[Pawlex] Jak dobrze mieć wroga! [Zakończone]

[Arcybiskup z Canterbury]

Wyjście z budynku było stosunkowo łatwe i znajdowało się niedaleko rynku Noxus - zaledwie dwie ulice dalej. Zasłaniająca część nocnego nieba, ponura sylwetka Bastionu

Droga na cmentarz prowadziła więc dość długo, a w jej trakcie nie obyło się bez rewelacji.

Rennard był rozpoznawalną personą, toteż pomniejsi rabusie, złodzieje i inni ich pokroju zazwyczaj ryzykowali szybkie spojrzenie i rezygnowali, starając się przemknąć możliwie jak najdalej od niego. Tak czynił każdy obdarzony inteligencją bądź choćby szczątkami sprytu. Ale nie każdy był obdarzony inteligencją.

Szedł jedną z wąskich, nieoświetlonych uliczek gdy naprzeciwko niego pojawiły się dwa wysokie, smukłe kształty. Ten sam mechaniczny krok co w ogrodzie, te same cylindry na głowach i świecące na zielono, okrągłe oczy.

Ciemność nie ujawniła zbyt wiele z wyglądu tajemniczych sługusów, ale z pewnością nie należeli do świata żywych. Nocturne okrążył Rennarda i odwrócił się w jego stronę.

- Zabić?

[Pawlex]

Przez całą drogę Rennard ani słowem nie odezwał się do swojego "sługusa". Nawet na niego nie zerknął. Fakt, na balu sprawił się wyśmienicie, jednakże to w cale nie oznaczało że przekonał się do niego nieco bardziej. 

Śmieszył go widok ludzi, którzy uciekali od niego. Posiadanie swojej reputacji było bardzo pomocne, zwłaszcza w takich podejrzanych miejscach. Tym bardziej w nocy. 

Zatrzymał się, gdy okazało się że jednak nie wszyscy zwracali na jego rozgłos. Pamiętał ich. Ci których matka wysłała w pogoń za bohaterem i jego towarzyszami. Więc to byli ożywieńcy. 

- Zabić. Rozetnij ich mózgi. Słyszałem że to najbardziej wrażliwy punkt u zombie. - Odpowiedział. Dobrze że mógł wykorzystać zjawę na coś takiego. Bo w końcu Rennard radził sobie tylko z obdartymi szabrownikami. Tych dwoje zapewne połamaliby mu kończyny i zawlekli do domu. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Jeśli wcześniej na ulicy było ciemno ze względu na brak światła, tak teraz mrok okleił ją całą jak pajęczyna. Dwa błękitne, świetlne punkty świadczyły tylko o tym, że koszmar odwrócił na chwilę głowę w stronę Rennarda. Cztery pozostałe punkty będące ślepiami ożywieńców zniknęły wkrótce po tym, jak Nocturne zabrał się do pracy.

W ciszy rozległ się chrobot pękających kości i zgrzyt metalu. Do tego doszło po chwili obrzydliwie brzmiące, mokre plasknięcie czegoś o chodnik i zaułek rozjaśnił się, ujawniając potężny smród i porozcinane ciała sługusów na kamiennych płytach. Nocturne zaś wisiał znów obok Rennarda.

Dalsza droga przebiegła bez zakłóceń, choć po drodze mijali przechadzających się jeszcze czterech innych ożywieńców, zawsze w parach i zawsze z cylindrami. Poruszali się jak marionetki, bez wyjątku byli wysocy i chudzi. Trzymali ręce sztywno wzdłuż ciał i odwracali się, wbijając zielone oczy w to, co ich zainteresowało. Całe zombie były w szwach, wszystkie miały zaciśnięte, zszyte wargi i o ile na całej twarzy mieli skórę, o tyle oczodoły pozbawione były oczu. Tylko zielone, upiorne światło.

W końcu jednak udało się dotrzeć do grobowca rodzinnego Du Couteau. Wejście do mauzoleum znajdowało się poniżej powierzchni i było nieco skromniejsze i w bardziej wyszukanym stylu niż większa część pomników na cmentarzu wewnętrznym Noxus. Prowadziły do niego schody, a przy prostokątnym wejściu widniały dwie płonące pochodnie. Na samych drzwiach jedyną ozdobą był herb rodu.

