Arcybiskup z Canterbury

Przemyślenia przerwał Arrow, który wtargnął do pokoju ze znudzoną śmiertelnie miną i niedbale zatrzasnął drzwi. Następnie uwalił się na łóżku i spojrzał na Somadę. - Cholernie mi się nudzi. Masz coś ciekawego do roboty? - zapytał.

A jednak, magiczne łańcuchy trzymały mocno i niemalże uniemożliwiały ruch. Kuc wyjął opasłe tomiszcze z zagłębienia skalnego i wymówił kilka słów z innego, dziwnego języka. Promień z jego rogu rozbłysł i uderzył wprost w Ruffian.

Nie zauważył kiedy czarny kamień wyleciał z torby, czy też się wymknął. Z tymi kamieniami to nigdy nic nie wiadomo. W końcu Ashen dotarł do zabudowań. Niewiele głazów zapuściło się aż tak daleko. W odróżnieniu od nich, mieszkańcy nie zmienili pozycji i miejsc, w których kuc ich zostawił.

A Chaffee jest najlepszy :3

W lesie oprócz kamieni od czasu do czasu dało się zauważyć ruch między drzewami i śpiewanie ptaków. Przynajmniej one były żywe. Ashen musiał kilka razy omijać kamienie, które nieopatrznie wlazły na wąską ścieżkę. Czasem nawet stanowiły pułapkę i niebezpieczeństwo dla zdrowia i życia, bo ukryte w ściółce i krzewach były niewidoczne. Wreszcie w oddali zamajaczyła sylwetka Ponyville.

- Pić powiadasz? Hmm... Będziesz musiał iść do strumyka przepływającego obok polany. Dasz radę, czy mam iść z tobą? - zapytała.

- Ta. Mam taką nadzieję. Wiesz może kiedy dojdziemy na front? - zapytał.

Składniki i narzędzia aż się prosiły, by ich użyć. Tuż obok, na biurku leżała sucha pestka brzoskwini. Może cyjanek potasu?

Był to całkiem ładny kamień i miły w dotyku. Zupełnie inaczej byłoby, gdyby spadł komuś na kopyto, był to bowiem kamień o wadze, na którą nie wyglądał. Przez wpatrywanie się w nowo poznały odłamek skalny, Ashen nie zauważył, że pozostałe kamienie wyraźnie starają się go otoczyć. Mimo iż szło im to wolno, skutki były widoczne.

Wedle oczekiwań, kamień nie poruszył się, nie skrzywił, nie odezwał. Ale przy próbie cofnięcia się, Ashen natrafił na znacznie mniejszy, idealnie czarny kamień, którego wcześniej tam nie było. W dotyku był gładki i miał bardziej regularny kształt od innych.

- Nic nam się nie stanie. Twilight świetnie sobie radzi z magią, więc nekromancja... Cóż, żywe szkielety nam raczej nie pomogą. - Zakończyła i roześmiała się ze swojego niemiłosiernie suchego żartu.

Komnata pozostała w stanie nienaruszonym. Wciąż panował w niej niesamowity bałagan, tylko pochodnie były zgaszone. Na niewielkim biurku zrobionym z ciemnego drewna walały się niewielkie paczuszki, fiolki i inne szklane elementy. Niepościelone łóżko nie zmieniło swojego miejsca, a i półki nigdzie się nie wybierały podczas nieobecności Somady.

- Nie wydaje mi się, żeby były specjalnym problemem. Kryształowi są po prostu zbyt delikatni, żeby raz, a dobrze je przegnać. Skopałoby im się dupy i wiedziałyby, gdzie ich miejsce. Swoją drogą, nie mam pojęcia co tak nagle im odbiło. Zwykle raczej nie mieli nic przeciwko Equestrii. - Powiedział.

- Są. W tym problem. Ale jeśli podmieńca walnie się mocno w tył łba, przez chwilę traci zdolność podszywania się. I wtedy problem jest, jeśli walniesz kompana w łeb. Dlatego też nosimy specjalne wstążki na grzywach. Wyglądają zabawnie, ale podmieńce dopiero po jakimś czasie je rozpracowują. Większość z nich jest spostrzegawcza, co nie zmienia faktu, że to straszne debile. - Zakończył.

- Już wszystko wiem. Nieźle całkiem się ukryliście. Ale zanim tu doszłam, kilka razy miałam zadyszkę - zachichotała, po czym wstała z łóżka i podeszła bliżej. - Veritas po coś mnie wzywa. Dzięki za rozmowę! - dokończyła, przekraczając próg swojej komnaty.

- Obiecasz mi, i to przy świadku - spojrzała niepewnie na Pinkie Pie - że nie będziesz używał więcej Nekromancji. To nie jest dobre. Wiem, bo Twilight się kiedyś o tym uczyła. I zabronione.

Jeszcze bardziej niepokojące było niejasne uczucie, że jest obserwowany. I to z kilku stron na raz, jakby Ashen był otoczony. A może to właśnie w kamieniach kryje się odpowiedź? Może jednak biblioteka okaże się przydatna?

A jednak bardzo prosiłabym o wstawienie pełnego formularza.

Przepraszam, postaram się pisać lepiej. *** Dopiero teraz rzucił mu się w oczy pewien szczegół. Tuż za drzewami kamieni i głazów było więcej. Niektóre małe, inne zaś spore, a jeszcze inne ogromne. Tych nikt raczej nie mógł przetoczyć. Za każdym z kamieni była długa wstęga rozoranej ziemi. Wyglądało na to, że kamienie migrują, choć w sposób dziwnie chaotyczny, bowiem każdy z głazów obrał sobie inną drogę.

Kuc zachichotał. - Taa. Mam odznakę na całe życie. Zatoka przy granicy Changei. Było ostro, zwłaszcza że te małe, wredne bydlaki są mistrzami kamuflażu i właściwie nie wiesz, z kim masz walczyć.

- Da się załatwić. Ale... Coś za coś. Nie ma nic bez zapłaty, gościu. - Rzekła i przekręciła się w śpiworze.

- Nie ma co współczuć. Dostał za swoje nożem w szyję. Po jego śmierci mi ulżyło. Dzięki za przejawy dobrej woli. Naprawdę. W mojej obecnej sytuacji tego typu rzeczy są dla mnie naprawdę ważne. - Uśmiechnęła się.

- Nie wytrzymałbym przy takim ustrojstwie. Musisz być bardzo cierpliwy. Ja zdecydowanie wolę "czysty front". Nerwowo, ale mogę więcej zdziałać - roześmiał się - Jak już dojdzie do starcia, będę pamiętał żeby przypadkiem nie znaleźć się na przeciwko twojej wyrzutni.

- Mam wrażenie, że Arrow ma mnie za wroga. Wiem to. I nie wiem tylko, dlaczego. - powiedziała. W tej chwili wyglądała jak siedem nieszczęść.

- Profanacja i zakłócanie spokoju zmarłych to nie jest dobry pomysł na siebie, dzieciaku. Serio. Bardzo często obraca się to przeciwko nim. Mówię ci.- dodała.