Equestria: W poszukiwaniu azylu

[Arcybiskup z Canterbury]

- Oczywiście, możesz pójść z nami. Jeśli chcesz. Nie mogłybyśmy zostawić cię w tym strasznym, zimnym, wilgotnym, brudnym lesie! - Oburzyła się Rarity.

[KougatKnave3]

- Czyli ustalone. Idziesz z nami - powiedziałem uśmiechając się do klaczy źrebaka.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Gdzie chcesz spać? W którym namiocie? - zapytała się Twilight i spojrzała porozumiewawczo na Fiury'ego.

[KougatKnave3]

- Jeśli chcesz możesz u mnie w namiocie. Jeśli chcesz oczywiście.

[Arcybiskup z Canterbury]

Klacz pokiwała głową i zaczęła jeść jabłko. Pantera wciąż powarkiwała lekko i odsuwała się od niej.

[KougatKnave3]

Podchodzę do panterki i zaczynam ją głaskać.

- Nie bój się malutki. Ona jest w porządku.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Przepraszam. Ja już pójdę do namiotu... - Powiedziała Meekness cicho i z opuszczoną głową odeszła kawałek.

- Gdzie jest twój namiot, Fiury? - zapytała.

[KougatKnave3]

- Zaprowadzę cię - powiedziałem, po czym wstałem i zaprowadziłem ją do mojego namiotu. - Mogę ci oddać mój śpiwór, jeśli chcesz.

Edytowano Kwiecień 20, 2013 przez peros81

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie ma takiej potrzeby, Fiury! - Krzyknęła Pinkie Pie i wniosła do namiotu śpiwór.

- No. Poradzicie sobie chyba, prawda? Ja pójdę spać do Fluttershy i Rarity. Dobranoc!

[KougatKnave3]

- Poradzimy sobie, Pinkie. Spokojna głowa, dobranoc - powiedziałem po czym wszedłem do namiotu.

[Arcybiskup z Canterbury]

Klacz powoli wpełzła do śpiwora i przypatrując się niepewnie czarnej panterze, zwiniętej w kłębek w rogu namiotu.

[KougatKnave3]

Wchodzę do swojego śpiwora po środku. Klepie miejsce koło mnie by panterka mogła kołomnie zasnąć.

[Arcybiskup z Canterbury]

Kłębek futra przesunął się w ciemności we wskazane miejsce.

- Jak ją znalazłeś? - zapytała klacz.

[KougatKnave3]

- Wczoraj w nocy pomyliłem ją z patykowilkiem, potem się zaprzyjaźniliśmy i jesteśmy przyjaciółmi. Jeśli można spytać, gdzie wcześniej mieszkałaś? Bo ja w Pear Ville.

[Arcybiskup z Canterbury]

- To nie był mój dom. Kiedy moi rodzice umarli, przeprowadziłam się do... Nieważne. Już nigdy się tam nie pojawię. - Powiedziała.

[KougatKnave3]

- Ty też jesteś sierotą? Moja mama zmarła cztery dni temu, zabiły ją podmieńce. W panice uciekłem do Ponyville, a sama podróż trwała aż trzy dni.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Moi rodzice... Zniknęli pewego dnia. Padało i była burza. Wyszli z domu, pożegnawszy się ze mną i moją siostrą. Mieli wrócić wieczorem. Nie wrócili. przyszła do naszego domu sąsiadka i spędziła z nami kolejne kilka dni, opiekując się. Potem... Przeprowadzono nas do rodziny na wsi. I odtąd przestało być miło.

[KougatKnave3]

- Przykro mi to słyszeć. Mój tata odszedł tak normalnie trzy lata temu. Nawet nie powiedział czemu. Miałaś jakiś przyjaciół? Bo ja nie za specjalnie.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie. Moja siostra po przeprowadzce przestała się do mnie odzywać. Zostałam popychadłem. Nie tylko dla siostry. Wszyscy się na mnie uwzięli.

[KougatKnave3]

- Witaj w klubie. Mnie potępiano za bycie synem nekromanty, i za to że jestem jak to oni mówili... kujonem. Nie znali cię, a już zrobili z ciebie popychadło? Niezbyt to mądre. Kucyka poznaje się po czynach, a nie po rodzinie.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie oceniali mnie po rodzinie. Moja siostra była bardzo lubiana przez nich. A ja byłam do niczego. Zawsze. Chociaż bardzo się starałam. - Powiedziała i położyła głowę na prowizoryczną poduszkę.

[KougatKnave3]

- Nie mów tak. Jak myślisz że jesteś do niczego to się tak dzieje, wierz w siebie a na pewno ci się uda dojść do celu. Dla mnie jesteś fajna, i było by mi miło gdybyś była moją przyjaciółką.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Przyjaciółką? Naprawdę? Tak! Chcę być twoją przyjaciółką! - Powiedziała, a w jej głosie zabrzmiała radość.

[KougatKnave3]

- Cieszę się. Nie wiem jak ty, ale ja jestem zmęczony, więc ja się już kładę - powiedziałem, po czym się położyłem. - Dobranoc Meekness - zasypiam.

Edytowano Kwiecień 22, 2013 przez peros81

[Arcybiskup z Canterbury]

- Dobranoc - powiedziała. Tym razem Fiury'emu nie przyśnił się żaden ważny sen. Nic nie pamiętał i spał bardzo twardo. W końcu jednak nadszedł świt, powoli ogrzewający las promieniami słonecznymi.