Multisesja: Altar of Sacrifice

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie. Nie skąd. Ale sądzę, że na pokładzie półtrupy nie będą chciały strzelać do was. Broń chyba nie jest wam potrzebna... O ile ranni faktycznie nie zmienili zachowań. Zmienili...? - zapytała, nie odrywając wzroku od Zacharego.

Zaraz potem jej wzrok wylądował na Jacobie, siedzącym na podłodze niby mały dzieciak i bawiącym się bronią.

Edytowano Czerwiec 24, 2013 przez Nocturnal Light

[Jake]

Jacob spojrzał się na kapitan i zapytał

- Co się tak gapisz młoda?

Po czym wstał i ścisnął mocniej broń przy czym wydawał się lekko groźniejszy. Powiedział

- Jeśli myślisz że będziesz chciała mną rządzić to się mylisz "pani kapitan"

Jacob  uśmiechnął się nieznacznie i odszedł

Edytowano Czerwiec 24, 2013 przez jacob.zvierz

[kameleon317]

Załadowałem strzelbę. Przełożyłem moją torbę przez ramię i ruszyłem za Czerwonym.

- Przynajmniej coś nowego - uśmiechnąłem się. Chciałem otworzyć drzwi do jednej z kajut, kiedy Victoria spytała gdzie idziemy. Zachary szybko się wtrącił. Później wypowiedział się pan z brakiem czupryny. Obydwaj przeciw naszej kapitan. Pewnie zachowywałbym się tak samo, ale wpajane przez ojca zasady lojalności i honoru odbiły się na mojej moralności. Stary kapitan jej zaufał. Ja też muszę. Bynajmniej na statku najemników nie trzeba salutować - Mieliśmy z Czerwonym sprawdzić czy ktoś jeszcze żyję. Co do broni to nie wiadomo co zamieszkuję tę planetę i co mogło się tu dostać przez dziury w kadłubie. Przezorny zawsze ubezpieczony, pani kapitan - ostatnie słowa miały ją umocnić w przekonaniu, że akceptuję nowego dowódcę.

[Pawlex]

Chyba że - Dodał szybko Zachary - Chyba że chcesz specjalnie nas wysłać bez broni. Może chcesz aby coś nas tam wyrżnęło, gdy my będziemy bezbronni jak pisklęta!

Powolnym krokiem zbliżał się do Victorii, cały czas patrząc w jej oczy.

- CZY TY CHCESZ SIĘ NAS POZBYĆ?!

[Dżuma]

- Nie histeryzuj małpeczko... - mruknęła do białowłosego człowieka, głosem rozbawienia - Nie czas i miejsce aby już posądzać swoich kompanów o spiski, później będziecie sobie skakać do gardeł, jeśli na tym ci aż tak zależy. - opierała się dalej o ścianę, bacznie przyglądając się znajdującym się tam osobom. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Jasne, że chcę. A potem, kiedy już wszyscy będziecie martwi jak ten w kokpicie, znajdę w tej mgle odpowiednie materiały, wytopię części, naprawię statek i odlecę na ziemię, okryta sławą. Tak, chcę was zabić - orzekła do Zacharego, uśmiechając się.

[Pawlex]

On sam również się uśmiechnął, choć przez jego "poszerzony uśmiech" wcale nie musiał tego robić. Po chwili Zachary przypomniał sobie o 505.

- A może nasza pani kapitan pośle tam naszą zmutowaną kocicę? Hehe w końcu to niewolnicy są mięsem armatnim

[Jake]

Mężczyzna spojrzał się na Zacharego i warknął cicho

- Taki sam jak inni

Po czym zaczął powoli iść w stronę strefy mgieł

[Arcybiskup z Canterbury]

- Jeśli wychodzisz, włóż kombinezon, albo nie wracaj. Nie chcemy żebyś przytargał w swoim tyłku coś, co chciałoby nas zabić - rzuciła do odchodzącego Jacoba. Zastanawiała się, czy ją zignoruje, czy odwarknie coś - jak na niego przystało.