[Pawlex]

Na widok rozszarpywanych ożywieńców przez zjawę, Rennard stał z założonymi rękoma i śmiał się w najlepsze. Musiał nawet zatkać nos, kiedy ich wnętrzności pokryły chodnik. Śmierdziało niesamowicie. Przez całą resztę drogi, chłopak żywo rozmawiał z potworem. No w zasadzie to tylko on mówił. 

- Naprawdę, wiem o tym jak moja matula uwielbia wszystko upiększać. No ale serio, cylindry? Włożyła na martwe głowy martwych ludzi cylindry?! - Rzucił pytaniem, komentując wygląd sługusów matki. Kiedy zbliżyli się do wejścia, chłopak wyrwał jedną z pochodni. W końcu teraz jest bez siostry i jej fantastycznego wzroku. Światło mu się przyda.

Przed drzwiami, obejrzał się bo bokach, mając na dzieję że są tutaj sami. Zaraz potem splunął na herb rodu Du Couteau.

- Proszę! Tyle dla was! - Powiedział ze złośliwością. - Ruszajmy, duchu. Cokolwiek tam siedzi, byleby nie narobiło nam kłopotów. No... w zasadzie byleby tobie nie narobiło kłopotów. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Drzwi były otwarte.

I był to szczegół świadczący albo o tym, że grobowiec jest zamieszkany przez coś żywego, co potrzebuje drzwi do przemieszczania się przez ściany, albo o tym, że w grobowcu roi się od pułapek.

Nocturne wpełzł do środka pierwszy, zlewając się z panującym w środku mrokiem. Elementami oddzielającymi go od ciemności były ostrza na przedramionach i lśniące od czasu do czasu pyłowe masy, z których się składał.

Ucho DeWetta wyłapało fałszywy dźwięk - zamiast oczekiwanego dźwięku wiatru przemykającego przez korytarze, usłyszał że coś przesunęło się szybko po podłodze i było to brzmienie dochodzące z lewej strony. Zaraz potem nastąpił na skamieniałego pająka, a tuż po prawej stronie od wejścia stał niezwykle wprost realistyczny pomnik mężczyzny. Usta były lekko rozwarte, a oczy bez źrenic wybałuszone w szoku. Jego prawa ręka znajdowała się nad oczami, druga dzierżyła metalowy nóż. Cokolwiek rzeźbiarz miał na myśli, była to raczej kontrowersyjna sztuka i nie znalazłaby uznania u większości arystokratów Noxus.

Podobnie jak większość mauzoleów i krypt, pierwsza  z komór grobowca była na planie kwadratu, z tumbami pod ścianami. A po lewej, skąd dochodził dźwięk, w mroku widniała para żółtych oczu o pionowych źrenicach. Gdy kontakt wzrokowy został nawiązany, jego uszu dobiegł gniewny, wężowy syk.

 

[Pawlex]

Rennard stał, oświetlając sobie "pomnik" mężczyzny. Bardzo powątpiewał że był to pomnik. 

- Nawet tak pieprznięty artysta jak Jhin nie zrobił by czegoś takiego. - Powiedział do zjawy, wpatrzony w twarz tego posągu. Wyraz jego twarzy i próba zasłonięcia wzroku szybko naprowadziły Rennarda na prawdę.

- Został spetryfikowany. On jak i te pająki. - Wydedukował, odwracając się. - Nie wiem czy na ciebie też to działa, upiorze, ale na wszelki wypadek nie patrz temu czemuś w oczy. 

Słysząc dźwięk dochodzący z lewej, chłopak odruchowo się tam spojrzał. Kiedy zrównał z czymś wzrok, poczuł zimno na karku. Patrzył temu czemuś w oczy, mimo iż przed sekundą poinstruował towarzysza by tego nie robić. I kompletnie nie mógł się teraz odwrócić.

