Equestria: Życie w biegu

[inka2001]

- Ładnie się urządziłeś. - Powiedziałam i popatrzyłam na kulę.

[Arcybiskup z Canterbury]

- No ja mam nadzieję. Kula pokazuje tereny wokół dworku. Jeśli przypadkiem ktoś - lub coś - by się zbliżało, a są duże możliwości na coś takiego... Musisz się ukryć. Tutaj - podszedł do jednej z kolumn i nacisnął. - jest klucz do ukrytego przejścia. - W tym momencie łóżko odsunęło się, a kamienie ze ściany cofnęły się i wsunęły za ścianę, ukazując korytarz. - Nie wątpię, że w najbliższym czasie ktoś lub coś będzie chciało tu wleźć. Gdybyś czegoś potrzebowała, będę dwa pokoje obok. Do żadnego nie możesz wchodzić.

[inka2001]

- Ale, dlaczego? - Pytałam.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie ważne. Chociaż nie, ważne. Ważne, ale nie możesz o tym wiedzieć. Nie teraz. Dobrze, po lewej stronie masz łazienkę, jadalnia jest pokój dalej. jestem nieco zajęty, radź sobie - rzucił.

[inka2001]

- Jasne. - Odparłam. Poszłam do salonu.

[Arcybiskup z Canterbury]

Alicorn zniknął i Ruffian towarzyszyła tylko pustka i szum wody. Ogarnęła ją senność, niemalże zamykająca powieki...

[inka2001]

Zasnęłam. Myślałam tylko o śnie.

[Arcybiskup z Canterbury]

Podobno kuce śnią nawet kilkanaście razy na noc, ale rzadko który sen zostaje zapamiętany. Ruffian z tego snu nie zapamiętała nic. Cały czas towarzyszyła jej pustka. Pustka, która nie była straszna, czy nieprzyjemna. Po prostu była, pozwalając jej wyspać się i nie skupiać na niczym innym.

[inka2001]

Obudziłam się po jakimś czasie. Wstałam z łóżka i zczęłam rozglądać się za Daethem. Nie widziałam go. Poszłam więc sprawdzić pokój, w którym ostatnim razem go zobaczyłam z myślą, żę zrobię to ponownie.

[Arcybiskup z Canterbury]

Drzwi wyjściowe z pokoju były bardzo ciężkie, a zawiasy skrzypiały już przy ich dotknięciu.

[inka2001]

Z trudem je otworzyłam i weszłam do pomieszczenia, w którym miałam zobaczyć Daertha.

[Arcybiskup z Canterbury]

W środku jednak nie było ogiera. Pomieszczenie było niemal identyczne do komnaty, w którym mieszkała Ruffian, nie znajdowała się w nim jednak fontanna z kulą.

[inka2001]

Westchnęłam. powlokłam się z powrotem do pokoju.

[Arcybiskup z Canterbury]

Drzwi skrzypnęły, kiedy Ruffian opuszczała pokój. W ciemnym korytarzu dopadło ją uczucie, że ktoś ją obserwuje. 

[inka2001]

Rozglądałam się do okoła siebie.

[Arcybiskup z Canterbury]

Z cienia wyłoniła się półprzezroczysta pegazica ze zmęczonym i pełnym smutku spojrzeniem. Jej grzywa powiewała lekko, mimo braku obecności wiatru.

- Witaj - powiedziała dziwnym głosem, który echem odbił się od ścian. Wydawał się bardzo odległy. - Proszę, nie bój się mnie...