Arcybiskup z Canterbury

- Mogę ci pomóc... Tylko czy aby na pewno tym się żywisz?

- No... Dobrze. Jasne. Dziękuję bardzo - odrzekła, niepewna co o tym sądzić. Skoro jest martwa, to chyba nie powinna jeść...

Uczniowie z ostatniego semestru mogą zapisać się jeszcze raz, na semestr bieżący. Wystarczy tutaj, o, skrobnąć że się chce. I że się prosi, to przyjmiemy.

- A ja czuję, że nie. Jestem konserwatystką. Jeśli chciałabyś czegoś ode mnie, wystarczy że pójdziesz nad jezioro. Będę wiedziała.

Liza uśmiechnęła się ze zrezygnowaniem.

- Alic, czy ty wiesz że ja nie jestem żywa?

Liza uścisnęła Alic.

- To bardzo miłe i hojne, ale powiedz mi... Do czego ja potrzebowałabym tych przedmiotów?

- Och, chyba się nieco przeceniasz. Ty jesteś przemądrzałym młodym kurduplem, któremu odbiło z powodu mocy i myśli że potrafi więcej, niż potrafi naprawdę. - Nieznajomy prychnął lekceważąco.

- Zostaw mnie. Proszę. Chcę być teraz sama. Dziękuję a całe to twoje zaangażowanie, ale muszę iść i pozbyć się połączenia z jeziorem, a nie wiem jak! To trudne. Bardzo trudne.

- Daleko. Jak najdalej! Idę jak najdalej i nikt mnie nie powstrzyma! - wrzasnęła Liza wojowniczo.

- Chcesz się zaprzyjaźnić przez przekleństwo, tak? Cóż, oryginalnie. Niezwykle oryginalnie, a ty znowu nie myślisz. To chyba genetyczne. Z góry założyłeś, że nie jestem kucem. To, że zmieniam kształty nie oznacza że jestem podmieńcem! I co teraz powiesz, ty pseudoprzyjazny cwaniaczku? - zapytał granatowy jednorożec. Wydawało się, że podchodził do Fiury'ego z nieco zbytnim ładunkiem pogardy.

- Bo twojej koleżanki tam nie ma, durniu patentowany. Na szczęście jest tu jeszcze ktoś kto myśli. Wiesz kim był ten którego wcisnąłeś w tę zapyziałą dziurę? Iluzją, oto czym był! Takie właśnie jest dzisiejsze pokolenie. Myśli tylko o zdobywaniu potęgi jak najmniejszym wysilaniu się, a bez tego nie myślisz! Przez to kiedyś wszyscy umrzemy. - Ogier popukał kopytem w czoło Fiury'ego.

[Oczywiście. Mam nadzieję że wybaczycie mi rzadkie odpisywanie. Jak ogarnę szkołę - tydzień znaczy się - to postaram się lepiej i szybciej odpisywać]

Rozmiękła ziemia na której leżały resztki statku miała dziwny, zielony kolor. I nie była to kwestia drobnej roślinności porastającej ją - ten kawałek terenu był łysy, usiany tylko drobnymi, idealnie okrągłymi, czarnymi kamieniami. Roślinność wokół była zróżnicowana. Pnie niektórych drzew były poskręcane na kształ warkocza i wygięte w dziwne kształty. Na mackowatych gałęziach miały drobne, granatowo - zielone liście. Z gałęzi innych wisiały cienkie, błękitne pnącza. Na skraju lasu ściółkę porastały sztywne rośliny podobne do korzeni. Nad lasem wyrastały ogromne drzewa o niewykle grubych i gładkich, szarych pniach.

- Zniknął. Już chyba się nie dowiemy - burknęła.

<Zamorduję. Pisz w czasie niedokonanym, okej? Proszę>

- Nie wyciągniesz jej stamtąd. Wiesz czemu? - zapytał jednorożec.

- Nie, nie gra. A śmiertelny jesteś tu ty, mimo że wydaje ci się, że jest przeciwnie. Jesteś młody, a wydaje ci się że wszystko wiesz i potrafisz. Wiesz do czego to cię doprowadzi? To ja ci powiem, durnoto ty. Do niczego. A teraz mnie zirytowałeś i mam doprawdy gdzieś że jaśniepani jaśnieczegośtam uważa cię za syna, tłumoku! - wysyczała klacz innym już, zmienionym głosem. Urosła nagle i zmieniła się w wysokiego ogiera o granatowym futrze i długich, prostych ogonie i grzywie. Jego oczy były żółte i przenikliwe. Na czole miał róg.

- Skoro zamieniłem się miejscami z twoją przyjaciółką, gdzie może teraz być, hę? - zapytał z okrutnym uśmiechem.

Peros, to ja tu mistrzem gry jestem. Odpowiadasz za SWOJĄ postać. Swoją. To co zamierza i mówi, resztą zajmuję się ja. Gościu, no.

Liza warknęła zdegustowana. Nigdy nie czuła się jeszcze tak poirytowana. Miała wrażenie, że wszystko jest przeciwko niej.