- Myślisz że to coś umie mówić? - Zapytał. - Chciałbym załatwić to samymi słowami... nie mam ochoty skończyć jako kamień! 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Umie mówić - odparł ozięble damski głos. - Jeśli nie masz ochoty skończyć jako kamień, wyjdź stąd natychmiast! Wynoś się! - Kiedy krzyknęła, głos odbił się echem od ścian grobowca i powędrował dalej. Do kogokolwiek należał głos, ów ktoś był najpewniej zdenerwowany i na skraju wściekłości. Wężowe oczy zmrużyły się, wyzierając z ciemności. Światło pochodni padło na twarz, ale drgające płomienie nie ujawniły tożsamości tajemniczej, potwornej persony. Ujawniły natomiast, że z całą pewnością posiada ludzką twarz otoczoną najpewniej ciemnymi włosami. Postać odwróciła się i bardzo szybko zniknęła w progu prowadzącym do sąsiedniej komory. Znów widać było tylko oczy, wyczekujące na ruch Rennarda i bardzo uważnie go obserwujące.  

[Pawlex]

- Och, to świetnie! - Odparł. - W takim razie możemy poprowadzić kulturalną, cywilizowaną rozmowę! - Dodał, próbując brzmieć spokojnie i przyjaźnie. Oprócz włosów i ogólnego kształtu twarzy nie dostrzegł nic więcej, choć specjalnie zmrużył oczy by wyłapać jak najwięcej szczegółów. 

Tylko ten głos. Mężczyźnie wydawało się jakby już kiedyś go słyszał. 

- Spokojnie Panienko! Możemy załatwić to bez ucierpienia kogokolwiek z nas! - Mówił dalej. - Bo widzisz, twoja obecność tutaj, jak i zamienianie pająków w kamień bardzo nie pasuje mojej znajomej! Dostałem rozkaz zabicia ciebie, ale skoro jest szansa by załatwić to słowami to jestem bardziej niż chętny by skorzystać z tej drugiej opcji... 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie, nie, NIE! - Postać rzuciła czymś - najpewniej skamieniałym pająkiem - o podłogę, dając upust złości. - To szpiedzy Zaavan! Niech się stąd wynosi razem ze swoimi insektami i nie rości sobie praw do wszystkiego, co pod ziemią! - Ostatnie słowa wypowiedziane przez ukrytą w mroku kobietę były tak bardzo przepełnione desperacją i bólem, jakby miała się zaraz rozpłakać. Kimkolwiek była, nie była w najlepszej kondycji. Stała najprawdopodobniej częściowo ukryta za jednym z grobowców. Albo bała się ognia, albo nie chciała się pokazać w świetle.

- Nie opuszczę tego miejsca, a zamiana w kamień to nie jedyne co mam. Postąp krok do przodu, a przysięgam ci, że ten krok będzie twoim ostatnim - zagroziła.

[Pawlex]

- Chyba jednak zostanę na miejscu. - Rennard zastanawiał się jak załatwić tą sprawę. Nie musiał zgadywać, że to coś potrafi na pewno coś więcej niż tylko zamieniać w kamień. Jakoś nie specjalnie chciał sprawdzać co jeszcze umie. 

- Widzę że samo wypowiedzenie imienia pajęczej kapłanki sprawia ci ból. Chyba za sobą nie przepadacie, co? - Zapytał, nieco opuszczając pochodnię. - Może powiedz mi co niemiłego między wami zaszło, a ja postaram się jakoś pogodzić obie strony. Potrafię być bardzo przekonujący! 

[Arcybiskup z Canterbury]

Ciemność poruszyła się, a postać syknęła wściekle. Rennard miał nawet wrażenie, że coś zagrzechotało w ciemności jak pewien interesujący gatunek shurimiańskiego węża z grzechotką na ogonie, to jednak okazał się być zniecierpliwiony Nocturne, gniewnie i gwałtownie przelewający się niedaleko Rennarda.

- Nie chcę walczyć z Zaavan. Ani z jej pająkami. Chcę tylko spokoju, a nie zamierzam opuszczać mauzoleum Du Couteau. Na co jej to miejsce? Ma niezliczone kilometry katakumb pod Noxus - odpowiedziała.

[Pawlex]

Chłopak gwałtownie spojrzał w stronę, z której dochodziły odgłosy zniecierpliwionego ducha. Nie miał pojęcia czy patrzy w jego stronę, ale gestem pokazał mu aby się uspokoił.

