[Multi] Ku chwale światłości!

[Arcybiskup z Canterbury]

- Dobrze. Dobrze. Pójdę - zdecydowała w końcu po dłuższej chwili. Odwróciła się w stronę utopców i odetchnęła głębiej.

- Odejdźcie! - krzyknęła. Nie przyniosło to efektu, dalej szły w ich stronę. - NATYCHMIAST. - Dalej nic. 

- Jeśli znajdziesz się w odpowiedniej odległości, odejdą. Nie mają duszy - to tylko ciała kierowane twoim umysłem. Jeśli odejdziesz, na powrót staną się tylko martwymi, utopionymi ludźmi. Adam może je... zatrzymać - odezwał się Lars. - Prawda?

Dziewczyna ponownie spojrzała na niego pytająco. 

 

[Hetman WK]

- W końcu zaczynasz mówić do rzeczy - uśmiechnął się.

- Panowie. Znak, sygnał, jak chcecie. Hetman, niechaj poczet przebija jak pod Polonką. Wilk, strzelaj do woli, czy kłuj bagnaetami. Byleby te plugastwa padły, lub zrezygnowały. - skrzyżował ręce na piersi, czekając na efekt - Zaraz się zacznie, więc bądźcie gotowi do odwrotu.

[Arcybiskup z Canterbury]

To zawsze wyglądało tak samo. I zawsze było równie ekscytujące.

Nagle zrobiło się nieco chłodniej, zza pleców Adama zaczął wiać porywisty wiatr. To była szarża husarii pod przewodnictwem Hetmana - rząd widmowych, lekko zielonkawych jeźdźców, który z hukiem podobnym gromowi z powietrza zniżył się na ziemię i zaatakował topielce. Wilk ustawił się odpowiednio i przeładował karabin. Zaraz potem rozległy się odległe strzały. Utopce tym razem były bez szans, zwłaszcza, że widmowych jeźdźców - z racji tego, że byli martwi od dłuższego czasu - nie można było zranić. Utopce darły się koszmarnie wydając z siebie skrzeczące dźwięki wbijające się boleśnie w uszy. Najbardziej jednak bolało to prawdopodobnie Annę. 

- Możemy chyba wracać - poinformował Lars, kiedy już na plaży zapadła cisza i pozostały same ciała. - Będziesz musiał wyjaśnić Annie, jak zmienił się świat. Chodźcie - rzekł i ruszył z powrotem w stronę hotelu. 

[Hetman WK]

- Brawo panowie. Za to was uwielbiam

Spostrzegł jak dziewczyna przejmuje się tym widokiem.

- Chodźmy - powiedział jej - Jeżeli masz jakieś pytania, to oczywiście na nie odpowiem.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Do usług - odparł Hetman. 

- Się wie - dodał Wilk. 

- Co to znaczy, że  zmienił się świat? - zapytała, idąc za nimi. Kiedy szła, rozlegało się mokre człapanie - cały czas ociekała wodą, wyglądając nieco jak znana postać z japońskich horrorów wychodząca z telewizora. 

Adam tymczasem czuł, jak z zimna i wilgoci zaczynają mu drętwieć ręce i końcówki palców. 

 

[Hetman WK]

- Skromność.

- Od podstaw mówisz. Dobra. Więc od czasów Jagiellonów, wszystko obecnie wygląda inaczej. Przykładowo, chłopi nie muszą już odrabiać pańszczyzny. Zniknęła też władza despotyczna i absolutna. Przynajmniej w Europie. To znaczy rządzący nie mogą od tak skazać na śmierć, czy więzienie. Muszą mieć powód. Popełnienie przestępstwa. Inaczej są nazywani dyktatorami, tracąc w oczach innych państw. Po za tym, technika poszła do przodu. I to bardzo mocno. Ale wierz mi, tego jest niezwykle dużo.

Schował ręce do kieszeni.

