Arcybiskup z Canterbury

Mandus

- Nie - odpowiedział, ale się nie podniósł. Dalej leżał na podłodze, a miecz świetlny leżał o dwa kroki od Kyle'a.

Ragnesh

- Nie zdążyłam przejść całego - odpowiedziała. - Zaczęły atakować.

Kiedy dobiegli do krat, okazało się, że woda z tunelu zmienia się w kilkudziesięciometrowy wodospad do rzeki płynącej między skałami. Natomiast skała z której wychodził tunel, była zupełnie gładka, porośnięta tylko śliskim mchem. Dihri  zaczęła przecinać kraty mieczem świetlnym.

Avain

Droid również Avaina przeniósł na transportowiec. Po wyczyszczeniu i opatrzeniu ran spróbował przywrócić mu przytomność.

Tandekhu

Kiedy już wyszli na zewnątrz, Flosa ustawiła się w pozycji obronnej, ale nie zaatakowała. Nie chciała zrobić pierwszego ruchu.

- Wiem, wiem... Różne rzeczy wiem. Mogę zmykać, mogę też nie zmykać... - Położył się na ziemi i zaczął przyglądać swojej lewej łapie.

Tandekhu

Starania Flosy trwały pół godziny i nie udało jej się trafić Cienia mieczem, z drugiej strony też ani razu nie upadła i cały czas broniła się rzed atakami.

- Mogę spróbować walczyć na zewnątrz? - zapytała.

Mandus

Mistrz upadł na ziemię i znowu znieruchomiał. Widać było, że oddycha, ale dlaczego się nie ruszał?

Avain

- Czy mogę jakoś pomóc? - zapytał droid. - Muszę pana opatrzyć, jest pan ranny - dodał, jakby poprzednie pytanie było tylko wstępem, bez większego znaczenia - nie ważne, czy Avain by się zgodził, i tak miał się poddać opatrywaniu ran.

Ragnesh

Zygerrianka ruszyła przed siebie. Kilkadziesiąt metrów przed sobą zobaczyli koniec tunelu - woda spływała w dół i słyszeli jej szum. Problemem mogły być tylko kraty zasłaniające przejście...

Z cienia wyszedł kot. Wielki, pasiasty kot o długim futrze, najokazalszy dachowiec jakiego kiedykolwiek Charles widział. Połowę jednego ucha miał odgryzioną, a przez jedno oko przechodziła blizna, ale ciągle wyglądał dostojnie.

- Jestem kotem. Przyszedłem, bo chciałem przyjść - odpowiedział.

- Niby czego? - padła odpowiedź z cienia. Oczy dalej wpatrywały się w Charlesa nieustępliwie, a jednocześnie miało się wrażenie, że w ogóle im na tym nie zależy. Jakby gapiły się w skrytobójcę z powodu braku lepszego zajęcia.

Mandus

Mistrz przybrał dokładnie taką samą pozycję jak Mandus i uśmiechnął się drwiąco. Zamarł. Nie zamierzał pierwszy atakować.

Tandekhu

- Dobrze. - Flosa odetchnęła głęboko i zaatakowała cień. Wciąż nie czuła gniewu, ale teraz starała się bardziej wspomóc Mocą i przewidywać ruchy Cienia. - Do jakiego momentu mam walczyć?

Ragnesh

- Zgoda. - Zygerrianka przeskoczyła na chodnik pod przeciwną ścianą tunelu i przygotowała się do ciśnięcia Mocą w rakghule. - Już?

Avain

Transportowiec pojawił się już chwilę później. Wyszedł z niego droid medyczny, prowadząc za sobą poduszkowiec, na którym miał położyć rannego.  Po całej operacji poduszkowiec wrócił na pokład.

- Nie został zraniony w serce - poinformował robot.

- No przecież nie będziemy tak stać w progu! - Mona otwarła drzwi i weszła śmiałym krokiem do środka. - Czołem, towarzysze!

Odpowiedział jej niewyraźny pomruk powitań.

Budynek miał dwa piętra. Podłoga skryzpiała niemiłosiernie przy każdym, najlżejszym naciśnięciu. Naprzeciwko drzwi znajdowało się nieszczelne okno, po prawej od drzwi był kominek, w środku którego płonął ogień.

Wethat zdjął płaszcz i powiesił go na krzywym wieszaku obok drzwi.

- Moi drodzy, oto nasz nowy towarzysz, Jaenr! - powiedział wesoło. - A teraz przedstawię ci wszystkich. To jest Manda, wróżka zębowa - wskazał na chudą dziewczynę o rudych, kręconych włosach i smętnym spojrzeniu zza grubych jak dna butelek okularów. Manda uśmiechnęła się, ukazując komplet ostrych, trójkątnych zębów.

- To jest Harr Toporsson - wskazał na krasnoluda o czarnej brodzie i zielonych oczach łypiących groźnie spod gęstych brwi. Krasnolud uniósł dłoń w geście powitania.

- A to jest Cień - wskazał na pustą przestrzeń pod kanapą, spod której łypała para zielonych oczu. - Nie wiemy, czym jest Cień. Cień też nie wie, czym jest.

