Wilcza wataha: Dołącz i wędruj z nami!

[kameleon317]

Gorączka około 38,5... Śluz w nosie. Ból w kończynach. Zimno mi.

Grypa, ale i tak jest lepiej niż miało być co oznacza ze dotarłem do Naszy na czas. Z wielkim wysiłkiem otworzyłem oczy. Zobaczyłem rybę a dalej jakiś obcych. Pewnie nowi. Ktoś się z nimi witał. Nie wiem kto dokładnie. Rozmazany widok i zamykające się same oczy nie pomagały. Ledwo co otworzyłem pysk i wyszeptałem:

- Mam nadzieję, że nie potrzebują pomocy szamana - po czym z uśmiechem na pysku poszedłem spać dalej.

[Nightmare]

Asianna rozglądała się po lesie. Zaraz po zaniesieniu zapasów Mordimerowi ruszyła na południe. Wiedziała, że to spotkanie będzie nieprzyjemne. Pod skrzydłem trzymała zawiniątko. W pewnym momencie poczuła zapach innych wilków. Wyszła z chaszczy na polanę z jeziorem pośrodku. Było na niej mnóstwo skrzydlatych wilków i wilczyc. Wszystkie, które były najbliżej, spojrzały na nią z pogardą. Małe wilczki chowały się za swoimi matkami. Podeszła do niej czarna wilczyca ze srebrnymi skrzydłami nietoperza.

- Nie powinno cię tu być. Wciąż masz jego krew na łapach. - syknęła, kładąc uszy. Asianna pokłoniła się jej.

- Wiem. Ale mam tu coś dla was. - wyrzuciła zawiniątko spod skrzydła zawiniątko. Kiedy się rozwinęło, wypadł z niego dysk wielkości łopaty, zakrzywiony po bokach. Czarna wilczyca spojrzała na to.

- Jeszcze uwierzę, że tam byłaś! Wynoś się stąd, albo użyję kłów, ty nielocie! - warknęła. Asianna westchnęła i ruszyła z powrotem na polanę.

[lurasidone]

Drgnęłam gwałtownie, słysząc głos Mordimera. W końcu siedziałam tuz obok niego. Całą noc, nie wiedzieć czemu, nie chciało mi się spać. A może to ja nie chciałam zasnąć? Wciąż miałam dziurę w pamięci, niepokoiło mnie to. Bałam się zasnąć. Może znowu wszystko zapomnę. Westchnęłam. Wzrok wbiłam w śpiącego dalej Mordimera.

[Jake]

Jacob po przywitaniu się ze wszystkimi ruszył w stronę lasu. Zawsze nie był zbyt towarzyski, bo w poprzedniej watahie narobił sobie wrogów i bał się że narobi sobie też tutaj.

Spojrzał się za siebie i wszedł w ciemne gąszcze.

Przeszedł przed gąszcze i usiadł przy dużym drzewie odpocząć po dniu oraz porozmyślać nad swoim życiem.

[Dżuma]

Przyniosłam wodę do szpitala. Widziałam jak Aith siedzi przy Mordimerze jak wcześniej.

- Aith nie zmrużyłaś oka przez całą noc powinnaś przespać się. Nie musisz się obawiać o kokę dawno pewnie przestała działać. - uśmiechnęłam się lekko - Jak czegoś potrzebujesz to mów, będę pewnie się kręcić po lesie jak zawsze rozmawiając sama ze sobą. - westchnęłam i wyszłam się przejść.

Automatycznie wróciłam do poprzedniego stanu, stawiałam krok za krokiem patrząc się w ściółkę leśną. Nie zauważyłam nawet jak wpadłam na Jacob'a.

- Oj przepraszam zagapiłam się . - położyłam uszy po sobie za zażenowania - Ty pewnie jesteś Jacob. Ja jestem Nasza. W sumie to jeszcze cię nie znam więc powiesz coś o sobie?

[Jake]

- Hę?

Jacob wstał agresywnie i warknął. Spojrzał się na Nasze i uspokoił się.

- A jesteś wilkiem. Przepraszam

Jacob usiadł i położył uszy ze smutku. I zapytał się

- Na pewno chciałabyś usłyszeć moją historię?

