W_objęciach_Chrysalis: Nadchodzi ratunek! (by Po prostu Tomek)

[Po prostu Tomek]

- Czerwony kapturek to ty zaraz będziesz miał. Z twarzy. - rzekłem twardo. Zirytował mnie, gówniarz jeden. - To jest Golden Dust i ręczę za to własnym życiem.

Nie zamierzałem opuszczać łańcucha.

[Nightmare]

- To czemu tak wygląda, mądralo?! - wrzasnął, nie opuszczając kija. Na chmurze usiadł pegaz z siatką.

[Po prostu Tomek]

- Może z tego powodu, że torturowano biedaka? Że chciano go przemienić? - zapytałem szyderczo. Odciągnąłem szybko przyjaciela poza zasięg pegaza z siecią. - Nie chcę wam zrobić krzywdy! Dajcie nam dojść do domów!

[Nightmare]

- Jeśli ten mutant coś zrobi, będzie z niego plama! - wrzasnął jednoróg i opuścił kij. Reszta również opuściła broń.

[Po prostu Tomek]

- I wzajemnie. A teraz zjeżdżaj. - odpowiedziałem grobowym głosem. Następnie odprowadziłem Dusta na jego miejsce i sam wróciłem do siebie.

[Nightmare]

Twój przyjaciel nie wyglądał na zadowolonego, ale wrócił do domu. Byłeś już bardzo zmęczony.

[Po prostu Tomek]

Zamknąłem drzwi za sobą, ryglując je. Następnie to samo uczyniłem z wszystkimi oknami, zostawiając tylko lufciki. W łazience dokonałem niezbędnych czynności związanych z higieną, po czym zwaliłem się jak kłoda na łóżko.

[Nightmare]

Zmęczenie związane z całą misją ratunkową złożyło się w całość. Zasnąłeś od razu. Kiedy się obudziłeś, było już południe.

[Po prostu Tomek]

Postanowiłem przejść się po wsi i popytać o najnowsze wydarzenia i ciekawostki. Oczywiście wpierw spożyłem śniadanie i odziałem się.

[Nightmare]

Wszędzie rozmawiano o 'potworze', który wczoraj wtargnął do miasta i zamieszkał w domu Golden Dusta. Na twój widok milkły i się odsuwały.

[Po prostu Tomek]

Eh, dlaczego to wszystko musi być takie trudne? Plotka dziesięć razy wszystko zmieni i taka historia już z tego musiała wyjść, że proszę siadać. Udałem się zatem na targ w celu zakupienia rozlicznych artykułów spożywczych. Następnie odstawiłem zakupy do domu i powędrowałen do mojego przyjaciela.

[Nightmare]

Dust leżał na znak X na łóżku i gapił się w sufit. Jego wygląd nie zmienił się. W pomarańczowej ścianie naprzeciw okna będącego nad łóżkiem tkwiła strzała, ale Dust nie wydawał się bać.

[Po prostu Tomek]

- Kto? - wycharczałem przez nagle ścisnięte gardło. Moze się zbyt pospieszyliśmy? Może trzeba było jeszcze poczekać z ujawnianiem się. Jaka ta hołota nietolerancyjna! Eskapada otworzyła mi oczy nieco szerzej, czy i im ktoś nie powinien w tym pomóc? A co, jeśli to księżniczki taki program edukacyjny stworzyły? Coby sobie panowanie zabezpieczyć?

[Nightmare]

Dust nie oderwał wzroku z sufitu. Zielona aura otoczyła strzałę i wyrzuciła ją przez okno. W tym samym momencie taka sama otoczyła dziwaczy, krótki róg Dusta.

[Po prostu Tomek]

- Czarujesz jak Podmieńce. Martwię się trochę. - oznajmiłem ponuro. A może pójść z nim do lekarza? Dlaczego wcześniej na to nie wpadłem? Lekarz, znachor, może jakiś możny mag, choć tego wolałbym uniknąć. Przecież ktoś na pewno będzie w stanie nam pomóc.

- Słuchaj Dust, dość tej apatii. Zjedz coś, ubierz się i chodź. Odwiedzimy medyka.

[Nightmare]

- A po co? - zapytał bez jakiejkolwiek zmiany pozycji czy nastroju.

[Po prostu Tomek]

- Bo nie jesteś sobą. W depresję wpadłeś? - rozsierdziłem sie lekko. Może to co powiedziałem, brzmiało nieco jednostronnie, bo w końcu on przez ten czas przecierpiał znacznie wiecej, ale martwiłem się bardzo. - Wiem, że przeszedłeś wiele. Dlatego chcę, byś odwiedził ze mną lekarza. A jeśli nie, to chociaż wstań i spróbuj wyrzucić z siebie zło, które zaczszepiono ci torturami.

[Nightmare]

- Jak to mówią, oko za oko, ząb za ząb. - zaśmiał się oschle, nie zmieniając pozycji, ani tonu mówienia.

[Po prostu Tomek]

- Co chcesz przez to powiedzieć? - zainteresowałem się. Może się wreszcie otworzy? - Mówili coś, gdy poddawali cię kaźni?

(BTW, grasz jeszcze w tę wojnę?)

[Nightmare]

(nie ma Chrys w domu, siedzi w kołysce -_-)

- Kiedyś zabiłem Podmieńca. Ot tak.

[Po prostu Tomek]

Zdziwiłem się, bo niezbyt miałem pojęcie, o co może Dustowi chodzić. Zabił kogoś? Kiedy? I za co? Te trzy pytania postanowiłem wypowiedzieć także na głoś, dając mu do zrozumienia, że czekam na wyczerpującą odpowiedź. Byłem wielce zaintrygowany całą sprawą. Dotąd uważałem, że mój przyjaciel został uprowadzony w ramach swoistego odwetu za siostrę Claw, czy jak jej tam było. Teraz nie byłem już tego wcale pewien. Wszystko to zdawało mi się dość dziwne. Moje myśli zaczeły krążyć wokół wyprawy jako całości, analizując to, czego się dowiedziałem. Nie było wiele informacji, lecz wystarczyło ich, bym zmienił nieco spojzenie na świat. Może nawet bardziej niż nieco.

[Nightmare]

Pół-Podmieniec gapił się w sufit bez nastroju. Gdyby nie unosząca się klatka piersiowa, można by uznać, że nie żyje.

[Po prostu Tomek]

Może lepiej byłoby dla niego, gdyby faktycznie nie żył. Wyglądał na nieszczęśliwego. Zżerała go depresja. Przynajmniej ja tak sądziłem. Usiadłem na krawędzi łóżka. Nie miałem ochoty na kłótnie czy inne przykłady nieumiejętnego nawiązania kontaktu, ale coś musiałem zrobić.

- Słuchaj. Jesteśmy przyjaciółmi, ale chyba nie mówisz mi wszystkiego.

[Nightmare]

 - Czy ty byś chciał mówić coś, od czego wyglądałbyś tak jak ja? - zapytał, przymykając oczy.

[Po prostu Tomek]

- Mówiłem już w życiu wiele rzeczy. Nie wszystkie legalne i przyjmowane w społeczeństwie. - skwitowałem jego wypowiedź. - Od tego ma się przyjaciół, by czasem coś powiedzieć. Może rodziną nie jesteśmy, ale co innego możesz zrobić? Siedzieć tu i czekać aż ktoś cięzabije, lub znowu porwą cię te poczwary?