[Arcybiskup z Canterbury]

- A...aha - stwierdziła. Dawna, prosta dziewczyna ze wsi raczej nie znała się za bardzo na słownictwie związanym z polityką. Zatrzymała się dopiero kiedy weszli na drogę, nieufnie przyglądając się latarniom. W tym świetle było widać, że skóra dziewczyny jest szaroniebieska, jakby zbyt długo przebywała w zimnej wodzie, oczy lekko podkrążone, a paznokcie u dłoni dziwnie ostre. W niektórych miejscach jej skóra błyszczała jakby światło odbijały łuski, choć nie było ich widać. Wyglądała młodziej niż się wydawało i w całej jej upiorności można było znaleźć osobliwy urok.

- Co to jest? Ogień? - zapytała, wskazując na latarnię. Było jasne, że do hotelu raczej nie wejdzie głównym wejściem. - A to... kamienny trakt? Tak? - zapytała, stopą dotykając niepewnie asfaltu. 

[Hetman WK]

- Tak sądziłem - pokiwał głową. No cóż. Nie sądził że od razu pojmie całą historię. On sam tego jeszcze nie zrobił.

Spostrzegł ją w świetle. Faktycznie musiała długo być w morzu. Trochę to przerażało, ale fakt. Wyglądała bardzo ładnie.

- To jest...elektryczność. Znaczy się coś takiego, które sprawa że urządzenia działają. A to tak. To można nazwać traktem.

- Lars. Nasze pokoje są na piętrze czy parterze? - zwrócił się do niego.

 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie będziemy tu nocować - odparł. - Sądziłem, że potrwa to dłużej. Ale jeśli tak nie jest, to wrócimy już teraz. To dwie godziny drogi. Pójdę się odmeldować, a ty wytłumacz dziewczynie, czym jest samochód - powiedział i rzucił chłopakowi kluczyki od Nissana na minutę przed tym, jak dotarli na parking. Anna nie wyglądała na zadowoloną widokiem hoteliku i parkingu. Chwilowo nikt nie przejeżdżał drogą, więc nie miała też się czego przestraszyć. 

[Hetman WK]

- Dobra - pokiwał porozumiewawczo głową - Ten budynek, to coś jakby...zajezdnia. Za opłatą można tu przenocować. A to gdzie jesteśmy, nazywamy parkingiem. Miejsce gdzie...em...można to porównać do...miejsce gdzie zostawiano wozy. Natomiast to - wskazał na samochód - To jest jakby wóz. Ma cztery koła, z tą różnicą że nie jest ciągnięty przez konie a jeździ sam, przez...no na mechanice się nie znam więc dokładnie ci nie wyjaśnię. Niestety  - podszedł do tylnych drzwi, otworzył je i wykonał zapraszający gest.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Jest żywy? - zapytała. - Czym się go karmi? Może działa na ogień? 

Usiadła na tylnej kanapie, trochę bardziej pewnie. Kilka razy wypróbowała miękkość siedzenia. 

- Jak bardzo miękkie łóżko, ale bez słomy. Tu się śpi? Trochę krótkie - stwierdziła. - To trochę jak dom, ale przenośny. Bardzo mądre. - Widać było, że usilnie starała się znaleźć pozytywy tej jakże nieprzyjemnej sytuacji. Chwilę później wrócił Lars i usiadł za kierownicą. 

- Samochód będzie warczał. Jest bardzo głośny i bardzo szybki, ale się nie bój - wyjaśnił oschle. Właściwie cały czas miał bardzo oszczędny w emocje wyraz twarzy i ton głosu. 

Anna powstrzymała się żeby na niego nie nasyczeć. 

- Swoją drogą, Adamie... Muszę cię pochwalić - poinformował, odpalając samochód. U topielicy wywołało niemały szok, zwłaszcza że stary Nissan do cichych nie należał, a amortyzatory działały, tyle że topornie. W samochodzie czuć więc było dosyć konkretnie wyboje. 

[Hetman WK]

- Nie nie jest żywy, a działa na tak zwaną benzynę. Taka substancja napędzająca machiny.

- Znaczy...jak jesteś sama to morzesz się położyć, ale kiedy jesteś z kimś, to już nie bardzo - wyjaśnił spokojnie, jednocześnie również zasiadając z tyłu.

Widząc ponownie Larsa, szybko doszedł do wniosku że oni nawzajem się nie polubią.

