pojawił się już Most.

[PrinceKeith]

Shiro postanowiła nie zwracać na to uwagi. Po prostu szła za Vi. Na pewno były to tylko urojenia, bo przecież co innego mogłoby to być? Nie była pewna. Zamrugała kilka razy i odwróciła się by zobaczyć czy nadal widzi owe męskie postacie.

Edytowano Październik 26, 2016 przez Clocky

[Arcybiskup z Canterbury]

Mężczyźni niestrudzenie szli za nimi dwoma. Tymczasem most był coraz bliżej. Most, na którym - co dziwne - inaczej niż zazwyczaj nie było żadnych ludzi. Na drugim końcu mostu stała za to grupka piratów, niby to swobodnie opierających się o bariery mostu i podziwiających widoki. Było co podziwiać.

Vi rozglądała się dyskretnie na boki.

- Musimy iść gdzieś w bok - stwierdziła.