[Dżuma]

- Ja lepszej historii też nie mam - popatrzyłam na mój brak ogona - Śmiało opowiadaj, mam dużo czasu ze względu rany na grzbiecie. - uśmiechnęłam się serdecznie - Nie musisz też być taki spięty, bo znając nie których naszych członków, mogą oni pojawiać się nie wiadomo kiedy i nie wiadomo skąd.

[Jake]

Jacob spojrzał się na Nasze i zaczął opowiadać:

- Urodziłem się daleko stąd. Na małej polanie obok wielkie góry Marnak. To wielka tajemnicza góra, na której szczyt nikt nie wszedł i nikt stamtąd nie powrócił. Kiedy miałem 16 lat założyłem się z kolegami że wejdę na szczyt Marnak. Założyliśmy się o 2 duże steki wołowe. Poszedłem na wyprawę 2 dni później pod pretekstem że idę nad rzekę. Szedłem tygodniami. Napotkałem 2 duże niedźwiedzie które chciałby mnie zabić, ale z pomącą szczęścia uciekłem. Prawie doszedłem na szczyt, ale nagle jakiś wilk mnie zaatakował. Walczyłem i niestety przegrałem. Powalił mnie i spytał: "Co robię na jego górze" ja odparłem że: Założyłem się z kolegami, że wejdę na szczyt. Zauważyłem że ten wilk to jeden ze sług Wanga. Legendy opowiadały o potężnym wilku który zamieszkał na starość na tej górze i posiadł moc nieśmiertelności. Myślałem że to nieprawda, ale tatuaż na lewej nodze oznaczał że Wang istnieje naprawdę. Wilk zauważył że patrze na jego tatuaż i... zgasło światło.

Nagle obudziłem się u jakiegoś szamana w lesie nieopodal góry. Poczułem ból na szyi i ból oka. Na szyi nic nie było, ale jak spojrzałem się na lustro zauważyłem tą szramę. Dowiedziałem się że szaman znalazł mnie u zboczu góry z poderżniętym gardłem. Uleczył mnie. Posiedziałem u szamana 3 dni i wyruszyłem w stronę północy do mojej watachy. Jednak już jej nie było. Były tylko ciała mojej rodziny...

Jacob przestał na chwilę opowiadać i położył uszy ze smutku. Smutku tak dużego że asz strasznego. Kiedy się uspokoił zaczął dalej opowiadać:

Przysiągłem zabić Wanga i jego sługi. Ale najpierw poszedłem do wojska w watahie wojskowej. Żyłem tam 5 lat. Narobiłem tam sobie wrogów. Kiedy już skończyłem się szkolić ostatniego dnia napadli mnie. Walczyłem i wygrałem. Ale z gniewu zabiłem ich. Poczułem radość i gniew razem. Następnego dnia wyruszyłem w stronę góry. Prawie doszedłem do szczytu ale nagle zaatakował mnie ten sam wilk, ale tym razem nie pokonał mnie. Prosił o litość ale byłem w gniewie i... zabiłem go. Doszedłem na szczyt i zauważyłem mały domek otoczony wilkami. Z gniewu zabiłem wszystkich. Dokładnie wszystkich. Wszedłem do środka i zobaczyłem dzieci i wilczyce. A na końcu sali siedział na tronie stary wilk to był Wielki Wang. Wilczyce zauważyły mnie i zaatakowały. Rzuciły się na mnie jak komary. Walczyłem długo. Wydawało mi się że dzień i noc. Wygrałem i zabiłem też wszystkich. Także dzieci. A na końcu stanąłem przed Wangiem. Powiedziałem: "To zemsta za moją rodzinę. A teraz stawaj staruszku." Gniew był tak wielki że moje oczy były czerwone ze złości. Walczyliśmy 3 dni i noce. Wygrałem. Prosił o litość. Nie słuchałem. Gniew mną sterował. Zabiłem go i zszedłem na duł. Powróciłem do wojskowej watahy. Panowała wtedy wojna. Jako żołnierz poszedłem na nią. Wojna trwała 3 lata. Aż wreszcie kiedy się skończyła. Odszedłem po wojnie z wojskowej watahy. Usłyszałem o tej watahie i dołączyłem do niej by żyć w spokoju przez resztę życia. Podczas podróży zmieniłem się.

