"W poszukiwaniu prawdy" Anniverse

[Omega]

- Co? - zapytała się Sophie - nie wiesz która godzina? - spojrzała na okna i od razu zrozumiała - jest druga rano. Ale możemy zejść do jadalni jeśli jesteś głodna.

[Gość]

- Druga rano... Czekaj, a czemu ty nie śpisz? To dość nietypowa godzina. - zamyśliłam się. Na Mountain Hooves zawsze wstawałam wcześnie rano, żeby zażyć chłodnego powietrza i rozprostować kości. To może wydawać się dziwne, ale zawsze tak robiłam dla bezpieczeństwa. Kiedy się dopiero przeprowadziłam w tamte strony, niektóre dzikie zwierzęta miały tendencje do chodzenia na tą górę. Gdy tam zamieszkałam, w nocy jeden z niedźwiedzi górskich próbował rozwalić chatkę. To nie było dość przyjemne spotkanie i nie miałam ochoty tego powtórzyć.

- Chodźmy do jadalni. Jestem taka głodna. - kolejny raz ziewnęłam.

[Omega]

- Zawszę tak wstaję - powiedziała schodząc na dół - co chcesz na śniadanie? Umiem nawet nieźle gotować.

[Gość]

- Nie wiem, może jakaś kanapka czy coś.. - mruknęłam schodząc za nią. Ciekawe, czy jej rodzice wiedzą o tym wstawaniu w nocy. - pomyślałam.

[Omega]

- Z czym chcesz tą kanapkę? - zapytała - z dżemem, stokrotką, sianem czy jeszcze czymś innym?

[Gość]

- Może być ze stokrotką. - odpowiedziałam, i usiadłam cicho na jednym z krzeseł.

[Omega]

Sophie pokrzątała się trochę przy blacie w kuchni i wróciła z dwoma kanapkami na talerzu.

- Proszę - powiedziała chwytając jedną i biorąc się do jedzenia.

[Gość]

- Dziękuję - odpowiedziałam i sama zajęłam się pałaszowaniem. W bardzo małym czasie zdążyłam zjeść swoją porcję, gdy Sophie nawet nie doszła do połowy. Zaśmiałam się cicho i patrzyłam się w małą klacz.

[Omega]

Była bardzo ładna. Miała specyficzny błysk w oku i wydawała się bardzo wysportowana. Zastanawiałaś się po co właściwie wstaje o tej 2 rano?

[Gość]

Gdy Sophie skończyła jeść wstałam i powiedziałam :

- Ja pójdę się przejść, dobrze? - nie czekając na odpowiedź, skierowałam się w stronę wyjścia.

Podczas wychodzenia z domu zaczęłam snuć teorię o klaczy budzącej się jak niby nic w środku nocy. -Może ćwiczy albo.. Albo jest w klubie tajemniczych ninja... Nie no bez przesady. - kłóciłam się ze sobą w myślach - A może jednak? Jest wysportowana, a ninja muszą być wysportowani. Inaczej jak by wchodzili na budynki i .. - uderzyłam się nosem o framugę drzwi - Ał, boli. No nic. - pomasowałam bolący nos kopytem i wyszłam z domu.

[Omega]

Noc była w miarę ciepła i bezwietrzna. Spojrzałaś w górę, nie widziałaś za wielu gwizd. W górach wyglądały zupełnie inaczej i było ich więcej. Postanowiłaś się przejść i pooglądać stare miejsca, które niegdyś odwiedzałaś.

[Gość]

Spokojnym krokiem skierowałam się w stronę szkoły, do której uczęszczałam. Okna, niegdyś nowe, teraz były lekko pokryte kroplami wody. Spojrzałam w niebo. Zaczęło padać, ale deszcz nie przeszkadzał mi w eksplorowaniu zewnętrznej części budynku. Kiedy podeszłam do drzwi, przypomniały mi się wczesne lata dzieciństwa, gdy pierwszy raz poszłam do szkoły. To był wspaniały dzień - pomyślałam, po czym ostrożnie otworzyłam drzwi.

[Omega]

W sali prawie nic się nie zmieniło. Takie same wyposażenie jak dawniej, tylko ławki były trochę bardziej pokiereszowane. Spojrzałaś na klasę wspominając stare czasy.

[Gość]

- Tutaj siedziałam - pomyślałam, patrząc na przedostatnią ławkę koło okna. Ciekawe, czy to tam jeszcze jest - powiedziałam w myślach. Podeszłam do mebla i uchyliłam głowę. Moim oczom ukazał się wyryty w drewnie napis '' Ławka Autumn Thunder ''. Uśmiechnęłam się. Napisałam to podczas wyjątkowo nudnej lekcji, na temat jednego z największych jednorożców w historii Equestrii. To było tak dawno temu... - westchnęłam.

