Cahan

Parafrazując Kredke "ostatnio twoje rozdziały wykazują tendencję spadkową". Tak jest i tym razem. Główne zarzuty wynikają z wad rozdziału poprzedniego, a są to błędy natury logicznej- nikt nie oszczędza wroga, jeśli ma okazję zmiażdżyć go, prawie nie ponosząc przy tym strat. Sprawia to, że samo założenie fanfika jest złe. Dodatkowo nie zbyt podoba mi się wątek Blackebrry- kolejny raz widzę motyw zemsty [nie na tej osobie co trzeba, ale to inna kwestia] i podejście do Fluttershy. Zdziwiło mnie też, że reszta Mirage nie zorientowała się co jest grane- ja to zrobiłam po samym opisie klaczy, nie musiałeś nawet podawać jej imienia. Na plus- masz fajny, lekki styl. Rozdział czytało się naprawdę przyjemnie. No i smoki- smoki są fajne . Usuń tag "dramat" [cokolwiek on ma w tym fanfiku znaczyć], bo AC:SJ nie jest sztuką teatralną.

@Dayan Nie nadaje się dla dzieci? Oj no, bez przesady. Dzieci to nie są delikatne stworzonka, które zobaczą odrobinę przemocy, czy problemów społecznych i się stoczą. Moje pokolenie się wychowało na bajkach, w których postacie głównie się tłukły i nikt nie robił z tego afery. Podejście "O, nie! Dziecko może się przestraszyć!" jest dla mnie aż śmieszne, kiedy przypomnę sobie co ja oglądałam jako kilkulatka.

Dlaczego ja już mam znaczek ?! A poważnie- Tostu, bo kojarzy mi się ze smokami [a to fioletowe coś smoka mi przypomina]. Dodatkowo Tościk pisze fanfiki fantasy, więc jakoś mi do niego pasuje.

Przeczytałam "Ponybiusa" przed chwilą i muszę powiedzieć, że się rozczarowałam. Pozytywnie . Na widok tagów spodziewałam się czegoś złego, ale nick autora przekonał mnie do czytania i bardzo dobrze. Całość bardzo mi się podobała- ten nastrój grozy, ta kreacja postaci . Opisy mogłyby być bardziej rozbudowane, ale i tak całość jest świetna. W tekście gdzieniegdzie pojawiają się bękarty, co wygląda nieestetycznie, aczkolwiek nie przeszkadza to w czytaniu, Nie podoba mi się fragment o chloroformie- uśpić kogoś chloroformem jest bardzo trudno, przy pomocy nasączonej chusteczki jest to niemożliwe [sami sprawdzaliśmy na chemii, czy nauczyciel mówi prawdę xD] Opowiadanie bezwzględnie polecam miłośnikom grimdarku, bo warto. Fabuła jest ciekawa i trzymająca w napięciu, postacie takie jak w serialu, a klimat cudownie nie do opisania. Czekam niecierpliwie na kolejny rozdział

Małe dziecko by się zapewne ucieszyło, że rodzic, który zamknął je w komórce raczył je wypuścić. Dziewczyna/żona nie jest zwierzęciem podległym, tylko raczej na równi w hierarchii, dlatego nie pozwoli się w ten sposób traktować, ponieważ jest [przynajmniej w krajach cywilizowanych] nauczona, że może mieć pozycję inną niż całkowita uległość. Arabskie żony są nierzadko traktowane jak śmieci, a się zazwyczaj nie buntują. @Triste Oczywiście, że nie pochodzi od współczesnych małp, które również ewoluowały. Ale trzeba przyznać, że naszych odległych przodków można by nazwać jeszcze "małpami", z braku lepszego słowa. Patrząc w dal, to i człowiek, i małpa pochodzą od protistów, co nie znaczy, że pantofelek, czy inne stworzonko jest naszym przodkiem .

Człowiek to zwierzę nie tylko teoretycznie, ale i praktycznie. Niestety nierzadko do ludzi nie dociera, że oni też są zwierzętami. Wysoko rozwiniętymi ewolucyjnie, to prawda, ale jednak zwierzętami. Za milion lat, o ile jeszcze będą jacyś "ludzie" to my będziemy dla nich, jak szympansy dla nas. Dobra, mały off top się zrobił. Ale temat ciekawy, więc proponowałabym utworzenie osobnego tematu, by tu nie śmiecić.

