Equestria: You're in the army now

[Arcybiskup z Canterbury]

Wszyscy byli ubabrani błotem i nie ruszali się, ale żyli. Tylko wytrzeszczone oczy świadczyły o ich stanie. Kule przeciwników nie mknęły już przez powietrze. Zginął tylko Steel. Ale wróg mógł o sobie przypomnieć w każdej chwili. Jedyną drogę stanowiły okopy.

[WładcaCiemnościIWszelkiegoZła]

Rocket bardzo powoli zaczął czołgać się w stronę reszty, ciągnąc truchło za sobą. Gdy już był w pobliżu kompanów, powiedział cicho do przywódcy: Generale, mamy jednego trupa. Co z nim zrobimy?

[Arcybiskup z Canterbury]

- A co chcesz z nim zrobić? Na spacery chodzić? Chłopcze, myśl! Ten żołnierz poległ, ale przecież nie możemy go za sobą targać. Zostaw towarzysza. Nie zapominaj jego imienia. A teraz skup się, bo zaraz staniesz się podobny do niego. Jak jest w okopach? - zapytał generał.

[WładcaCiemnościIWszelkiegoZła]

- Wszędzie pełno błota, do tego trochę desek i kamieni. Można zejść poprzez prowizoryczną drabinę z drutu kolczastego. Jest to jedyny sposób dojścia... Chyba, że ktoś wolałby skakać, ale odradzam. Ogólnie najgorzej nie jest. - podsumował swoje przemówienie.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Świetnie. Pojedynczo tam wchodzić. Ty pierwszy, i pokażesz reszcie prowizoryczną drabinę. - zwrócił się do Rocketa.

[WładcaCiemnościIWszelkiegoZła]

- Tak jest, Generale! - powiedział Rocket. Zaczął podchodzić do okopu, gdy był metr od niego przystanął. - Uważnie stawiajcie kroki, zminimalizujecie obrażenia. - odezwał się do reszty, po czym zaczął schodzić niżej.

[Arcybiskup z Canterbury]

Po chwili do Rocketa dołączył następny żołnierz, czekający na możliwość zejścia w bezpieczną, choć wilgotną i brudną kryjówkę. Rocket tymczasem zdążył zapoznać się z błotem.

[WładcaCiemnościIWszelkiegoZła]

- Nie wahajcie się, schodźcie, błoto może być waszym przyjacielem... Nieźle kryje przed przeciwnikiem. - zachęcił kolegów do pospieszenia się.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Albo pożera - rzucił żołnierz schodzący po drabinie. Kopytem zahaczył o drut i spadł z głośnym plaskiem i cichym, choć wyjątkowo szpetnym przekleństwem.

[WładcaCiemnościIWszelkiegoZła]

- Ta... Jak mówiłem - uważnie stawiajcie kroki, to będzie dobrze. - odezwał się Rocket. Czekał na całą resztę żołnierzy.

[Arcybiskup z Canterbury]

- To ja stanę na... warcie? - rzekł niepewnie żołnierz upaprany błotem. Podniósł karabin i czapkę z ziemi i zaczął wypatrywać ewentualnych wrogów. Kiedy jeden z żołnierzy podniósł się, żeby podejść nad krawędź okopu, strzały znów zaczęły padać. Na szczęście tym razem nikt nie zginął.

[WładcaCiemnościIWszelkiegoZła]

- Nie dadzą nam spokoju, chyba że się znudzą. - rzekł z grymasem smutku na twarzy. Postanowił póki co nie wychodzić, by nie sprokurować kolejnych strzałów.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Jeśli nam się poszczęści, dotrzemy do głównych okopów. Nie wiadomo, czy są one połączone z tymi. Jeśli nie... Jesteśmy w pułapce - rzekł żołnierz, który wszedł jako pierwszy po Rockecie. Dwóch następnych zajęło miejsce w bezpiecznych - jak mogło się wydawać - okopach.

[WładcaCiemnościIWszelkiegoZła]

- Na wojnie nigdy nie ma stuprocentowej gwarancji bezpieczeństwa. Czasem lepiej wpaść w pułapkę, niż ulec pozorom. - powiedział Rocket. Gdzieś wyczytał ten cytat i się mu przydał... Chyba po raz pierwszy.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Tak twierdzisz? Chciałbym widzieć twoją minę, jak okaże się że jesteśmy odcięci. - Powiedział z irytacją. Tymczasem żołnierze zeszli już, zostawiając na górze tylko prowadzących wozy, którzy ukryci byli za drzewami.

[WładcaCiemnościIWszelkiegoZła]

- Jaki jest nasz plan na następne minuty, generale? - spytał się Rocket. Zdecydowanie wolał kontratakować, niż czekać na kolejny atak przeciwnika.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Dotrzeć do okopów zajmowanych przez naszych. Przeciwnicy nie opuszczą swojej pozycji, a nie znam ich liczebności. Idziemy w lewo - zarządził. Teraz już nikt nie szedł równo. Wszyscy mozolnie stawiali kroki, starając się walczyć z wszechobecnym błotem.

[WładcaCiemnościIWszelkiegoZła]

Rocket starał się chodzić po wystających z błota kamieniach, żeby zaoszczędzić trochę na czasie. Nie było to łatwe zadanie, błoto dosłownie wszędzie.

[Arcybiskup z Canterbury]

A i trasa się ciągnęła. Po około godzinie marszu generał zatrzymał się.

- Koniec tego dobrego. Zarządzam postój. Tutaj grunt jest mniej więcej taki, żeby się nie utopić. Rozłóżcie się gdzieś i zaraz zorganizujemy wartę - powiedział.

[WładcaCiemnościIWszelkiegoZła]

Rocket wziął głęboki oddech. Poczuł zapach błota. Nic się nie zmieniało od pewnego czasu. Postanowił rozłożyć się po lewej. Czekał na przydzielenie warty. Chętnie byłby pierwszy, ale zapewne nie tylko on, a wolał nie wdawać się w sprzeczki i czekać na przydział.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Ty - generał wskazał na kuca o brunatnej sierści - Będziesz pierwszy. Spotkał cię zaszczyt, żołnierzu. Drugi będziesz ty... - zaczął  ustalać kolejność. Po chwili zwrócił się do Rocketa.

- Będziesz piąty i ostatni - powiedział. Pierwszy wartownik z niechęcią wszedł na rozwalające się, drewniane podwyższenie i wychylając lekko łeb zaczął obserwować.

[WładcaCiemnościIWszelkiegoZła]

- Tak jest, Generale! - odpowiedział kuc, po czym tak jak postanowił, położył się spać. Wstanie te kilka godzin prędziej i będzie dobrze.

(Poprawiłem gramatykę i ortografię, bo zaspany byłem i nie zauważyłem co piszę xP)

[Arcybiskup z Canterbury]

Kiedy Rocket już ułożył się do snu, coś brutalnie i bez cienia delikatości wylądowało na jego grzbiecie, drapiąc go pazurami.

[WładcaCiemnościIWszelkiegoZła]

Rocket szybko wstał i złapał intruza za nogi. Musiał się szybko uwolnić z jego szponów, niezależnie od tego, czy był to tylko kruk, czy może jednak niebezpieczny gryf.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Spokojnie, dhogi panie! Tak mi się odwdzięczasz za phrzysługę? Phrzeciesz nawet nie zamhierzałem cię jeść. Może tylko odhobinę dziobnąć... - zastanowił się wielki kruk, próbując nieco nieporadnie uwolnić się z uścisku Rocketa.