Z otworu po wyrwanych drzwiach sączyła się wilgoć i chłód. Mgła powoli i leniwie wdzierała się do statku.

[kameleon317]

Choć poczułem się zignorowany powiedziałem do Zacharego:

- Kupujesz niewolnika, żeby później wysłać go na śmierć. Świetny pomysł - spojrzałem na niewolnice. Ciekawe czy to podpada pod zoofilie. Odwróciłem się w stronę Jacoba. Wychodzi bez kombinezonu i ma wszystko gdzieś. Prawdziwy macho. Jak wszyscy najemnicy. A mogłem iść do wojska, nie użerał bym się teraz z takimi typami.

[Pawlex]

- Kupuje? - Odparł, maniakalnie się śmiejąc - Kupić to ja mogę pół litra, niewolnika mogę po prostu wziąć z ulicy

Zachary następnie spojrzał na odchodzącego Jacoba.

- Widzicie tego pana? Tacy to pierwsi witają w Hadesie

[Arcybiskup z Canterbury]

- Idziemy - zarządziła Victoria i ruszyła w jeden z korytarzy statku. Wzięła ze sobą broń, choć bardziej niż ewentualni miejscowi martwiła ją załoga. Na szczęście nie cały statek był zepsuty. W tej części wciąż działały światła, oświetlające pomieszczenia. Żarowki rzucały blade światło na metalowe ściany.

[Jake]

Jacob warknął Victorii

- Po co kompinezon

Po czym jednak zatrzymał się i zawrócił

- I po co mam się bawić w bohatera chodź mogę se poczekać, aż wy się zabawicie i pozabijacie...

Jacob uśmiechnął się szyderczo i usiadł na jakiejś części statku. Patrzył się na was jak tam idziecie

Edytowano Czerwiec 25, 2013 przez jacob.zvierz

[Ohmowe Ciastko]

Jone przez kilka minut patrzył się otępiały na resztę najemników. Ile to godzin na nogach? Tylko siedem, ale w międzyczasie przeżył katastrofę. Po prostu na jakiś czas prawie się wyłączył.

Mocno potrząsnął głową na rozbudzenie i złapał za torby, po czym pobiegł za resztą. Ciężko. Prawie 30 kilogramów. Na szczęście nosił cięższe rzeczy w wojsku. Dobiegł do Victori.

-Masz czucie w ręce, czy nie nastawiać jej?

[kameleon317]

- Tacy jak on lądują raczej w Narrenturm. Co do kupowania niewolników. Po prostu zapomniałem, że ludzie twojego pokroju nie przestrzegają prawa. Po co kupić skoro można ukraść. Logika najemników - po wypowiedzeniu tych słów chciałem ruszyć na poszukiwanie rannych, ale za kapitan ruszył Jone. Jeden z medyków musi tu zostać. Myślę, że jako polowy bardziej bym się tam przydał, ale znowu został bym zignorowany. Jak zawsze. Całe życie byłem pomijany. Dobrze, że się przyzwyczaiłem. Usiadłem i wyciągnąłem karty - ktoś gra w tysiąca?

[Jake]

Jacob nagle się zjawił koło Zacharego i powiedział twardym i niskim tonem

- Chętnie bym zagrał

Po czym siada na przeciw Zacharego i mówi

- I jakby co proszę mnie nie uznawać za najemnika gdyż nigdy nim nie byłem i nie będę. Jestem tylko niezwykle niebezpiecznym przestępcą jak piszą te wszystkie gazety między planetarne.

Jacob uśmiecha się szyderczo

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie ma czasu. Będę wdzięczna za nastawienie ręki, ale nie teraz. Chcę znaleźć ocalałych. To ważne, a ręka prawie nie przeszkadza...tutaj na - rzekła dziewczyna i ruszyła dalej. Zatrzymała się w niewielkim, kwadratowym pomieszczeniu. Wąskie, strome, metalowe schody pozwalały dostać się na niższe i wyższe piętro.

