[Clocky] Niefortunne wypadki [Zakończone]

[PrinceKeith]

Shiro usiadła na tym samym miejscu co ostatnio.

- Tak, ja to mówiłam. Znaczy wtedy zacząłeś tak dziwnie gadać do siebie I to było troche straszne. - stwierdziła po czym połorzyła dłonie na ciepłym kubku.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Uwierz mi, nie mówiłem do siebie. Znaczy... Możliwe. Możliwe, że do siebie. Ale w mojej głowie wyglądało to inaczej. W zasadzie cały czas wygląda - dodał, opierając głowę o dłonie. - Może ja za krótko w tej wodzie siedziałem, albo nie wiem, no... Co chwilę się pojawiają, przypominając mi, że jestem nieumarły. I że jestem obrazą dla prawidłowego porządku rzeczy. Wczoraj wieczorem też ich widziałem. Jedno z nich siedziało na krześle, drugie szczerzyło zęby, opierając ten swój wredny pysk o łóżko. Czekają, aż mi odbije zupełnie. Teraz też tu są. - Skierował oczy na kąt pokoju, w którym stał fotel. A potem spojrzał nieprzytomnie na Shiro i zdał sobie sprawę z tego, co powiedział. Ezreal załamał ręce i uderzył głową o stół.

- Nic nie mów - powiedział. Blat stołu nieco zakłócał wypowiedź. - Pójdę do lekarza. Jutro na przykład.

[PrinceKeith]

- No to, idź jak chcesz? - powiedziała nieco pytającym tonem. Nie chciała się mieszać tak bardzo w jego wybory. Skoro chciał iść do lekarza to ok. - Nawet jeśli będziesz mówił takie rzeczy to moje uczucie do ciebie się nie zmieni. Nie martw się. - powiedziała po czym się do niego uśmiechnęła.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Jasne. Super, niczym się już nie martwię - odpowiedział. I jeszcze tego samego dnia faktycznie poszedł na wizytę.

Przez kolejne trzy dni sprawa przywracania odpowiedniego stanu rzeczy pomiędzy zaświatami, a ziemią nie ruszyła z miejsca - Ezreal plątał się po lekarzach, aż w końcu ze względu na diagnozę poważnych zaburzeń psychicznych został skierowany do psychiatry. I po przepisaniu odpowiednich proszków problem widzenia nadnaturalnych rzeczy ustał. Ustało też kilka innych rzeczy i chociaż szeryf nalegała na rozpoczęcie działania, Ezreal nie był w stanie.

Było późne popołudnie, a on dopiero co wstał. Pierwszym co robił każdego ranka było branie tabletek - przez dwa dni sam powiększył sobie dawkę dwukrotnie. Podszedł do stołu i opadł na krzesło, a potem skupił nieprzytomny wzrok na mapie. Wpatrywał się w nią w otępieniu.

[PrinceKeith]

Shiro weszła do pokoju patrząc na Ezreala. Niby mu się poprawiło no ale...

- No poszukiwaczu... Trzeba zaplanować podróż do Ioni. Musimy pomóc przy wyciekach. Nie patrz tak tępo na tę mapę, przecież wiem że kochasz przygody. - powiedziała po czym usiadła na krześle.

[Arcybiskup z Canterbury]

Podniósł powoli głowę i patrzył na Shiro oczami pozbawionymi dawnego blasku. Siedział zresztą przygarbiony i pozbawiony energii. Od kiedy brał leki, większość dnia przesypiał.

- Tak. Chyba tak - odpowiedział i pokiwał głową. Wziął ołówek do ręki, ale prawdopodobnie tylko po to, żeby go trzymać.

[PrinceKeith]

- Ez? Czemu trzymasz ołówek zamiast rysować? Przecież przygoda była tym co kochałeś... W jaki sposób mam cię przekonać żebyś zrobił cokolwiek? - zapytała po czym uderzyła głową o stół. Wolała jak bredził niż jak zachowywał się tak, jak się zachowywał. Jeśli niczego nie zrobi postanowiła wyrzucić mu te tabletki, i zadzwonić do Jayca albo szeryf o pomoc.

[Arcybiskup z Canterbury]

Wzruszył ramionami, wciąż trzymając ołówek w ręce. Westchnął, jakby uszło z niego powietrze, odłożył ołówek i powoli zwlókł się z krzesła.

- Chyba pójdę się położyć, bo jestem zmęczony - stwierdził i jak powiedział, tak zrobił. Dotaszczył się do sypialni powoli, posuwistymi krokami. Shiro usłyszała jeszcze, jak uderzył o materac i znowu głośno westchnął.

[PrinceKeith]

- Boziu... - Shiro westchnęła cicho. Poszła do kuchni i szybko zabrała te jego proszki, postanowiła je wyrzucić, ale nie w domu. Bo to byłby przypał. Schowała więc je do swojej torebki by potem wyrzucić je na dworzu. Potem wzięła do ręki telefon i wybrała numer do Jayca. Miała nadzieję, że przynajmniej on jej pomoże.

