Equestria: Życie w biegu

[Arcybiskup z Canterbury]

- Tam - Kruk wskazał korytarz. na jego końcu były kamienne schody w dół.

[inka2001]

- Dzięki. - Powiedziałam i pobiegłam w kierunku schodów. Pewnie weszłam po schodach.

[Arcybiskup z Canterbury]

Na linii schodów pojawił się cień.

- Ledwo wstałaś, a już urządzasz sobie spacery na kilka kilometrów. Bez zaproszenia. Ładnie to tak?

[inka2001]

- Daerth? - Spytałam.

[Arcybiskup z Canterbury]

- A kto inny mógły tutaj mieszkać? - zapytała postać. Z cienia wyłonił się alicorn.

[inka2001]

- Wybacz, że cię nie poznałam. - Powiedziałam smutno.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie wybaczę. Napierw skażę cię na chłostę, a potem na ścięcie. Kruku, możesz już sobie lecieć - mruknął od niechcenia. Kruk mrugnął znacząco do Ruffian i wzniósł się w powietrze.

[inka2001]

Zasmiałam się.

- Jasne. Drze ze strachu.

[Arcybiskup z Canterbury]

Na twarzy kuca zagościł uśmiech.

- Taką miałem nadzieję. Cóż... Za mną - rozkazał i zniknął w mroku.

[inka2001]

Poszłam za nim. Szłam lekkim kłusem.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Najpierw... Co cię tu sprowadza? - zapytał ogier, idąc tuż obok Ruffian. Szli ciemnym korytarzem oświetlonym tylko przez światła pochodni umieszczonych na ścianach.

[inka2001]

- Kruk mi powiedział, że będziesz z kimś walczył. - Odparłam.

[Arcybiskup z Canterbury]

- I chciałaś popatrzeć? - Ogier zmrużył oczy i zaśmiał się.

[inka2001]

- Nie. No wesz ratunek... - odparłam zawstydzona.

[Arcybiskup z Canterbury]

- A skończy się na tym, że to ja będę musiał ratować ciebie - powiedział ironicznie. - Mimo to, cieszę się że tu jesteś. - Alicorn zbliżył się i przytulił Ruffian.

[inka2001]

Odwzajemniłam uścisk.

- Nawet jeśli, to i tak pomogę tym, że staniesz się sławny. " Ogier który uratował sławną klacz wyścigową". Byłby fajny artykuł w gazecie.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Lepiej żebym nie stawał się sławny. Naprawdę, wszystkim wyjdzie to na lepsze... A zwłaszcza tobie.

[inka2001]

- Dlaczego? Przecież to fajnie być sławnym. Zdjęcia...

[Arcybiskup z Canterbury]

- Właśnie. Zdjęcia. Zdjęcia, rozgłos, ujawnianie się. Nie możesz ruszyć się, żeby cię nie zauważyli. Nie wiesz czym jest prywatność, a jest to jedna z tych rzeczy, które cenię sobie najbardziej. Poza tym, sława to morderczyni. Kusi, nagradza, a potem zabija, kiedy już wyssie z ciebie wszystkie siły życiowe i zabierze... Wszystko. Nie, sława nie jest dla takich jak ja. Gdyby tacy jak ja istnieli...

[inka2001]

- No cóż. Każdy ma własne zdanie.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Ale tylko moje jest słuszne - rzekł Daerth. Całkowita powaga malująca się na jego twarzy nie pozwalała wywnioskować czy mówił poważnie, czy raczej sobie żartował.

[inka2001]

Popatrzyłam na niego.

[Arcybiskup z Canterbury]

-  O co chodzi? - zapytał z powagą. Stanęli przed drzwiami prowadzącymi do jednej z komnat. Daerth otwarł je i pokazał, żeby Ruffian tam weszła.

[inka2001]

Weszłam tam.

[Arcybiskup z Canterbury]

Komnata była zrobiona w starym stylu. Sciany i podłogi były kamienne, ale wygładzone. Pomieszczenie było dość ciemne mimo trzech ogromnych okien odgrodzonych kamiennymi kolumnami - schody w dół musiały nie być tak długie, jak się Ruffian wydawało. Pod jedną ze ścian stało wielkie łóżko z baldachimem. W komnacie było też parę starych, zdobionych mebli z ciężkiego, ciemnego drewna. Na śrdku zaś, w samym centrum stała kula na kamiennym statywie. Lśniła.