Na Charlesa z ciemności gapiła się para żółtych oczu o okrągłych źrenicach.

Nautolanin zbliżył się do parki i zaczął coś tłumaczyć, żywo gestykulując i czasami zerkając na Victora. W rękach cały czas trzymał ową puszkę. Po chwili kobieta pokiwała głową, a chłopak wrócił do Victora.

- Możesz z nimi pogadać, ale jeśli zostawisz broń jakiemuś strażnikowi. Bez niej też sobie dobrze radzisz... - poinformował.

- To ten... Poczekaj, pójdę do nich i wytłumaczę może całą sytuację? - zapytał niepewnie. Pokój podzielony był na dwie części - większą, z różnymi gablotami, w których spoczywały stare, poniszczone kartki papieru, różne dziwne kawałki metali, a nawet holokron.

W drugiej części, dalszej, znajdował się pokój dzienny. Był na podwyższeniu, ale nikogo tam nie było. Wszyscy byli w części z gablotami, między innymi podstarzała kobieta o farbowanych na czarno, krótkich włosach i stary twi'lek. Obok nich wszędzie byli strażnicy.

Avain

Mihre upadł z hukiem, kiedy siatka przestała działać. Próbował doczołgać się do Avaina, ale znieruchomiał w połowie drogi - stracił przytomność.

Ragnesh

Za nimi rozbrzmiały kolejne pluśnięcia - rakghuli faktycznie musiało być więcej i to sporo więcej. Korytarz skręcił w lewo i zwężył się jezcze bardziej - nie dało się już nim biec, a jedynie przesuwać bokiem, ostrożnie.

- Chyba mamy problem - stwierdziła Dihri.

Tandekhu

- Jak mam walczyć bez spokoju? Kiedy się denerwuję, mam problem ze skoncentrowaniem się. - Odbiła pierwszy cios cienia i utrzymała się na nogach, kiedy posłał przeciwko niej słabą falę Mocy.

Eomeer

- Teraz wywołam u ciebie ból, a ty postarasz się go zwalczać. Musisz być cały czas spokojny i skupiony... - Eomeer zaczął odczuwać obiecany ból. Najpierw lekki, w głowie, potem powoli przechodzący na całe ciało.

Śmierć spojrzał na Charlesa z politowaniem.

- POTRENUJ NAJPIERW NA LUDZIACH - rzucił. - NIE ROZMAWIAŁEŚ Z NIKIM CIEKAWYM.

Wstał i wyszedł z tawerny, a Charles zaczął zapominać, że z kimkolwiek rozmawiał.

- NIE - odparł Śmierć. - SPRAWY ZAWODOWE TO SPRAWY ZAWODOWE. POZA TYM, NIEWIELE JEST Z NIMI KONTAKTU. - Napił się trunku, który miał w szklance.

Avain

- Avain - syknął Mihre. - Zaraz będą tu wszelkie możliwe straże, więc cokolwiek teraz robisz, zrób to szybko i mi pomóż! - Zabrak oddychał ciężko i chrapliwie.

Postać zwróciła twarz w stronę Charlesa, ale kiedy tajemniczy jegomość się odwrócił, skrytobójca od razu zapomniał jak wyglądał.

- DOBRY WIECZÓR - odrzekł ciężkim, głębokim głosem.

Tandekhu

Flosa odskoczyła do tyłu, zastanawiając się jak zadziałać. Aktywowała miecz i to właśnie nim próbowała się bronić się zarówno przed atakami cienia, jaki i mistrza. Dość szybko poległa, kiedy próbowała obronić cios mistrza, a jednocześnie zaatakował cień. Upadła na ziemię.

Eomeer

- Eomeerze, jeśli można, zostaw mnie decyzję o kontynuowaniu bądź przerwaniu treningu - odpowiedziała złośliwie Mistrzyni. - Cierpliwości, bo tego wciąż ci jej brakuje... Czas na medytację!

Ragnesh

- Nie czas na cholerne pogawędki. Wiesz ile jeszcze jest tam tych drani? Biegiem! - powiedziała i ruszyła chodnikiem w ciemność. - Wpuścili nas tu specjalnie. Nie wiem, czy jest tu jakiekolwiek wyjście, ale nie widzi mi się dołączenie do grona tych karłów.

Avain

Hysalrianin wił się w skurczach pośmiertnych wywołanych uszkodzeniem układu nerwowego.

- Gdzieś tam powinien mieć coś do odczepienia tej siatki - wysapał Mihre, przypominając o sobie.

Nautolanin spojrzał na Victora z nieukrywanym podziwem.

- Rany, to było niesamowite! I zrobiłeś to tak łatwo, ło! - powiedział. - Dobra, chodźmy dalej...

Poprowadził Victora korytarzem na wprost, do następnych ogromnych wrót, potem na prawo i potem pod następne zdobione wrota.

- Za tamtymi drzwiami siedzi mnóstwo strażników. Wiesz, na zewnątrz były kamery... - powiedział.

