Equestria: W poszukiwaniu azylu

[KougatKnave3]

Wstaję i zaczynam się rozciągać.

- Nareszcie sen bez koszmarõw.

[Arcybiskup z Canterbury]

Tym razem na ngach nie było jeszcze nikogo. Nawet Meekness chrapała po cichu, w przeciwieństwie do pomrukującej pantery, przebierającej łapami w śnie.

[KougatKnave3]

Postanawiam wyjść na zewnątrz, tak cicho jak tylko mogę. Następnie siądę przy miejścu ogniska i troszkę pomedytuje.

[Arcybiskup z Canterbury]

Zaraz po wyjściu Fiury'ego uderzył przenikiwy chłód poranka. Rosa lśniła na źdźbłach trawy, a pierwsze ptaki świergotały, dodając uroku początkowi dnia.

[KougatKnave3]

Siadam przed ogniskiem, i medytuje do wyjścia jakiejś przyjaciõłki.

[Arcybiskup z Canterbury]

O dziwo, pierwsza z namiotu wyłoniła się Rarity. Z widocznymi oznakami zaspania na twarzy skierowała się ku strumieniowi i po chwili - jakby nie zauważając Fiury'ego - znikła z jego pola widzenia. Za nią wyszła pogodna Fluttershy i wkrótce cała polana była już na nogach, szykując się do wędrówki.

[KougatKnave3]

Przerywam medytację, i wstaję. Sam rozpoczynam pakowanie.

[Arcybiskup z Canterbury]

Z namiotu wysunęła się klacz i ruszyła do Fiury'ego.

- Pomóc ci w czymś? - zapytała.

[KougatKnave3]

- Nie trzeba. Już się kończę, pakować. A tobie pomóc?

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie. Chodź na chwilę za mną, dobrze? Muszę ci coś pokazać. - Meekness wydawała się być zdenerwowana. Jakiś lęk wyraźnie ją trapił. A może niepewność? Czekała na odpowiedź.

[KougatKnave3]

- Oczywiście - powiedziałem, po czym wstałem i poszedłem za nią.

[Arcybiskup z Canterbury]

W lesie panował półmrok, a Meekness brnęła przez zarośla. Nie patrzała prosto w oczy Fiury'ego, wręcz starała się unikać kontaktu wzrokowego. Drżała, kiedy dotarli na niewielką polanę. Zatrzymała się i odwróciła w stronę towarzysza. - Przepraszam - wyszeptała z łzami w oczach.

[KougatKnave3]

- Za co? Niczego takiego nie zrobiłaś - powiedziałem podchodząc do niej.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Uciekaj. Teraz! - Krzyknęła. Za późno, bo oto wielkie, ciemne coś, większe od Fiury'ego spłynęło z nieba i przycisnęło go do ziemi, zakładając szybkim ruchem worek na jego głowę. To samo spotkało Meekness.

[KougatKnave3]

Zacząłem się szamotać. Staram się przenieść Meekness do reszty za pomocą teleportacji, by poinformowała ich co się dzieje. Ważne by ona przeżyła.

[Arcybiskup z Canterbury]

Jednak z rogu nie wydobyła się nawet iskra. Fiury poczuł, jak jest unoszony w powietrze. Szamotanie na nic się nie zdało, bo oponent nie puszczał. Może to i dobrze? Nie wiadomo było, na jakiej są wysokości. Po raz kolejny źrebak poczuł bezsilność i strach. Zwłaszcza po początku lotu, kiedy usłyszał brzęczenie skrzydeł, jakby owadzich...

[KougatKnave3]

Zaczynam krzyczeć... oby mnie usłyszały moje przyjaciółki.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Krzycz, krzycz. Nie ussłysszą cię ani przyjaciółeczki, ani tatuśśś... - Odezwał się zachrypnięty, jakby rozdwojony głos. Podmieniec. Stworzenie z koszmarów Fiury'ego. eden z tych, którzy zniszczyli jego przeszłość, zamazali szczęśliwy rozdział i śnili się po nocach. Gdzie mogą go nieść? Co zamierzają z nim zrobić i czemu  został porwany? Poza tym... Co ma z nimi wspólnego Meekness?

[KougatKnave3]

Przestaje się szamotać. Akceptuję swój los.

[Arcybiskup z Canterbury]

Zrobiło się zimno. Pęd powietrza nieprzyjemnie uderzał o skórę. Lot wydłużał się w nieskończoność. Po jakimś czasie jednak kuc poczuł twarde uderzenie o ziemię. Wylądowali na podłożu skalnym, mimo to chłód wcale nie osłabł, a wzrósł. 

[KougatKnave3]

Staram się wydostać z więzów i zrzucić jakoś ten worek z głowy.

- Gdzie ja jestem? Wypuść mnie!

[Arcybiskup z Canterbury]

- Zamknij się - rzucił jeden z porywaczy od niechcenia. Spętał kopyta Fiury'ego tak, by mógł chodzić, ale nie biegać i zdjął worek. Stali na wielkiej, gładkiej półce skalnej z wejściem do groty. Przed nimi rozciągało się pasmo gór, a horyzont niknął we mgle. Źrebak ujrzał swoją towarzyszkę, spentaną w ten sam sposób. Meekness próbowała przełykać łzy, bez wyraźnych efektów.

[KougatKnave3]

Podchodzę do niej.

- Spokojnie, będzie dobrze.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie pozwoliłem ci się ruszyć - krzyknął ze złością podmieniec i pociągnął za sznurek krępujący szyję Fiury'ego, na chwilę pozbawiając go tchu.

- To moja wina - wyszeptała Meekness. - Powiedzieli mi, że oddadzą rodziców, jeśli pomogę cię złapać.

[KougatKnave3]

- C... co? - powiedziałem nie mogąc uwierzyć w to co powiedziała. - Zawiodłem się na tobie. Myślałem że znalazłem przyjaciółkę, a tu okazuje się że jest w zmowie z podmieńcami.