Equestria: Życie w biegu

[inka2001]

- Daerth, to ty? - Spytałam podejrzliwie.

[Arcybiskup z Canterbury]

- tylko bez szarpania się, dobrze? - bardziej stwierdził, niż zapytał głos. - Jeśli będziesz cicho, załatwimy to szybko i bezboleśnie. - Wiatr zwiał mu kaptur z głowy. Miał zielone oczy i żółtą grzywę.

[inka2001]

- Kim jesteś?! - Krzyknęłam przestraszona.

[Arcybiskup z Canterbury]

- To nie jest ważne. Nic ci się nie stanie. Musisz tylko coś zapomnieć. Tylko tyle. Po wszystkim znów będziesz trenować na wyścigi. - przemawiał łagodnie, ale ton jego głosu był niepokojący.

[inka2001]

- Gdzie mnie zabierasz? - Spytałam przerażona.

[Arcybiskup z Canterbury]

- To naprawdę nieważne. Już niedługo o tym zapomnisz. O tym i o nim. Nikt nie może go pamiętać. - powiedział, po czym wkroczył do oświetlonej groty.

[inka2001]

- Ja będę o nim pamiętać! - Krzyknęłam i wyszczerzyłam białe ja śnieg zęby.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie, wcale nie. Nie możesz tego pamiętać. Wrócisz do życia. Normalnego świata. Tak będzie po prostu lepiej. On nie może żyć w niczyjej pamięci. Bądź spokojna. Nic cię nie będzie bolało, ani nic ci się nie stanie.

[inka2001]

- A co mnie to obchodzi? - Krzyknęłam.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Jeśli cię to nie obchodzi, odtąd nie będę ci o tym mówił - dokończył. W jaskinii unieruchomił ją.

[inka2001]

- Zostaw mnie! - Krzyknęłam i zaczęłam wierzgać.

[Arcybiskup z Canterbury]

A jednak, magiczne łańcuchy trzymały mocno i niemalże uniemożliwiały ruch. Kuc wyjął opasłe tomiszcze z zagłębienia skalnego i wymówił kilka słów z innego, dziwnego języka. Promień z jego rogu rozbłysł i uderzył wprost w Ruffian.

[inka2001]

Poczułam to coś. Nie wiedziałam co to było. Leżałam tylko w bezruchu.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Dobrze - mruknął jednorożec i zawołał do kogoś. Przyszedł drugi kuc i spojrzał w księgę, po czym z powrotem na Ruffian. Na chwilę łańcuchy puściły.

[inka2001]

- Zostawcie mnie! - Krzyknęłam i zaczęłam płakać.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie mogę użyć mocy... - powiedział jeden z jednorożców. Łańcuchy opadły całkowicie i Ruffian miała wolną drogę ucieczki. Jeśli tylko nie złapią jej jednorożce.

[inka2001]

Rzuciłam się i wyplątałam z łańcuchów. Kopnęłam jednego z jednorożców i wybiegłam z pomieszczenia.

[Arcybiskup z Canterbury]

Drugi z jednorożców jakby nie mógł zapanować nad ciałem, bo poruszał się wolniej. Noc była naprawdę zimna, a jaskinia znajdowała się nad wodą. Ostatnim na co Ruffian miałaby ochotę byłoby wskoczenie do takowej. Nie było jednak innej drogi ucieczki.

[inka2001]

Popatrzyłam na miejsce, w którym przed chwilą byłam. Rzuciłam się do wody.

[Arcybiskup z Canterbury]

Woda w jeziorze była tak zimna, że wraz ze skokiem tysiące igieł wbiło się w ciało Ruffian. Do brzegu nie było daleko.

[inka2001]

Mimo to, że woda była lodowata wynurzyłam głowę i płynęłam w kierunku brzegu.

[Arcybiskup z Canterbury]

Po wyjściu z wody Ruffian poczuła się lepiej. Chciała przez chwilę odpocząć, ale krzyki dochodzące z groty zmusiły ją do biegu. W takich okolicznościach jeszcze nie trenowała.

[inka2001]

Ruszyłam. Poczułam się, jakbym latała. Nagle coś zmusiło mnie do zatrzymania. Poczułam ból w sercu. Z łzami w oczach patrzyłam w kierunku jaskini.

[Arcybiskup z Canterbury]

Jednorożce jakby nagle ożyły. Dostrzegły klacz na granicy lasu i ruszyły w jej kierunku. Ruffian pomyślała, że nie mają pokojowych zamiarów i tym razem będą mniej uprzejme.

[inka2001]

Stałam jak wryta.

- Stoop! - Krzyknęłam jak opętana.