- Ogarnij się do cholery! - Krzyknął szeptem. Potem kaszlnął. 

- Więc... mówisz że chcesz spokoju. Z tego co mi powiedziała to ten grobowiec jest ogromny, co czyni z niego dobry punkt obserwacyjny. Tylko tyle wiem...

Rennard chwilę się zastanowił. Chęć odkrycia tożsamości tego czegoś coraz mocniej dawała się we znaki.

- Czy mógłbym poznać twoje imię? Zwykle od tego zaczyna się rozmowę... 

[Arcybiskup z Canterbury]

Nocturne zamarł w miejscu, wisząc w powietrzu niczym kawałek tkaniny. Z metalowymi ostrzami u rękawów, oczywiście.

Kobieta zaśmiała się, a ów śmiech przepełniony był goryczą.

- Nie. - Odpowiedź padła szybko jak strzał z pistoletu. - Nie. Nie chcę, żeby dowiedzieli się, kim jestem. Nikt nie może wiedzieć. Kto wie, komu Zaavan może powiedzieć? Należy do arystokracji, a wśród cholernej arystokracji nie ma sekretów. Jeśli zobaczą mnie pająki Zaavan, zobaczy mnie również ona. Nie mogę do tego dopuścić...

[Pawlex]

- Wiesz, taka z niej arystokratka jak ze mnie dojrzały, odpowiedzialny szlachcic... - Odpowiedział kobiecie, bardzo ironicznie. - Ona nienawidzi całej tej sztywnej Noxiańskiej arystokracji równie mocno jak ja. - Ku wcześniejszej przestrodze, chłopak jednak postanowił zrobić krok naprzód. Poczuł się pewniej.

- Nazywam się Rennard DeWett. Jeżeli kiedykolwiek o mnie słyszałaś, to na pewno wiesz że jestem dla całego Noxus jak to niechciane dziecko, którego bardzo chce się pozbyć. Nie zamierzam nikomu wyjawić twojej tożsamości! 

[Arcybiskup z Canterbury]

Odsunęła się jeszcze dalej wgłąb grobowca, uprzednio spluwając na kilka kroków przed Rennardem. Ślina która wylądowała na kamieniach zasyczała i wyżarła w jednym z nich lekkie wgłębienie.

- Rennard DeWett, tak? - Ukryta w mroku osoba zachichotała wysokim głosem. I ten dość charakterystyczny chichot nie pozostawiał złudzeń, że Rennard istotnie ją zna. - Tym bardziej się wynoś!

[Pawlex]

Poświecił pochodnią w dół, by spojrzeć że jej ślina działa jak kwas. Dobrze że zdecydowała się nie napluć na niego. Bardzo cenił swoje doskonałe ciało. 

Kiedy usłyszał śmiech tej kobiety, olśniło go. Z początku nie mógł uwierzyć czy to osoba o której myśli, jednak tak śmiała się tylko jedna osoba którą znał. 

- Proszę proszę! Zamiana w kamień, kwas zamiast śliny. Zmieniłaś się od naszego ostatniego spotkania! - Mówił teraz zdecydowanie głośniej.

- Dobrze że wcześniej twoja ślina nie wypaliła mi gardła... kiedy całowaliśmy się w każdej okazji, kiedy twoja starsza siostra nie patrzyła. Pamiętasz te czasy... Cassiopeio?!

[Arcybiskup z Canterbury]

- WYJDŹ STĄD NATYCHMIAST, RENNARDZIE. Patrzyła czy nie patrzyła, lepsze to niż randki z tym demaciańskim idiotą, kretynem o czystym jak łza sercu. I odłóż złośliwość na bok, nie mam ochoty na żarty. Wyjdź i niech to będzie nasze ostatnie spotkanie. Przestanę zabijać pająki Zaavan, a ona w zamian niech raczy zostawić mnie w spokoju. Niech będzie, że umarłam tam, w Shurimie - odpowiedziała Lady Cassiopeia, zaginiona sprzed kilku miesięcy najmłodsza dziedziczka rod Du Couteau.