Niestety, zbroja skutecznie tuszowała te konkretne walory, na których zobaczenie miał nadzieję Jaenr. Wkrótce stanęli przed rozwalającą się, drewnianą ruderą wyglądającą jakby przeżyła kilka pożarów, powodzi i wizytę kilku magów. Nie było deski, która byłaby cała.

- Oto i nasza kwatera! - Wethat aż promieniował dumą.

Dwa miejsca dalej siedziała wysoka postać skryta pod czarnym, długim płaszczem. Do Charlesa podszedł barman.

- Co podać? - zapytał.

Ragnesh

Po chwili pluskanie ustało. Stwór był zdecydowanie martwy. Rozległy się kroki ze strony, z której Ragnesh przyszedł.

- To nie rakghul, to ja! - ostrzegła zygerrianka, zbliżając się do Ragnesha.

Eomeer

Mistrzyni zablokowała miecz Eomeera w ostatniej chwili. Zaskoczył ją. Uśmiechnęła się do ucznia i nie odpowiedziała atakiem.

- Świetnie - pochwaliła i opuściła miecz. - Bardzo dobrze, chociaż podczas walki jesteś zbyt przewidywalny.

Tandekhu

Uczennica stała w miejscu i patrzyła na Dartha ze spokojem, chociaż spokojna nie była. Starała się przeciwstawić naciskowi ze strony Mistrza. Skupiła się, aby zablokować jego oddziaływanie na swój umysł i zaczęła medytować.

Mandus

Kyle zatoczył się, ale utrzymał równowagę i wznowił atak. Wysłał falę Mocy na ścianę za Mandusem, a ta odbiła się i uderzyła Jedi w plecy.

Avain

Zanim otrzymał kolejną dawkę halucynacji, uniósł miecz i trzymał go chwilę nad klatką piersiową Mihre. Jedi zapewne podtrzymywał miecz Mocą, ale nie udało się to długo. Hysalrianin wbił ostrze, a Mihre jęknął. wężowaty  runął na podłogę i zaczął zwijać się w konwulsjach wywołanych oddziaływaniem na umysł przez Avaina.

- Zaraz będzie ci cieplej, malutki, nie martw się. Już jutro będziesz się czuł lepiej - obiecała klacz i delikatnie poczochrała mu pióra na głowie. - zaraz do ciebie wrócę, muszę nakarmić innych...

- Jak to: gdzie? - zapytała Mona. - Do naszej niesamowitej siedziby w Ankh Morpork! - Objęła Jaenra ramieniem i ścisnęła mocno. - To już niedaleko. Czujesz tę niesamowitą aurę zwycięstwa?

Istotnie, aura była, chociaż nie było pewnym, czy akurat zwycięstwo miało zapach zgnilizny, mokrego szczura i wszystkiego, czym mogła pochwalić się uliczka którą akurat przechodzili.

Sekretarka czekała w swoim pokoju, popijając smętnie herbatę i wpatrując się w stertę papierów z narastającą ilością myśli samobójczych. Czekała na kolejnego, kto przyjdzie zgłosić wykonanie zadania. Wszystko pięknie, ładnie, ale to nie skrytobójcy, a właśnie ona miała tu najgorszą robotę. Wsadzić komuś sztylet między żebra. Phi. co innego uporządkować te wszyskie akta...

- Tak jest - powiedział. Założył na głowę kaptur, a głowoogony schował tak, aby były jak najmniej widoczne. Poprowadził Victora przez brudne ulice z niskimi domkami. Minęli też targ z niewolnikami, aż dotarli do tej bogatszej dzielnicy. Niemal każdy miał tu swój niewielki, kiczowaty, brzydki pałac, którego powstanie spowodowane było kaprysem. Chłopak zatrzymał się pod jednym z takich pałacy. Okrągłym,  zbudowanym z kamiennych bąbli. Nautolanin podszedł do wejścia, którego oba skrzydła (złote, zdobione) były otwarte, Stało przy nich dwóch twi'lekańskich strażników.

- To ten... Ja z zamówieniem przyszedłem... - chłopak odchrząknął. - ... Z Tythonu.

- Zamówienie obejmowało też cyborga? - zapytał jeden ze strażników.

- Tak? - zapytał z nadzieją nautolanin, uśmiechając się.

- Nie. Wejdziesz sam.

- Hmm... - powiedziała Fluttershy, oglądając skrzydła ptaka. - Nie wyglądasz mi na rannego. Jesteś trochę chudy, jasne, ale nie wygląda, żeby coś ci dolegało... Prawda? - Pogłaskała Drago po głowie.

Nautolanin mruknął coś pod nosem. Wylądował na okrągłym lądowisku na poziomie ziemi. Stało tam już kilka innych statków, a piloci kilku z nich chodzili w pobliżu.

Fluttershy po kilku minutach drogi pokonała mostek nad zamarzniętym strumieniem i weszła do swojego domku - również drzewa. Zdjęła z szyi szalik, powiesiła, po czym ruszyła na wyższe piętro.

Z szafy wyjęła niewielki koc i położyła na nim Drago - delikatnie, żeby nie naruszyć żadnej z potencjalnie uszkodzonych kości. Przykryła go i znowu nasypała ziarna, a obok ustawiła miskę z wodą.