[Omega]

Zdałaś sobie sprawę jak niewiele znaczył żywot każdego z uczniów. Każdego roku przychodzą i odchodzą nie zostawiając po sobie nic poza takimi właśnie podpisami albo medalami za osiągnięcia. Na twojej ławce prawdopodobnie siedział już nie jeden nowy uczeń i pewnie będą na nim siedzieć jeszcze inne.

[Gość]

Z mieszanymi uczuciami wyszłam z klasy, zamykając drzwi.

Drugim miejscem, do którego chciałam pójść, był tutejszy las. Ten sam, dzięki któremu dostałam znaczek. - Ciekawe, czy są tam nowe drzewa - rozmyślałam w myślach. Gdy znalazłam się na miejscu, usiadłam na ziemi i oparłam się o tutejsze drzewo, wspominając dawne czasy.

[Omega]

Przypominasz sobie zabawy i przechadzki w lesie. Zawsze tu przychodziłaś by się wyszumieć albo po prostu odpocząć od miejskiego zgiełku. Widzisz kilka świeżo zasadzonych drzew. Pewnie mają zastąpić te ścięte.

[Gość]

Szkoda, że muszą je ścinać. Są takie piękne.. - pomyślałam. Podchodząc do sadzonek coś sobie przypomniałam, mianowicie dom Alana. Popatrzyłam na niebo. Zaczęło się rozjaśniać. Westchnęłam, i z lekkim oporem poszłam w stronę, skąd przyszłam.

[Omega]

Wracając wróciłaś myślami do córki Alana. Była trochę dziwna ale dała się lubić. Pozostawał jeszcze fakt jej wczesnego wstawania. Nie wieszczemu ale cię to zaintrygowało.

[Gość]

Hmm... Skoro jest wysportowana... To może wstaje by ćwiczyć? - pomyślałam. To było takie oczywiste, a ja na to wcześniej nie wpadłam... - zrobiłam facehoofa, w międzyczasie otwierając drzwi do domu Alana.

- Wróciłam. - powiedziałam szeptem, żeby nie zbudzić rodziców Sophie. Zaczęłam rozglądać się po mieszkaniu, wzrokiem szukając wysportowanej i młodej klaczy.

[Omega]

Weszłaś do domu a gdy przechodziłaś obok drzwi do piwnicy twój amulet zaczął lekko drżeć. Nigdy coś takiego się nie wydarzyło...

[Gość]

 - Dziwne - mruknęłam sama do siebie, po czym przeszłam kilka metrów, odchodząc od drzwi do piwnicy. Amulet przestał drżeć.

Sprawdziłam parę razy, w jakim miejscu to się dzieje. Doszłam do wniosku, że gdy podchodzę do piwnicy, naszyjnik zaczyna reagować. Zaintrygowana, podeszłam do drzwi, i lekko je popchnęłam, oczekując reakcji.

[Omega]

W tej samej chwili z piwnicy wyszła Spohie. Gdy cię zobaczyła stanęła jak wryta.

- Cześć - powiedziała lekko zdziwiona - chciałaś czegoś z piwnicy?

Edytowano Maj 20, 2013 przez Mani

[Gość]

- Emm, właściwie tylko coś sprawdzałam. - bąknęłam. Ja to mam szczęście - pomyślałam, i w myślach zaczęłam obmyślać plan, jak dostać się do piwnicy, oczywiście,  incognito. - Okej, jedynym wyjściem z tej sytuacji jest pójście tam pod jakimś pretekstem. O! Już wiem! Powiem jej, że idę do piwnicy... Po co? - rozmyślałam. Po chwili trafiłam na pomysł i zaczęłam go realizować.

- Sophie, chciałam zobaczyć, czy w waszej piwnicy są takie podziemne przejścia - powiedziałam - no wiesz, system tuneli, takie tam.. - nie kłamałam. Gdy jeszcze tam mieszkałam, odkryłam jedną ciekawą rzecz - pod miasteczkiem było sporo podkopów, o których chyba nikt nie wiedział oprócz mnie. To było wspaniałe miejsce do wyciszenia - owszem, było tam dosyć chłodno i ciemno, ale przynajmniej nikt ci nie przeszkadzał. Korzystałam z tego niemal codziennie, dla rozluźnienia się. Ot, zabawy w górnika czy niestrudzonego podróżnika.

- Wiesz może coś na ten temat, czy może dopiero teraz się dowiedziałaś? - zapytałam. Wprawdzie nie chciałam wydać tego miejsca, ale cena dowiedzenia się więcej o przyczynie reakcji wisiorka na piwnicę była ważniejsza. 

[Omega]

- Serio są tu jakieś tajne przejścia? - zapytała otwierając szeroko oczy. Wyglądała na zdziwioną ale i troszkę zdenerwowaną - nie wiedziałam, że w piwnicy mogą być tajne przejścia. A ty skąd o tym wiesz?