Multisesja: Altar of Sacrifice

[kameleon317]

Spojrzałem na Zacharego:

- Grozisz najemnikowi z 20 letnim stażem. Myślisz, że zrobisz na mnie wrażenie - spytałem po czym rozdałem karty - o wygraną chodzi tylko w grze o coś. Tu chodzi o przyjemność - to zabrzmiało podejrzanie. I to bardzo. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Wspaniale. Idziemy. Conradzie, 505... Nie mam pojęcia czy zamierzaliście kogokolwiek tutaj sprowokować... Mniejsza. Chciałabym, żebyście ruszyli swoje tyłki, bo istnieje nawet podejrzenie, że pojawi się potrzeba pomocy, a w takich sytuacjach, cóż... Przydaje się pomoc - uśmiechnęła się złośliwie.

- Ci co na górę, ruszać się. Ci co na dół... Ze mną - rzuciła. Z kieszeni spodni wyjęła latarkę, zaświeciła ją i udała się w dół schodów.

[Ohmowe Ciastko]

Jone skierował się na górę. Nie wiedział, co znajdzie, ale miał nadzieję, że może zdoła kogoś uratować.

[Pawlex]

- Uno momento Pani kapitan - Szybko odezwał się Zachary, odczepiając od pasa jedną ze strzykawek. Każda z nich zawierała jasnoniebieską substancję.

- Życzy sobie pani coś na wyostrzenie zmysłów - Powiedział, kręcąc strzykawką przed oczami Victorii.

[Arcybiskup z Canterbury]

Z obrzydzeniem spojrzała na strzykawkę.

- Nie, dziękuję - odparła. Chciała. Życzyła sobie. Ale przez wzgląd na dawne problemy ze strzykawkami i ich zawartością wolała jak najdłużej się da unikać tego wszystkiego, z morfiną włącznie.

- A, właśnie... Chciałabym usztywnić sobie rękę - zwróciła się do medyków.

[Ohmowe Ciastko]

[A jeśli chodzi o eksplorację statku - ty piszesz, co znaleźliśmy, czy sami wymyślamy, starając się kontrolować? Bo na początku uznałem, że logiczne jest, że nasze postacie przygotowały swoje miejsca tak jak chciały, ale teraz sprawy się trochę komplikują.]

Edytowano Lipiec 15, 2013 przez PiekielneCiastko

[kameleon317]

Złośliwe uwagi pani kapitan nie zaskarbią jej zwolenników. Chyba.

- Skoro jeden medyk idzie na górę - powiedziałem błyskawicznie chowając karty - ja pójdę na dół - mrugnąłem do 505 po czym ruszyłem schodami w dół.

- Najpierw trzeba będzie ją naprostować - powiedziałem podchodząc do Victorii - skoro boisz się strzykawek, polecam to - wyciągnąłem z torby czysty biały ręcznik - osobiście wolę drewniane kneble. Lepiej sprawdzają się na polu walki. Włóż to sobie do ust, a ja ci ją naprostuję. Później dopiero mogę to usztywnić - uśmiechnąłem się - normalnie do prostowania kończyn potrzeba 2 lekarzy, ale nie będziemy go fatygować. Powiedz jak będziesz gotowa - powiedziałem zapalając papierosa.

[Arcybiskup z Canterbury]

Ja piszę co znaleźliście

 

* * *

 

Victoria pokiwała głową i wzięła ręcznik. Włożyła kawałek do ust i przygryzła mocno.

- Dawaj - powiedziała niewyraźnie.

Tymczasem Jacoba otoczyły ciemności. Widział lepiej niż inni, ale para unosząca się wokół i tak komplikowała widzenie.

[kameleon317]

Strzepałem popiół.

- Wszystko co za chwilę zrobię jest dla twojego dobra i bezpieczeństwa - powiedziałem standardową formułkę. Co ciekawe, wypowiadam ją tylko w stosunku do kobiet.  Zgasiłem papierosa. Nagle złapałem jej rękę i naprostowałem. Następnie błyskawicznie do siebie przytuliłem. Odczekałem chwilę.

