W_objęciach_Chrysalis: Nadchodzi ratunek! (by Po prostu Tomek)

[Nightmare]

- Dobra, najważniejsza siostra.

[Po prostu Tomek]

- Niech i tak będzie.

Zamilkłem. Pociąg powoli wiózł mnie do Canterlotu. A potem do domu. Może. Holender, naprawdę nieciekawa sprawa. Miałem nadzieję, że wszystko rozwiąże się pozytywnie. Zależało mi by odwdzięczyć się klaczy za pomoc, bo miałem jeszcze poczucie honoru. Nie chciałem jednak ryzykować wszystkiego. Nie zamierzam uwolnić jej siostry na przykład za cenę życia.

[Nightmare]

Za oknami migały pola i miasteczka.

[Po prostu Tomek]

Wpatrywałem się bez celu w okno. Z ciekawości dotknąłem łańcucha na pasie. Nie przydał się, zadusiłem nim tylko tamtego kata. Na samo wspomnienie zrobiło mi się gorąco. Uderzyła mnie fala złości. Z warknięciem uderzyłem w poręcz krzesła.

[Nightmare]

Dust spojrzał na ciebie zdziwiony.

[Po prostu Tomek]

- Złe wspomnienia. - wyjaśniłem krótko. Nie miałem ochoty na rozmowę. Nie chciałem mu przypominać, zwłaszcza, że to on był w gorszej sytuacji. Klacz pewnie nic nie rozumie. I nigdy tego nie pojmie. Znowu wpatrzyłem się w okno.

[Nightmare]

Pociąg toczył się bardzo wolno, ale z każdą sekundą przybliżała się chwila, w której miałeś pomóc klaczy.

[Po prostu Tomek]

Postanowiłem obmyślić plan. Poproszę o audiencję i streszczę tak jak Cadence całą przygodę. Pójdę na wszelki wypadek sam lub z Dustem. Zobaczymy co powie. Rozejrzę się po drodze w pałacu.

[Nightmare]

Po kilku godzinach podróży dotarliście do Canterlot. Miasto ponownie uderzyło przepychem i elitą.

[Po prostu Tomek]

Czując się przyciśnięty tempem rozwoju wydarzeń postanowiłem nie zwlekać. Canterlot był piękny, ale atmosfera w nim panująca już nie. Te wszystkie kuce zadzierające nosy po same chmury...

Od razu opowiedziałem klaczy o moim planie.

- Jestem też otwarty na twoje propozycje.

[Nightmare]

- Dobra, ty zajmij z kolegą księżniczki, może narób hałasu. Ja spróbuję znaleźć siostrę.

[Po prostu Tomek]

- Nie do końca o to mi chodziło, ale niech ci będzie.

Podreptałem do zamku, mając głęboką nadzieję, że wszystko się uda. No i że Dustowi nic nie będzie. Postanowiłem pilnować go jak oka w głowie.

[Nightmare]

Golden Dust szedł obok ciebie. Klacz wpatrywała się w zamek z nienawiścią. Strażnicy rozpoznali cię i wpuścili. Po chwili stałeś przed salą tronową.

[Po prostu Tomek]

Popatrzyłem na klacz z aprobatą. Też nie lubiłem tego miejsca.

***

Rozejrzałem się w poszukiwaniu jakichś mniej reprezentacyjnych korytarzy, schodów w dół czy miejsca z większą ilością strażników. W tym samym czasie zerknąłem, kto dziś przyjmuje poddanych.

[Nightmare]

Na tronie siedziała Celestia. Klacz ukryła się za kolumną, wzniosła się w powietrze i zawisła nad kilkoma strażnikami pilnującymi wejścia do podziemi.

[Po prostu Tomek]

Podszedłem do księżniczki. Wyjąłem z juk najważniejsze notatki, omijając jednak wszystkie kompromitujące i cisnąłem przed Celestię.

- Wyjaśnij.

[Nightmare]

Celestia nawet nie spojrzała na notatki.

- Wiem o tym. - machnęła na strażników. - Byłam tam...

[Po prostu Tomek]

Moja twarz wyrażała tylko zdumienie. Wewnątrz umysłu odbywała się jednak błyskawiczna kalkulacja szans. Co ona miała na myśli i co znaczyło to cholerne machnięcie? Namacałem łańcuch pod kurtką. Klacz powiedziała, żebym narobił hałasu więc może będzie okazja. Po chwili udałem ogarnięcie się.

- Wiem. Dlatego żądam wyjaśnień. Czemu siejesz propagandę?

[Nightmare]

Strażnicy wyszli z pomieszczenia.

- Nie sieję propagandy. Powinieneś coś zobaczyć. - przelewitowała przed ciebie zielono-złoto-granatowo-szary kryształ.

[Po prostu Tomek]

- Co to jest? Czyszczenie pamięci? O nie, nie dam się. - co jak co ale magii nie ufałem za cholerę. Wyszarpnąłem łańcuch i zawinąłem nim nad głową.

[Nightmare]

- Nie, to nie czyści pamięci. Spójrz. - strzeliła promieniem w kryształ.

Pod nim pokazała się iluzja trzech kucyków-alicornów bawiących się w berka. Granatowy z niebieską grzywą i znaczkiem księżycem, biały z różową grzywą i znaczkiem słońcem oraz czarny, z dziurami w kopytkach i powykręcanym rogu. Śmiały się. Nagle, jakby zza krawędzi widoku kryształu wyleciało małe, hybrydowate stworzenie latające na różowej chmurce. Oblało resztę mlekiem czekoladowym. Wszyscy zanieśli się śmiechem. Następnie projekcja powtórzyła się.

[Po prostu Tomek]

Przestałem wywijać łańcuchem i opuściłem go powoli. Wpatrywałem się bez słowa w projekcję. Potem, gdy się powtórzyła, jeszcze raz. Wychodziło z tego, że w czasach kiedy nawet mój pradziad nie był w planach, wszyscy oni żyli razem. Tylko potem coś się popsuło. Wydało mi się dziwnym, że akurat Celestii jakoś nigdy nic się nie stało. Luna poleciała na Księżyc, Discord został zamieniony w kamień a Chrysalis włada osobnym królestwem i porywa kucyki.

Spojrzałem na księżniczkę.

- Co się stało? Dlaczego wszystko nie zostało jak wtedy?

[Nightmare]

- Zdarzył się pewien wypadek podczas przyjęcia. To pociągnęło szereg następnych... - z jej oka spłynęła łza. Projekcja znikła, a Celestia włożyła kryształ do skrytki pod podłogą.

[Po prostu Tomek]

Nie wierzyłem jej. Nie miałem już komu wierzyć. Traciłem powoli oparcie w świecie i już nic nie mogło tego powstrzymać. Spojrzałem na Celestię. Przez tysiąc lat mogła nauczyć się świetnie grać daną rolę. Potem rozejrzałem się za klaczą Podmieńca. Nawet nie zapytałem jej o imię. Ale w sumie po co? Należy do narodu, który porwał i torturował mojego najlepszego przyjaciela. Z zamiarem uczynienia go podobnym sobie. Ja, w zamian za uwolnienie Dusta muszę jej pomóc wydostać stąd siostrę. Przynajmniej ona tak twierdzi. Wciąż stojąc i milcząco obserwując księżniczkę postanowiłem uporządkować wszystko w głowie.

[Nightmare]

Klaczy nigdzie nie było. Celestia usiadła powoli na tronie.