- Co sądzicie o rozdzieleniu się? - zapytała obecnych.

[Ohmowe Ciastko]

Dół albo góra, o to jest pytanie. Góra może być przypalona. Ściany mogą być zniszczone, a mieszkańcy tej planety w środku.

Ale to i tak lepsze od dołu, który może być całkowicie poharatany.

-Idę na górę. Co tam znajdę?

[Pawlex]

Już samo zejście na dół wyglądało strasznie i odpychająco. Zachary zbliżył się do schodów prowadzących w dół, po czym odwrócił się do reszty.

- Więc, skoro nie ma tu żadnego odważnego człowieka, to osobiście zajmę się obadaniem dolnej części statku. Chyba że ktoś jest przeciw

[Arcybiskup z Canterbury]

Dolne piętro faktycznie było ciemne i dość nieprzyjemne. Nie może pokazać im, że się boi.

- Ja także pójdę na dół - oświadczyła Victoria.

Z ciemności wyłaniała się para. Możliwe, że jedno z urządzeń zawiodło... Albo ciepło panujące  wśrodku mieszało się z chłodem z zewnątrz, przez jakąś dziurę.

[Ohmowe Ciastko]

Jone skierował się do schodów idących na górę. Delikatnymi ruchami sprawdził, czy wszystkie noże, skalpele oraz pistolety są na miejscu. Cieszył się, że nigdy nie rozstawał się z swoimi ulubieńcami - zawsze stanowili jakąś sposobność ratunku. Jednakże zatrzymał się i podszedł do Victorii.

-Jak wykładowca mówił o skutkach nie nastawienia ręki trochę przysypiałem, ale z tego co pamiętam, to nie były one za miłe. Potrzebna ci ta ręka?

[Dżuma]

505 w końcu usiadła czekając na ewentualną prośbę lub rozkaz. Oparła się łokciem o kolano, ze znudzeniem oglądając tych wszystkich ludzi. Byli zabawni z jej perspektywy. W końcu ze znudzenia zawiesiła swój wzrok na medyku, który chciał grać w tysiąca. To było nadzwyczaj interesujące zachowanie. 

[kameleon317]

Czekałem, aż ktoś zechce ze mną zagrać. Łysy kolega mówił coś o grze, ale niestety nie do mnie. Po jakimś czasie poczułem na sobie czyjś wzrok. Wzrok naszej kocicy. Powinienem iść na jakąś terapię. Już ojciec ganił mnie za częste odwiedzanie targów i uwalnianiu naszych niewolników. Pójdę się leczyć. Kiedyś.

- Chcesz zagrać - spytałem niewolnice - nie widzę zainteresowania, a potrzeba 3 osób. 

[Pawlex]

- Nie czas na gry do cholery! - Krzyknął, podchodząc do Conrada i wytrącając mu wszystkie karty, po czym wyrzucił je na dolne piętro.

- Ojojoj, chyba i ty musisz iść na dół - Dodał po chwil, jak zwykle się śmiejąc. 

[kameleon317]

Tylko, że twoja postać była daleko od miejsca gdzie aktualnie znajduję się moja. No, ale nie wnikam.

 

---------------------------------------------------

 

Spojrzałem lodowatym wzrokiem na Zacharego:

- 20 lat temu też nie szanowałem kart, lecz po kilku latach z ludźmi twojego sortu, zacząłem je szanować - w mojej dłoni pojawił się as pik - ty też zaczniesz - powiedziałem po czym rzuciłem kartą, która rozcięła skórę na policzku Zacharego - a teraz odejdź i nie wysługuj się innymi - w mojej drugiej ręce pojawiła się nowa talia kart. Uśmiechnąłem się do 505 - oferta dalej aktualna.