- To koniec mojej historii.

(Ale długa. Najdłuższa jaką napisałem. Przesadziłem?)

[Ryś Raindrops]

-Hmmm... poznać Cię z nimi? Jasne, czemu nie! No to choć! - Poszłam aby zapoznać Lejlę z Naszą, ale nie było jej, Ihnesa też nie było. - Gdzie oni są? - Poszłyśmy do szpitala. - Oh, Mordimer śpi. Z nim poznam Cię kiedy indziej. A to jest Aith. Aith, to jest Lejla! - Patrzyłam na obie wilczyce uśmiechnięta.

[Dżuma]

- Przykre - położyłam uszy po sobie - ... Było minęło, każdy popełnia błędy i nie jest idealny. - uśmiechnęłam się serdecznie - Teraz opowiem ci o moich wadach. Jedną z najważniejszych jest to że nie umiem, wręcz nie chcę uszanować podziały na Alfę i Omegę. Właśnie przez to straciłam ogon. Walczyłam o sprawiedliwość jednej z Omeg. Był to samiec twojej postury i pewnie zdolności. Też uczęszczał do wojska. W walce nie straciłam ogona tylko po niej. Zostałam zdegradowana z Alfy na Omegę, a odcięcie ogona ma mi to przypominać. Ale życie mnie nie nauczyło i zawsze do końca walczyłam o życie tych niewinnych.

[Dead Radio Man]

Popatrzyłem po wszystkich. Ech pójdę się przejść. Wstałem i podbiegłem na skraj polany po czym wbiegłem w las. Truchtem oglądałem las który przypominał mi ten z dzieciństwa. Nagle poczułem zapach tak kuszący że musiałem sobie po niuchać. Był to dziwny kwiat. Miał Czerwone płatki i czarny środek. Włożyłem nos w środek i powąchałem. Nagle mi się zakołowało w głowie. Świat był taki kolorowy i śmieszny. Usiadłem na ziemi i zacząłem na przemian wyć i się śmiać.

[Jake]

- Ty przynajmniej nie zginęłaś. Mnie nazywali w wojsku Śmierć, bo zginąłem 2 razy podczas swojego życia. Wiesz jaki to strach że zginiesz lub coś ci się stanie. Ale strach że nigdy nie umrzesz to wogulę co innego. Ciąży nade mną klątwa i nikt tego nie zmieni.

Jacob położył uszy i jakby uronił łzę, ale się powstrzymał i powiedział

- Ściemnia się. Lepiej już pójdź. W nocy w lesie jest niebezpiecznie. Dam ci pewną radę: Nigdy nie walcz z wilkiem z wojska, oni nie okazują litości. Wtedy miałaś szczęście. Pewnie natrafiłaś na jednego z moich znajomych.

Jacob wstał i ruszył w głębie lasu, ale nie w stronę polany. Natrafił na dziwnie zachowującego się wilka.

- Co ci jest?

Jacob zauważył kwiat który znał na pamięć. Tego kwiatu używali w wojsku by ogłupić przeciwnika.

- Powąchałeś to?

[lurasidone]

- Um...no cześć - przywitałam się cicho z nowa wilczycą. - Witaj w naszej watasze. - uśmiechnęłam się do niej. Patrzyła się na mnie jakoś krzywo, domyśliłam się, że wyglądam, jakbym nie spała od dawna. Świadczyły o tym bynajmniej mocno podkrążone oczy. Naprawdę chciałam posłuchać rady Naszy i odpocząć. Inna sprawa, że coś mi w tym nie pozwalało.

[L'estaca]

-Emm... Siema!- Spojżałam na niego trochę nieufnym wzrokiem, ale za chwilę się spostrzegłam że to nie ten wilk, którego szukam.

-Przepraszam, przypominasz mi kogoś-Posmutniałam

[Dead Radio Man]

- Cześć - Powiedziałem - Kocham cię brachu.

