Arcybiskup z Canterbury

- Wstań, Dru - rozległ się głos, który stanowczo obwieścił koniec snu.

- Już? - zapytała zaspana dziewczyna, a nie doczekawszy się odpowiedzi, podniosła się z łóżka i roztarła zaspane oczy. Niemal po omacku wyjęła rzeczy ze swojej szafy i weszła do łazienki. Po dziesięciu minutach wyszła, niosąc w ręce piżamę. Ubrana była w szarą, rozpinaną bluzę, czerwoną bluzkę z - jakżeby inaczej - krokodylem i pseudośmiesznym napisem i workowate spodnie. Jak na porządnego człowieka przystało, pościeliła łóżko.

- Cześć, Jack - mruknęła jeszcze i wyszła, kierując się do jadalni. Ruad tym czasem pozostał w pokoju, siedząc i czytając książkę - tę samą co poprzedniego dnia.

Przestała się śmiać równie gwałtownie co zaczęła.

- A teraz przejdźmy do interesów. Gdzie można takie kupić, za ile i w jakich wzorach? - zapytała. A potem ziewnęła przeciągle, co skutkowało tym, że została wytargana z pomieszczenia przez demoniczną 'przedszkolankę'. Demon stwierdził bowiem, że dalsza część nocy pozostawia zbyt mało czasu na sen.

- To do jutra! - krzyknęła Dru.

2 godziny temu White Hood napisał:

Masz rację powinienem to trochę w innej formie napisać. Jednak powód jest prosty . Wy podchodzicie i głaszczecie mówiąc "Wszystko będzie dobrze", a ja po prostu walę po ryju mówiąc "ogarnij się" 

Oczywiście, zgadzam się co do tego. Takie potrząśnięcie nie raz działa lepiej niż głaskanie. Ale obawiam się, że w Twoim wykonaniu nikomu nie udało się odczytać tego jako potrząśnięcie, bo to też trzeba umieć. A pisząc, że żaden rodzic nie powinien tak zwracać się do dziecka użytkownicy mają całkowitą rację. Bo tak być nie powinno.

Reasumując - twoje 'Słyszałem gorsze wyzwiska' nawet mimo najszczerszych chęci (które wierzę, że miałeś), nijak nie zadziałało motywująco. Nie miało możliwości zadziałać.

Dru odwróciła się z zamiarem powrotu do łóżka i zamarła, widząc rodzeństwo w różowym i niebieskim wdzianku. Przyjrzała się im uważnie i wybuchła niekontrolowanym śmiechem. Stojący obok Ruad uśmiechnął się pod nosem. 

16 godzin temu White Hood napisał:

Tak czyzabierałst i czytam, i po raz kolejny. I si ę doczytać nie mogę, iż napisałem, że były to wyzwiska skierowane do mnie.

Tym bardziej nie potrafię zrozumieć po co zabierałeś w tej dyskusji glos

- Ja... Znam się na leczniczych roślinach europejskich. Ale nie mam ich przy sobie. Jeszcze lepiej zna się Ruad, ale w tych warunkach pomogą mu lepiej specjalistyczne leki. 

Spojrzała niepewnie na demona.

-Jestem pewien, że pomoc przybędzie w niedługim czasie - odpowiedział po chwili. 

- I ja tak sądzę. Ale przyłożyć potrafiły. Ten bykowaty stwór z rogami. Całkiem potężny koleś - skomentowała. Ruad podążał za nimi, gubiąc po drodze pozostałe pióra. 

Ale zbyt dużo to się nie narobiłeś, co nie?

- Nie wiem jak z nim, póki co nie odpowiadał. Ale chyba nie zabiliby nikogo pierwszego dnia w Akademii, co nie? - zapytała, chwytając jego nogi na wysokości kolan i próbując je podnieść. - Ciężki typ, a nie wygląda. A, właśnie. Obietnica została spełniona. Diable, odejdź! - Demon wrócił do humanoidalnego kształtu.

- Mogę pomóc - oświadczył.

- Cześć - powiedziała Dru, widząc Sarę. Nawet się do niej wyszczerzyła, wciąż bohatersko trzymając się za bok. 