- Teraz trzeba będzie ją usztywnić - uśmiechnąłem się - mam nadzieję, że nie masz za złe przytulania. W nagłym ataku bólu mogłabyś coś sobie zrobić. A tak nic nikomu się nie stało - usztywniłem rękę - no i przy okazji miałem w ramionach kobietę. Dobrze, że w każdym mieście są bur... - spojrzałem na Vicorie zmieszanym wzrokiem. Ach, to dobre wychowanie. - musisz na nią uważać. Przyjdź do mnie później to zrobię dokładniejszy opatrunek. Znajdę jakieś maści czy co tam - powiedziałem po czym wyjąłem ręcznik z jej ust - możesz go zatrzymać - uśmiechnąłem się.

[Arcybiskup z Canterbury]

W głowie kapitan pojawiło się brzydkie słowo. Kilka brzydkich słów. Ręcznik w jej ustach musiał bardzo cierpieć. Strzyknięcie w ręce zdecydowanie nie było tym odczuciem, które chciałaby przeżywać jeszcze raz. Przytulenie przez Conrada nie rekompensowało bólu i chwilowej czerni przed oczami.

- Dzięki - powiedziała. Wdzięczność wybijającą się z głosu można byłoby porównać do wdzięczności tygrysa któremu ktoś akurat nadepnął na ogon.

- Cóż za hojność z twojej strony - powiedziała, tym razem próbując opanować emocje towarzyszące wcześniejszemu zabiegowi. Zmusiła się nawet do uśmiechu.

Edytowano Lipiec 15, 2013 przez Nocturnal Light

[Pawlex]

- Więc - Rzekł z lekka szalony chłopak, patrząc się na Victorię i Conrada. - Skoro czułości już za nami może ruszymy w końcu zbadać resztę statku. Przy okazji zaje......przy okazji pomagając reszcie załogi, o ile ktoś jeszcze żyje - Śmiejąc się ruszył w stronę zejścia na dół.

[kameleon317]

- Najemnicy, którym uratowałem życie czasami brali to na pamiątkę. Zapomniałem, że nie jesteśmy na polu bitwy - zamyśliłem się - jestem lekarzem polowym. Moje miejsce jest wśród bitewnego zgiełku, a nie na statku. - spojrzałem na Zacharego - uprzejmość to cecha nabywcza. Wymaga charakteru. Ci go jednak brak - znowu spojrzałem na panią kapitan - tacy ludzie powinni zostać poddani anihilacji - powiedziałem szeptem. Wyjąłem latarkę, którą poświeciłem w oczy Victorii:

- Dalej jesteś w szoku.  I to dość mocnym. Sama iść nie możesz. Normalnie bym cię poniósł, ale... - wskazałem na moją nogę - sam prostowałem - uśmiechnąłem się wyciągając do niej rękę.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Bez przesady. Poradzę sobie. Idziemy - rzuciła Victoria i nie odpowiadając Conradowi skierowała się a schody, wypatrując elementw otoczenia które mogłyby chcieć ją zabić.

 

* * *

Jacob dotarł do końca schodów. Tutaj nie było już tak ślicznie jak na górnym pokładzie. Wszędzie był bałagan, wszędzie walały się metalowe części i elementy poodrywane ze ścian. Niedaleko od siebie ujrzał leżącą postać.

[Pawlex]

Ciemność bardzo szybko dopadła Zacharego. Chcąc nie chcąc musiał założyć noktowizor, którego nie darzył wielką sympatią. Będąc na dole rozejrzał się po otoczeniu.

-...Burdel! - Wykrzyczał. Korzystając z chwili samotności zaczął przeszukiwać teren.

[Dżuma]

Skoro duża liczba osób skierowała się na dół, to korzystając z chwili takowego zamieszania, po prostu ruszyła na górę.

- Jeśli tak dalej pójdzie to w końcu rzucą się do siebie do gardeł - mruknęła cicho trzymając się za rękę, po czym spojrzała na schody prowadzące do góry.