Po czym podszedłem do wilka i położyłem swoje przednie łapy na jego barkach.

[Jake]

- O nie. ten kwiat cię zabije. Co robić, CO ROBIĆ...? A tak!

Jacob szybko pobiegł do strumienia i wziął w liść trochę wody. Podbiegł do młodego wilka i chlusnął wodą prosto w nos.

- A teraz głęboko oddychaj. Jak czujesz sen nie poddawaj się jemu. Słyszysz!?

Spojrzał się prosto w oczy wilka i zobaczył że kwiat przestaje działać.

- Lepiej się czujesz?

[Dead Radio Man]

- Dobrze przyjacielu, ale nie odejdziesz? - Powiedziałem ze strachem.

[Jake]

- Na razie nie mam zajęcia więc mogę zostać. A co ty tu właściwie robisz?

Jacob spojrzał się na niego trochę gniewnie a zarazem z ciekawością

- Jakby mnie tu nie było to ten kwiat zabiłby cię w ciągu 3 godzin.

[Dead Radio Man]

- A tak po prostu poszedłem się przejść. Nikt nie zwracał na mnie uwagi więc wybyłem. Nikt mnie nie lubi - zacząłem płakać.

[Jake]

Jacob powiedział kojąco do młodego wilka.

- Uspokój się. Mnie też nikt nie lubił w mojej poprzedniej watahie, ale wytrzymałem to i zawarłem przyjaźnie ze starszymi,, by się od nich na osobności uczyć.

Jacob spojrzał na niego i powiedział

- Jak chcesz to mogę być twoim przyjacielem. Nazywam się Jacob.

[Dead Radio Man]

- Dzięki Jacob, ja nazywam się Rem, nawet nie pamiętam mojego całego imienia. Mam przyjaciela to miłe.

[Jake]

Jacob się uśmiechnął

- Więc Rem lepiej wracaj do stada, bo już późno i nie wąchaj podejrzanych kwiatków po drodze. Muszę gdzieś iść, ale niedługo wrócę.

Jacob ruszył w stronę pomarańczowego z koloru zachodzącego słońca lasu. Jeszcze krzyknął do Rema

- Jakby ktoś się o mnie pytał wrócę niedługo!! Do zobaczenia!!

[Dead Radio Man]

- Niech ci będzie. Bezpiecznej podróży przyjacielu.

Po czym pobiegłem w stronę polany.

[Nightmare]

Asianna ledwo trzymała się na nogach. Od polany skrzydlatych wilków biegła bez przerw. Zaczęły jej skakać plamki przed oczami. Pędem wbiegła na polanę i niemal natychmiast padła na trawę.

(Red, te słowa z twojej sygny to z piosenki Time of Dying?)

[Jake]

Szedłem przed siebie około godziny i znalazłem się na wielkiej polanie na której stał opuszczony dom. Wszedłem do niego i pobiegłem do piwnicy. Szedłem i szedłem końca schodów nie było widać, aż doszedłem do wielkiej sali. Wilki pilnowały całej sali, a na jej końcu był wielki złoty tron na którym siedział wielki wilk. Po obu stronach tronu były trochę mniejsze trony. Na prawym siedziała wilczyca, a na lewym nikogo nie było. Podszedłem do tronu. Wilki mi salutowały. Ukłoniłem się i powiedziałem dużemu wilkowi.

- Ojcze znalazłem wreszcie miejsce w którym chce żyć.

Duży wilk się ucieszył i zapytał się

- Gdzie to jest mój synu?

Jacob odpowiedział

- Jest to na tej polanie przy strumieniu

Wielki wilk się ucieszył chciał powiedzieć, ale wilczyca mu przerwała

- Czy na pewno chcesz tam żyć synu? Pamiętasz że to jest daleko stąd.

- Tak chce tam żyć matko. Tam jest spokojnie i wesoło a nie jak w wojskowej watahie głośno i ponuro. Chce tam żyć do końca mojego żywotu.

- Dobrze synu, a teraz odejdź mamy z ojcem coś do załatwienia.

Jacob wyszedł z domu i pobiegł w stronę polany.