- Wszystko w porządku? 

Dru wylądowała na podłodze i wyrżnęła głową o ścianę. Podobnie stało się z Ruadem. Pozbierali się jednak dość szybko. Demon dopadł do ciała póki nie zniknęło i zaczął pożywiać się krwią demona, a Dru jęcząc pod nosem pozbierała się spod ściany. Odchyliła krawędź koszulki i spojrzała na swój bok.

- Myślisz, że będzie blizna? Albo chociaż siniak? - zapytała, kiedy już demon skończył posiłek.

- Poważnie wątpię. Nie u ciebie - odparł. O dziwo, nie był cały we krwi.

- Mogłabym się chwalić. No cóż, następnym razem. Ej, kolego! Żyjesz? - zapytała, skupiając uwagę na Samaelu.

Dru wyskoczyła na sam środek korytarza i wydarła się, chcąc zwrócić na siebie uwagę. A gdy już udało jej się zwrócić uwagę bykowatego, na scenę wkroczył Ruad, który wbił wzrok w ślepia kolosa, wżerając się w jego umysł. Spróbował omamić demona i podporządkować swojej woli, tak aby się zatrzymał i łatwiej było go zabić - to zresztą byłoby mu na rękę. W momencie unieszkodliwienia stwora Dru podeszłaby i swoim zabawnym, plastikowym scyzorykiem zamierzała wyłupić mu oczy, a potem natychmiast odskoczył - wtedy bowiem hipnoza przestałaby działać, a konający demon mógłby zrobić otoczeniu krzywdę, rzucając się w spazmach.

- To miłego - mruknęła wesoło i ruszyła w stronę klatki schodowej, przyglądając się przy okazji martwemu demonowi. Poszła schodami w dół, podążając za swoim pierzastym towarzyszem. Natrafili na dosyć sporego demona, wyglądającego trochę jak byk, który obecnie zajmował się pokładowym kukiem, Samaelem.

- Hop, hoop, pomóc? - zapytała dziewczyna, zastanawiając się czy zwróci tym samym uwagę demona.

- Nie za szybko poszło? - zapytała Dru. 

- Jest unieszkodliwiony- odparł demon. A potem starał się unieszkodliwić pozostałe przy życiu wrony. Dru stała całkowicie nieruchomo, jakby obserwując ruchy przyzwańca. 

- Jack, idziesz z nami sprawdzić jakieś inne piętra? - zapytała. 

- Kiedy ptaki odsłonią demona, dobrze byłoby gdybyś zbliżył się na odległość która pozwoli ci wycelować. Wtedy strzel. Oto plan - powiedział Ruad do Jacka głosem całkowicie pozbawionym emocji. Jakby mówił coś oczywistego.

Następnie skupił wzrok na jednym, konkretnym ptaku. Po nawiązaniu kontaktu wzrokowego, co w wypadku ptasich przywołańców nie było skomplikowane, wrona miała zmienić swój tor lotu, gwałtownie atakując ptaka lecącego najbliżej niej. Inne ptaki, wytrącone z równowagi miały natychmiast zacząć walczyć ze sobą. gdyby pierwszy ptak padł, humanoidalny demon zamierzał opanować umysł kolejnego i w ten sposób nie doprowadzić do ataku stada.

22 godziny temu White Hood napisał:

Gorsze wyzwiska słyszałem.

A zwycięzcą konkursu "Kto ma w życiu gorzej" zostaje...

White Hood! Gratulujemy i radzimy milczeć, jeśli się nie ma nic mądrego do powiedzenia.

Z wyrazami szacunku.

Dru zaśmiała się.

- No chyba kpisz, mój współlokatorze. Wszyscy pójdą się bawić, a ja będę kiblować w pokoju i czekać na księcia na białym koniu. Czas na trochę akcji! - odpowiedziała. Ruad żwawo ruszył ku drzwiom, ciągnąc dziewczynę za rękę.

- Oczekuję twojego przybycia, diable i udzielam ci swojego umysłu, abyś ty oddał mi swoje ciało. Przybądź! 