[kameleon317]

- Nikt nigdy nie słucha lekarzy - powiedziałem pod nosem. Włączyłem latarkę. Trzeba będzie znaleźć rannych. I tak pewnie bez szybkiej hospitalizacji nie przeżyją. Ruszyłem w dół schodów.

[Ohmowe Ciastko]

Jone tuż przy końcu schodów usłyszał delikatny odgłos kroków na dole. Odwrócił się.

-Kto idzie? - skierował swe pytanie w dół.

Edytowano Lipiec 16, 2013 przez PiekielneCiastko

[Arcybiskup z Canterbury]

Ciało jęknęło. Nie do końca było tylko ciałem. Ranny człowiek żył. Noga mężczyzny przygnieciona była metalową półką, a on sam miał tylko kilka zadrapań.

[Pawlex]

A cóż to się chłopaczkowi stało? - Zapytał Zachary, idąc w stronę Jacoba i patrząc się na półkę, która przygniotła poszkodowanego.

- Hehe, wiesz we dwóch może dałoby radę podnieść to żelastwo, ale... - wyciągnął powoli swój tomahawk, kierując go w stronę nogi rannego

-...ale możemy to też zrobić inaczej

[kameleon317]

Podszedłem wolnym krokiem do rannego. Sprawdziłem tętno. Przyspieszone. 

- Ma się dobrze. Noga chyba złamana - powiedziałem podnosząc półkę - zdecydowanie nie potrzebuję hospitalizacji. Ktoś z was musi go zanieść - spojrzałem na Zacharego i Jacoba. Złe typy. Boję oddać rannego w ich ręce, ale nie mam innego wyjścia. - Jeśli coś mu się stanie, bekniecie za to - ruszyłem dalej świecąc latarką.

Edytowano Lipiec 16, 2013 przez kameleon317

[Dżuma]

- Małe wsparcie - odpowiedziała ukazując się oczom mężczyzny - Na wypadek gdyby coś chciało cię zjeść - uśmiechnęła się nie znacznie. Ominęła go, po czym ruszyła dalej."Miejmy to już za sobą"pomyślała patrząc pobierznie dookoła siebie.

[Ohmowe Ciastko]

Czyżby? Musnął dłonią skalpele, noże oraz pistolety. Kompania, wśród której się znalazł, była tak doborowa, że wolał się z nimi nie rozstawać.

Ale właśnie dla takich słów zbytnio nie chwalił się ilością potencjalnej broni, jaką zdołał popakować po kieszeniach, mniej lub bardziej ukrytych.

-Dziękuję, że ktoś raczył pójść razem ze mną - powiedział ironicznym tonem.

Modlił się,  żeby na statku nie było żadnego pożaru. Płomienie mają to do siebie, że dymią, a dym, jak to dym, zazwyczaj leci do góry. Więc gdzie indziej mógł go spotkać, niż na wyższych poziomach?

[Pawlex]

Zachary został sam z rannym członkiem załogi. Spojrzał na ledwo żyjącego człowieka.

- Hmm, te dwa oszołomy już się oddaliły, a my jesteśmy sobie tak tu sami - Kucnął obok człowieka, kładąc ostrze tomahawka na szyi.

- Obiecuje że szybko się z tym uwinę Misiaku - Trzymając go za usta, aby nie wydał z siebie żadnego dźwięku zaczął odrąbywać mu głowę.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie taką pomoc miałam na myśli - mruknęła Victoria podchodząc do Zacharego i niedoszłego trupa. Zastanawiała się, jak szybko będzie potrafiła wyciągnąć broń i czy szybciej od niedoszłego zabójcy.

Na górnym pokładzie tymczasem panowała cisza i spokój. Po drodze medyk nie zauważył żadnego ciała. Zauważył tylko plamy ciemnej cieczy na podłodze. Krew?

[Ohmowe Ciastko]

Jone podszedł do cieczy, zamoczył w niej palec i powąchał.