- Tak sądziłem - pokiwał głową. No cóż. Nie sądził że od razu pojmie całą historię. On sam tego jeszcze nie zrobił.

Spostrzegł ją w świetle. Faktycznie musiała długo być w morzu. Trochę to przerażało, ale fakt. Wyglądała bardzo ładnie.

- To jest...elektryczność. Znaczy się coś takiego, które sprawa że urządzenia działają. A to tak. To można nazwać traktem.

- Lars. Nasze pokoje są na piętrze czy parterze? - zwrócił się do niego.

- Tak? A za co? - zapytał, zachowując ton lekko ironiczny.

[Arcybiskup z Canterbury]

Odpowiedź nie padła. Samochód ruszył. 

Zatrzymywali się parę razy, głównie przez Annę, która o ile starała się zachować spokój, o tyle treści żołądka już nie dała rady. Tak więc po wielu bojach w końcu udało się dotrzeć do siedziby Stowarzyszenia. 

- Nieopodal jest staw - poinformował Lars, kiedy już wysiedli z samochodu. Na to wspomnienie Anna, jeszcze bledsza niż zazwyczaj i trzymająca się za brzuch pomknęła w tamtą stronę jak na złamanie karku. 

- Gdzie mieszkasz? - zapytał mentor, kiedy zostali sami obok samochodu. - Mogę cię odwieźć, jeśli to niedaleko. 

[Hetman WK]

Nie przeszkadzało mu że Anna, parę razy musiała zwymiotować. Często, na przykład podczas jazdy autobusem, zdarzało mu się widzieć takie przypadki. Powiódł za nią wzrokiem, kiedy wyskoczyła z samochodu.

- W sumie nie tak daleko. Dosłownie parę rzutów beretem od siedziby. Jak będziesz jechać prosto - wskazał kierunek - To pierwszy czerwony dom po prawej, z numerkiem siedem. Rada widocznie nie chciała by członkowie byli za daleko. Logiczne w sumie. A że tak spytam...co z nią? - kiwnął głową w stronę stawu.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Prawdopodobnie za mało wody. Nie może pozostawać dłuższy czas poza wodą, bo ostatecznie zginie. Jako człowiek musiała się utopić i powróciła jako wodny demon. Boginka, rusałka, topielica - jak zwał, tak zwał. Przez ostatnie setki lat musiała spać, a topielcy których zawezwała jako bezwolne marionetki jej służyły. Tym razem udało się załatwić to ugodowo, ale zazwyczaj istoty tego sortu próbują cię utopić, zawieszone między życiem, a śmiercią. To jedna z istot nadprzyrodzonych powstałych z człowieka, rzadko kiedy da się je udomowić. O wiele łatwiej jest z tymi, które od zawsze były nadprzyrodzone, bo są świadome. Anna zostanie przetransportowana z powrotem do Europy Wschodniej i będzie pod stałą kontrolą tamtejszego oddziału. Czy masz jeszcze jakieś pytania? - zapytał. 

[Hetman WK]

Słuchał go uważnie, nie chcąc czegoś pominąć - Rusałka...he - Zaczął się zastanawiać, jaki los ją będzie czekać. Niby wróci do kraju, ale w sumie będzie ciągle nadzorowana, pod obserwacją i raczej nie wróci do społeczeństwa. Choć...kto wie. - Udomowić...jak zwierzę. Cóż. Tak zdecydował los.

- Pytania? Tak. Jak będzie nasza następna misja - spytał ukrywając swoje poglądy na sprawę.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Dowiemy się zapewne jutro. Tymczasem pozwól, że załatwię sprawy urzędowe. Jeśli będziesz mnie szukał, najprawdopodobniej znajdziesz mnie idąc w stronę lasu. Jest tam niewielki stary cmentarz z kaplicą. Cenię sobie tradycję - wyjaśnił, skinął głową na pożegnanie i ruszył w stronę siedziby, zapewne złożyć raport. 

A w świetle księżyca, gdy Lars już się oddalił, Adam zauważył odbijające się od powierzchni wody światło i stojącą nad brzegiem postać. Anna patrzyła w jego stronę, najprawdopodobniej niepewna czy podejść, czy też poczekać. Wypadałoby się pożegnać. 