Demon nieco urósł, a jego ręce i poły płaszcza przekształciły się w pierzaste skrzydła. Cały stwór porósł czarnymi piórami, poza twarzą, której rysy tylko lekko się wyostrzyły. Zarówno oczy Dru jak i Ruada zaczęły świecić na zielono.

- Oooo, czuję że dzisiaj będzie zabawnie jak nigdy! - wrzasnęła dziewczyna i nie zważając na to, że jest w piżamie, ruszyła w stronę hałasu. Kontrahent ruszył tuż za nią.

Dru spała, na wpół zwisając ze swojego łóżka i na wpół na nim leżąc. Szturchnięcie wybudziło ją ze snu. Usiadła, nieprzytomna na łóżku. Podrapała się po plecach, a potem spytała o godzinę demona obok. Całą noc siedział na łóżku, a i teraz nie zmienił pozycji.

- Ktoś zaopatrzony w kopyta i drewniane buty chodzi gdzieś po korytarzu - oświadczył. Dru zwlekła się z łóżka i wzięła scyzoryk z półki. Plastikowy scyzoryk. 

- Ej, Jack. Śpisz? 

Dru uścisnęła swoich towarzyszy serdecznie. A potem wróciła pędem na swoje miejsce.

- Jakieś plany na popołudnie? - zapytała po chwili.

- A więc ty też, bracie mojej koleżanki? To by oznaczało, że mam towarzyszy w mojej szkole oprócz mojego stałego towarzysza, a to by znaczyło, że sytuacja jest o wiele lepsza, niż sądziłam, że będzie! - wykrzyknęła. A potem wstała z krzesła i zamierzała uścisnąć bliźniaków, ale się powstrzymała. - Uścisnęłabym was, ale nie chciałabym postąpić wbrew waszej woli. Wyrażacie zgodę?

- A więc mamy sobie do pogadania, moja droga duszyczko! Mam całą kolekcję głupich rzeczy ze sobą. To taki odruch - widzę coś skrajnie kiczowatego albo ziejącego głupotą, muszę to kupić. I tak zbieram pierdoły. Lubię też krokodyle. Ulubiona kreskówka? - zapytała, wychodząc niemalże z siebie. W tym momencie również by merdała, gdyby tylko miała taką możliwość.

Tymczasem wysoki i niepokojący jegomość przechadzał się parkowymi alejkami. Dostrzegł jedną z przyszłych adeptek szkoły czytającą książkę. Jakżeby mógł jej nie dostrzec? Kontynuował jednak swoją wędrówkę, mijając czytającą.

- Alergia w tym samym momencie, co? To. Nie jest. Przypadek! Na pewno nie, ja takie rzeczy wiem. Czy coś - stwierdziła. I wzięła łyk wody. Zastanowiła się przez krótką chwilę, po czym zdecydowała na ponowne zabranie głosu. 

- Hej, Mabel. Wyglądasz mi na człowieka lubiącego kreskówki, popkulturę i głupie rzeczy. Lubisz kreskówki, popkulturę i głupie rzeczy?

(w pokoju, albo na korytarzu :v)

Dru nabrała powietrza w płuca, widząc wchodzących bliźniaków.

- Hej! - krzyknęła, szczerząc się od ucha do ucha. - Mam pytanie. Skoro jesteście bliźniakami, macie więź mentalną? Potraficie porozumiewać się telepatycznie? Błagam, powiedzcie że filmy nie kłamią!

Dru odstawiła talerz na miejsce, znalazła w szafce szklankę i nalała sobie wody, a potem wróciła do stołu i usiadła na miejscu. Spojrzała na zegarek - niezwykle poważny, kreskówkowy zegarek. To musi być wyjątkowe popołudnie. Jedyne takie popołudnie w życiu, jak każde zresztą. Usłyszała głosy - ktoś zmierzał do kuchni. Napięła mięśnie, gotowa do ataku.

- A, rozumiem. Ja niestety nie umiem gotować, ale tobie wychodzi to świetnie - skomentowała, przeżuwając kęs mięsa. Demon w tym czasie wstał i wyszedł gdzieś bezszelestnie, wymieniwszy się z towarzyszką uśmiechem.