[Arcybiskup z Canterbury]

Jayce jak się okazało przyjechać i owszem, mógł - ale dopiero za kilka godzin, kiedy skończyć się miała jego zmiana. Obiecał natomiast, że wyśle kogoś na zastępstwo. I że będzie to ktoś wysoce profesjonalny i z dużą skutecznością.

I wkrótce, zgodnie z obietnicą, pojawił się ktoś na zastępstwo. Vi nie można było odmówić skuteczności.

- Dobra, gdzie jest ten dureń? - zapytała, ledwie przeciskając się przez drzwi ze swoimi rękawicami. Gotowa do pracy, gotowa do szybkiego i bezceremonialnego zaprowadzania porządku. Rozejrzała się po mieszkaniu. - Trzeba będzie komuś przemówić do rozumu.

[PrinceKeith]

- Spi, zapewne. - powiedziała Shiro. - Zachowuje się odkąd bierze te proszki. To już chyba lepiej było jak bredził. - powiedziała po czym zaczęła prowadzić Vi do sypialni. Nigdy nie myślała, że Ezreal się tak rozleniwi.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Ooo, jest i nasz mały ćpun! Co ty odwalasz, Ez? Starzy zostawili cię samego na weekend? - zapytała, nie siląc się na ściszanie głosu. Po chwili zdała sobie sprawę, że chwilowo rękawice nie zdadzą się na wiele. Zostawiła je na podłodze, rzucając Shiro przepraszające spojrzenie.

- No co? Byłam w terenie. Ezreal, kac kiedyś mija! HALOOOOO!

Leżący na łóżku chłopak ukrył twarz w poduszce.

- Dobra. Sam tego chciałeś. Ciocia Vi zaraz ci udowodni, że się jej nie ignoruje. Gdzie masz łazienkę, dzieciaku? - zapytała, chwytając się pod boki.

[PrinceKeith]

Shiro pokazała ręką Vi gdzie jest łazienka. Nie do końca wiedziała co dziewczyna chce zrobić, ale skoro miało to pomóc Ezrealowi to ok. 

- Zrobić ci kawy czy coś? W razie jakby nie dotarło do niego, że ma wrócić do normalności? - zapytała po chwili.

[Arcybiskup z Canterbury]

- O, nie. Lepiej przyszykuj coś na uspokojenie, bo może być gorąco - rzuciła i uśmiechnęła się groźnie. - Może być woda.

Kiedy Shiro wyszła, usłyszała uderzenie o podłogę, a potem jęk Ezreala. Następnym co zobaczyła była Vi idąca tyłem, która taszczyła chłopaka za nogi w kierunku łazienki. Ezreal, wciąż otumaniony, widocznie próbował jakoś odnaleźć się w sytuacji. Z pewnością nie zdążył przed dotarciem do łazienki. 

- Fajna wanna - krzyknęła Vi. A potem rozległ się huk - coś bardzo niedelikatnie wylądowało w owej wannie. Następnie dziewczyna usłyszała szum puszczanej wody.

[PrinceKeith]

Shiro zastanawiała się czy to wystarczy by rozbudzić Ezreala. W sumie nie była pewna. Otworzyła szawkę by sięgnąć kubek. Po chwili nalała tam wody. Postanowiła iść do łazienki zobaczyć czy wszystko jest w porządku.

[Arcybiskup z Canterbury]

Było w porządku. Do momentu, kiedy przyszła.

Jak się okazało, działanie "cioci Vi" otrzeźwiło go aż za bardzo. Zanim weszła do łazienki, usłyszała charakterystyczny dźwięk poślizgnięcia się o brzeg wanny, a potem uderzenie o podłogę. 

- Łożeszty! - to była Vi. Shiro miała okazję zobaczyć atak Ezreala na różowowłosą. Wyskoczył z wanny cały mokry i z cieknącymi ubraniami i z całej siły przyłożył Vi z pięści. Wyglądało to dość zabawnie, bo był o kilka centymetrów niższy od dziewczyny, ale po jej reakcji widać było, że zabolało. Vi chwyciła się za policzek i zmarszczyła nos. Podeszła spokojnie do Shiro, chociaż w jej oczach widać było furię. Wzięła od dziewczyny kubek z wodą i się napiła. Ezreal w tym czasie analizował co zrobił.

- Dzięki - powiedziała i oddała jej kubek.

- Vi, przepraszam, ja nie... - Nie zdążył dokończyć, bo Vi jednym, szybkim ruchem na niego skoczyła, powaliła go na podłogę, usiadła okrakiem na piersi i zaczęła okładać. Choć jej przeszłość była Shiro mgliście znana, dziewczyna wiedziała, że różowowłosa umiała się bić.

Ezreal nie pozostał dłużny, choć raczej się bronił niż wyprowadzał ciosy, do momentu, w którym nie postanowił wykorzystać talizmanu i szala zwycięstwa na chwilę przeważyła na jego korzyść. Vi widząc to z trudem uwolniła się od chwytu, wstała i sprzedała mu potężnego kopniaka, po czym ominęła Shiro i wybiegła z łazienki. Ezreal pobiegł za nią, poobijany i wyraźnie wściekły.