[Hetman WK]

- He he. Tak tradycja - odpowiedział skinieniem.

Spojrzał ponownie na staw. Zacisnął zęby. Westchnął i zaczął powoli iść w stronę tafli. Starał się patrzeć dziewczynie w oczy, choć łatwe to nie było.

- Także...wygląda na to...że nadszedł moment naszej rozłąki. W ciągu najbliższych dni, wrócisz do Rzeczpospolitej. Niestety, ja muszę tu jeszcze zostać. Ale jak będzie okazja, to obiecuje że cię odwiedzę. Tym czasem... - wyciągnął rękę - Żegnaj.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Masz na myśli... Nie będzie cię tutaj przez te najbliższe dni? Ani razu się nie zobaczymy? - W głosie zabrzmiało ogromne rozczarowanie. - Miałam nadzieję, że popłyniesz z powrotem ze mną. Że pokażesz mi co i jak, poprowadzisz w... Cóż, świat jest teraz dla mnie nowy. Nic się nie da zrobić? - zapytała. Chwyciła w chłodną dłoń rękę Adama, drugą zrobiła to samo z jego drugą ręką. 

Wilk zarechotał do ucha chłopaka. 

[Hetman WK]

- Znaczy...Tu będę. Ale ty już nie. Wrócisz do ojczystej ziemi. Mam też nadzieje że znajdzie się ktoś, to ci wszystko pokaże i wyjaśni. Niestety. Ja mam swoje do zrobienia tutaj. Ale raczej się jeszcze zobaczymy...mam nadzieje - kiedy chwyciła jego ręce, trochę się zaczerwienił. Na szczęście było ciemno.

- Ty się nie śmiej.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Przysięgasz, że się zobaczymy? - zapytała. - Możesz mi to przysiąc? 

- "...A Ja wam powiadam: Wcale nie przysięgajcie, ani na niebo, bo jest tronem Bożym; ani na ziemię, bo jest podnóżkiem stóp Jego; ani na Jerozolimę, bo jest miastem wielkiego Króla.  Ani na swoją głowę nie przysięgaj, bo nie możesz nawet jednego włosa uczynić białym albo czarnym." Ewangelia według świętego Mateusza - odezwał się Hetman. 

[Hetman WK]

- Słuchaj - położył prawą rękę na jej ramieniu - Tam przy morzu, powiedziałem ci, że cię zabiorę i że wrócisz do ojczyzny. Tak się stało. I stanie. Dlatego mówię ci...jeżeli będę w kraju, to obiecuje że mnie jeszcze zobaczysz - uśmiechnął się - Do tego czasu, bądź ufna wobec innych, którzy będą chcieli ci pomóc. Dobrze?

- Amen.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Jeżeli - odpowiedziała Anna, cedząc to słowo przez zęby. - Jeżeli będziesz w kraju? Nie jesteś pewien, czy będziesz? A może po prostu chcecie się mnie pozbyć?

- Ajaj - rzucił złośliwie Wilk.

[Hetman WK]

- Co? Nie. Nie o to mi chodziło - zaprzeczył - Słuchaj. Mówiłaś że twój ojciec był kupcem i czasem musiał was opuścić. Ale to przecież nie znaczy że mu na was nie zależało, prawda? Tak samo ja. Gdybym mógł, to chętnie bym z tobą wrócił. Też nie przepadam za wyspami, ale muszę. Podjąłem się wykonania pewnego zadania. Dałem słowo. Tak jak daje tobie. I w obu przypadkach, chce obietnicy dotrzymać. Więc proszę. Zależy mi, żebyś się w tym świecie odnalazła. Proszę. Zrozum - powiedział, starając się zabrzmieć jak najwiarygodniej.

[Arcybiskup z Canterbury]

- No dobrze. Niech tak będzie. - Anna przez chwilę przyglądała się twarzy Adama. W bladym świetle księżyca wyglądała całkiem normalnie, a nawet bardzo ładnie. Pod wpływem impulsu prawdopodobnie, po lekkim zawahaniu objęła chłopaka i mocno przytuliła. Tym razem żaden z duchów nie skomentował, nawet Wilk lubujący się w złośliwościach.