- Nienawidzę go, rozumiesz? NIENAWIDZĘ. To tylko grób! Tylko! Jakim prawem próbuje manipulować moim życiem? Na litość boską, to jest martwe! Martwe! Dlaczego tak się zachowuje? Niech mnie zostawi w spokoju! Wolę zginąć na dobre niż nie żyć w klatce!

Topielica wzięła wdech.

- Nie no, idę stąd! A ty - zwróciła się do jeziora groźnie celując w nie palcem - nawet nie próbuj mnie zatrzymywać, kupo mułu!  - Rzekłszy to, oddaliła się nerwowym krokiem i zniknęła w lesie.

- Bardzo dziękuję za pomoc, ale teraz akuat jej nie potrzebuję. W tym momencie sobie poradzę. SAMA - powiedziała do Zacharego.

- Conradzie, prosiłabym, żebyś tam nie właził. Nie wiem czy wiesz, ale to w dość krótkim czasie może wybuchnąć, zapalić się, zapaść jeszcze bardziej! Wyjdź więc i proponuję poszukać kryjówki. Nie wiemy kiedy zapada tu noc i ile trwa... No i co wyłazi kiedy zapada.

- Nie znam nikogo o takim umaszczeniu... Dziwne - rzuciła Meekness. - Próbujemy go powiadomić że tu jesteśmy?

Z rogu wyłoniła się czerwona, lśniąca energia ukształtowana w szponiastą łapę i chwyciła kulę, a następnie rozgniotła i uformowała w szpikulec. Ten rzucony został prosto w Fiury'ego, zamiast jednak go zranić, szpikulec zmienił się w sieć, która oplotła jednorożca i przygwoździła do ściany, uniemożliwiając ruch. Podmieniec zbliżył się do niego, po czym przybrał postać Sombry. Zaraz potem Chrysalis, Mirage, a w końcu i Księżniczki Celestii.

- Czy widzisz? Mogę być kim tylko chcę, a ty sądzisz, że mnie pokonasz. Ty, zaledwe źrebak. Silny, ale wciąż tylko źrebak! Oceniasz po wyglądzie,  oto twój błąd! Czyś ślepy, synu Wielkiego Czarnoksiężnika? A może moc uderzyła ci do głowy? To arogancja? Odpowiedz.

Somada poczuła, jak Księżniczka jej się przygląda. Zauważył to także Arrow, który odwrócił się w jej stronę i spróbował ukryć nieufność.

- Czy coś się stało, Księżniczko? - zapytał, mając widocznie nadzieję na przeczącą odpowiedź. Luna uśmiechnęła się nieładne, odsłaniając zęby. Przez jej twarz przebiegł bardzo niepokojący grymas, a oczy zalśniły.

- Stało się wiele rzeczy, moi drodzy. Zwłaszcza w ostatnim czasie. A wiecie co stało się przed chwilą? Wpadliście w pułapkę.

Nie łatwo było zupełnie pozbyć się brudu z twarzy. Strzępki mózgu zeszły dość łatwo, w przeciwieństwie do krwi. Krew jednak można było wytłumaczyć zranioną ręką, tak więc wkrótce Krussk ruszył w poszukiwaniu punktu medycznego. Po jakimś casie jednak znalazł budynek jasno mówiący że to właśnie on jest owym punktem. Teraz pozostawało tylko wejść i uzyskać pomoc...

Ale Lizy już przy Alic nie było. Jej podenerwowanie wywołało niejasne uczucie, że dzieje się coś niepokojącego. Coś złego nad jeziorem. Pomyślała tylko, że chciałaby tam być i zamknęła oczy. gdy je otworzyła, stała na piasku, nad jeziorem. Nie działo się nic złego. Szuwary poruszał lekki wiatr, niewielkie fale przesuwały się po powierzchni.

- Niezła próba, ty wielki, plugawy, wodnisty potworze. Wiesz co teraz zrobię? Powrócę tam, skąd przyszłam! Tak właśnie uczynię! - krzyknęła wojowniczo. Rezultat jednak daleki był od oczekiwanego. Mimo silnych starań, nie potrafiła przenieść się z powrotem do miasta. Wstała z ziemi, wściekła.

- Czy ty, ty cholerna kupo mułu i glonów sądzisz że jestem twoją własnością? Że możesz mnie sobie ściągać tutaj kiedy tylko zechcesz? Taak? To się mylisz ty bagnista mendo! Ja także mam własne ży... własny byt! Kiedyś się od ciebie uwolnię! - wydarła się na jezioro i rzuciła w nie kamieniem.

Liza czuła coraz większe poirytowanie. Nie wiedziała nawet, dlaczego. Tak było i już. Nie bała się ludzi, ani miasta. Coś jakby niewyjaśniony strach przez to, że jest w niewłaściwym miejscu i czasie.

- Jestem - szepnęła, dbając o to, żeby wciąż była niewidoczna.

Strażnik nie padł na ścianę, a stanął w rozkroku i odparł zaklęcie.

- Znowu to samo! - Zaśmiał się maniakalnie, po czym jego róg zabłysł fioletowym światłem i rzucił na ścianę Fiury'ego. Meekness krzyknęła, po czym spróbowała kopnąć z całej siły strażnika. Ten powstrzymał cios.