Edytowano Listopad 8, 2016 przez Arcybiskup z Canterbury

[PrinceKeith]

- Ej, ej, ej... - Shiro zagrodziła Ezrealowi drogę. - Vi prubuje ci pomóc a ty wdajesz się z nią w bójkę... Gdzie twoja chonorowość Ez? Nie myślałam, że uderzysz kobietę. - mruknęła po czym kilka razy podniosła i opuściła brwi.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Kobietę? To przecież Vi! Ona tłucze jak facet! - warknął Ezreal i pobiegł dalej za Vi. Wbiegł do sypialni, niemal wpadając na drzwi i...
 Chwilę później z niej wyleciał i grzmotnął o ścianę. Wy wyszła z przewagą w postaci rękawic, zebrała oszołomionego Ezreala i przycisnęła go do ziemi, a potem na nim usiadła. Na jego plecach.

- Dobra, co to za leki? Pokaż mi opakowanie, dzieciaku - zarządziła Vi. Na jej policzku wykwitł siniak, z nosa ciekła krew. Wciąż wyglądała lepiej niż Ezreal, którego twarz ogólnie była posiniaczona.

 

[PrinceKeith]

Shiro szybko poszła po swoją torbę by po chwili wyjąć z niej proszki Ezreala i dać je Vi.

- Nie weźmiesz tego więcej. - powiedziała Shiro do Ezreala. - Nie pozwalam ci. - dodała.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Mhm. Mhm. Ta. Jasne - mruczała, oglądając opakowanie z leków. Potem je wyrzuciła za siebie. - Nie mam pojęcia o lekach ani o składnikach, ale wiesz co? - Chwyciła go za włosy i uderzyła głową o podłogę. - Jak się bierze dwa razy więcej niż trzeba, to nawet ja wiem, że zamieniasz się w zombie! Spoko, Shiro. Lek sam w sobie pewnie jest okej, tylko że ten baran wziął za dużo. Trzeba mu... Ez?

Ezreal nie poruszał się. Jego policzek stykał się z podłogą, a źrenice które jeszcze chwilę wcześniej skierowane były ku Vi, teraz nie były w ogóle widoczne. Pozostały same białka.

Jego policzek pękł jak szkło. Od oczodołów rozchodziły się czarne szramy zabarwione zielonym światłem, a usta miał zaciśnięte w grymasie złości. Skóra na całej twarzy wyglądała jak zbita porcelana, a skutkiem tego Ezreal wyglądał koszmarnie.

- Nie znam się na medycynie, ale tak się nie zachowują zwykłe świry.

[PrinceKeith]

- Ehh? Nie dobrze... Czyli ostatnim razem to mogła nie być tylko wizja, cholera... - mruknęła Shiro pod nosem. Nie za bardzo wiedziała co się dzieje Ezrealowi. Czy to było normalne? Raczej chyba nie. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Ezreal otwarł usta i krzyknął. Jego dłonie zapłonęły zielonym światłem, a Vi nie zdążyła się podnieść i odskoczyć. Wstał, odrzucając ją, a ona wylądowała na najbliższej ścianie.

- Dobrze! Nie wezmę tego więcej! - krzyknął i zarechotał, jakby już zupełnie stracił rozum. Brzmiał tak, jakby z gardła wydobywały się dwa głosy zamiast jednego. - Tak jest lepiej, prawda? Prawda, Shiro? Prawda, Vi? - Dłonie Ezreala zrobiły się czarne i popękane. Przez nie również prześwitywało zielone światło.

[PrinceKeith]

- Nie, nie jest. - powiedziała Shiro. Chyba stało się to, czego Ezreal najbardziej się obawiał. Amulet nie mógł powstrzymać instynktów. Nie powinno się wskrzeszać zmarłych...  - Teraz dzieje się to, czego nie chciałeś. - powiedziała. - Nie panujesz nad sobą, amulet nie powstrzyma instynktów. - powiedziała bardzo poważnie. Miała nadzieję, że chłopak choć trochę się uspokoi.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Bez znacznia - warknął. A potem odwrócił się twarzą do Vi i uniósł dłoń do twarzy. Wokół palców tańczyły zielone płomienie. Uniósł rękę, gotów zaatakować oszołomioną Vi i prawdopodobnie ją zabić. 

- Irytujesz mnie, Vi. Ale wiesz, co? Teraz, kiedy patrzę na to z innej perspektywy, to wszystko jest bardzo proste. Jeśli coś cię wkurza, pozbądź się tego - powiedział. 

[PrinceKeith]

Shiro stanęła pomiędzy nim a dziewczyną.

- Ezreal uspokój się! Nie wiem co w ciebie wstąpiło ale nie pozwolę ci tak po prostu skrzywdzić Vi. Nie, na mojej zmianie. - cofnęła się kilka kroków by stać zaraz obok różowowłosej. Potem machnęła rękami by stworzyć wookoło niej zaklęcie ochronne. Nie chciała z nim walczyć  bo nie chciała zrobić mu krzywdy. Ale nie mogła dopuścić dodo tego by zabił Vi. Musiała ją obronić. Bez względu.