[Pawlex]

- Naprawdę? Tak po prostu chcesz żebym o tobie zapomniał? - Pytał, bardzo pretensjonalnym tonem. - Dziewczyno, nawet nie wiesz jak się o ciebie martwiłem kiedy nie wracałaś z tej cholernej pustyni! Co tam się w ogóle stało? Chyba mam prawo do jakichś wyjaśnień. 

Rennard zrobił kolejny krok do przodu. Nie miał pojęcia co jej się stało, ale skoro potrafiła zamieniać ludzi w kamień i pluć kwasem, mogłaby być silnym sojusznikiem w walce z matką.

 

[Arcybiskup z Canterbury]

Tuż pod stopami Rennarda, tym razem o wiele bliżej, wylądował kolejny ładunek jadu.

- Nie zbliżaj się, powiedziałam! Tak, wszyscy macie o mnie zapomnieć. Idź stąd, mówię, bo zatłukę i niech ci się nie wydaje, że mnie cokolwiek powstrzyma. Nawet to, co nas kiedyś łączyło! - syknęła z furią.

[Pawlex]

Tym razem cofnął się. Kwas wylądował teraz stanowczo za blisko. Chyba jednak nie zdoła jej przekonać. Uniósł ręce w obronnym geście.

- Dobrze! Dobrze, rozumiem! Nie to nie, twój wybór. Po prostu nie wchodź w drogę Elise i jej pająkom. Wtedy nikt już tu z pretensjami nie zejdzie. - Rennard zaczął się powoli cofać. 

- W takim razie wychodzę. Nie myśl jednak że tak po prostu o tobie zapomnę! - Odwrócił się, po czym zaczął iść w stronę wyjścia, oświetlając sobie drogę.

- Żegnaj Cassiopeio! A raczej do zobaczenia... - Ostatnią kwestię powiedział pod nosem. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Nadepnął na kolejnego kamiennego pająka i wyszedł już bez przeszkód. 

Nocturne podążał obok, nienaturalnie spokojny jak na siebie. Nic nie mówił i nawet materia z której był zrobiony nie falowała zbyt agresywnie. 

Drzwi do grobowca zamknęły się, a Rennard z radością powitał chłodne, cmentarne powietrze kontrastujące z dusznością panującą wewnątrz krypty.

- Ssskąd wiesz, że przestanie zabijać insekty? - zapytał po chwili milczenia. 

[Pawlex]

- Skąd wiem? - Zapytał, idąc przed siebie. - Cóż... nie wiem! - Dodał, śmiejąc się. - Powiedzmy że dałem kredyt zaufania. Poza tym chyba nie jestem w stanie skrzywdzić swojej byłej. Nawet jeżeli stała się jakimś potworem. 

Rennard kierował się z powrotem do budynku, gdzie przebywała reszta. Miał nadzieję że przekonanie Cassiopei do zaprzestania zamieniania pająków w kamień wystarczy, by zadowolić Elise. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Po dotarciu na miejsce okazało się, że w środku, w pokoju ze stołem siedzi tylko Elise, przeglądając jakąś książkę. Siedziała w fotelu, którego wcześniej tam nie było. Gdy Rennard wszedł, nie podniosła wzroku. 

- Nie było tak źle, co? - zapytała. - Czym tym razem możesz się pochwalić?

[Pawlex]

- Wykonaniem zadania, oczywiście! - Odpowiedział radośnie. - Twoje pająki już nie będą zamieniać się w kamień! Nawet nie musisz mi dziękować!

Chłopak szybko się rozejrzał. Nie widział nikogo innego. Znając swoją siostrę to pewnie wędrowała gdzieś po mieście. Zwykle w nocy wampiry nie siedzą w jednym miejscu. A Merl miał odpoczywać.

- Więc wywiązałem się ze swojej części. Kolej na ciebie, kochana! 

[Arcybiskup z Canterbury]

Elise podniosła wzrok znad książki, nie podnosząc głowy. Efekt był dosyć groźny. 

- Ach, tak? I co zabijało moje pająki? Nie zabiłeś tego, bo wówczas byś się przechwalał. Wygoniłeś, czy odszedłeś do porozumienia? Och, no mów. Umieram z ciekawości. Potem ją powiem ci co ustaliłam.