Zwierzęta nie kończą się na psie... i nie byłabym taka, pewna, jak zachowałby się każdy pies, a jak zachowałby się każdy człowiek. Samoświadomość? Nieznajomość pojęcia? Skąd wiesz? Są miliony gatunków zwierząt, ciężko stwierdzić co, które wie, czy ma świadomość, etc. To, że nie powie, nie oznacza, iż nie wie. Swoją drogą- psy wcale nie należą do geniuszy w świecie zwierząt. Chociaż zdziczałe psy są mądrzejsze od swoich domowych odpowiedników. A przykład z komórką nie jest trafiony. Dochodzi bowiem kwestia hierarchii i dominacji charakterystycznych dla gatunku. A twój przykład nie jest trafiony, bo to nie jest kwestia samoświadomości. Przykład [nie psi, bo psy nie są moją specjalnością akurat]: Konie ustalają hierarchię w stadzie siłą- kopią się gryzą, etc. Zwierzę o niższej pozycji [czyli to które dostało lanie] zazwyczaj zabiega o przyjaźń zwierzęcia o pozycji wyższej [tego, które lanie mu dało], ponieważ mu się to biologicznie opłaca. U ludzi żyjących w kulturach pierwotnych działa to na podobnej zasadzie- silniejszy daje ochronę, więc się go słucha. A wiem, że jest silniejszy, ponieważ wcześniej mnie sprał. Dlatego zamknięty w komórce pies może zechcieć wpaść w łaski dominującego nad nim człowieka, czyli tego, który zamknął/uwolnił go z komórki. Konie także się szkoli na zasadzie dominacji. Nie chodzi oczywiście o znęcanie się nad zwierzęciem . Ale często jest tak, że "koń potwór", wychowywany "bezstresowo" raz dostanie słusznie batem i staje się nagle wspaniałym, współpracującym i chętnym do kontaktu z człowiekiem wierzchowcem. Dzieje się tak dlatego, że wówczas traktuje człowieka jako zwierzę alfa, u którego może szukać ochrony, czuje się więc przy nim bezpiecznie. W naturze konia wychowuje w ten sposób jego stado. Zwierzęta nadmiernie agresywne i dominujące są za to ze stada wykluczane. Powiedziałabym, że ten mechanizm działa u wszystkich stadnych ssaków.

Cierpienie fizyczne widać, ale głębsze psychiczne już niekoniecznie. Wiele zwierząt, podobnie jak wielu ludzi przeżywa cierpienie nie okazując tego na zewnątrz, nie manifestując tego. Pies raczej nie będzie skomlał po utracie łapy, którą stracił rok wcześniej, ponieważ nie miałoby to sensu, bo nic nie zmieni --> zbędny wydatek energetyczny. Chodzi mi o to, że nie możemy stwierdzić co się dzieje w psychice zwierzęcia, czy taki pies czasem nie myśli "Fajnie było mieć wszystkie łapy, szkoda, że już nie mam." Przykłady: Panu X zmarła matka. Pan X bardzo cierpi po jej stracie, ale w ogóle tego nie okazuje, co nie znaczy, że nie cierpi. Większość ludzkich inwalidów po pewnym czasie też nie skomle, że są kalekami, przyzwyczajają się, godzą z losem, ale zawsze będzie im smutno, że jednak zdrowi już nie są i nie będą. Jak mi ktoś naprawdę mocno przywali, to cierpienie okażę w sposób widoczny, bo mnie boli. Jak przytrafi się coś ciężkiego dla mojej psychiki, to będę osowiała przez godzinę, dwie, a potem widać nie będzie. Co nie znaczy, iż nie cierpię.

Sabinko, mój post odnosił się do posta EmSki, nie do twojego. Chodzi mi o to, że w zasadzie to nie wiadomo, czy zwierzę kiedykolwiek godzi się z taką stratą w 100%.

Tak w zasadzie, to skąd wiadomo co odczuwa zwierzę? Bo nie powie, bo nie pokaże... To nie znaczy, że nie odczuwa. Wkurza mnie taki odbiór psychiki zwierząt na równi ze zbytnim antropomorfizowaniem. A z żalów- dzisiejsza jazda, to było dno. Z mojej winy i tylko z mojej. Stary uraz psychiczny ciągle czai się w cieniu mojego umysłu i nadal próbuje przejąć nade mną kontrolę.

Co to VA? Epizod bardzo mi się spodobał. Obejrzałam go z ciekawością, akcja cały czas trzymała mnie w napięciu. Bardzo spodobały mi się kostiumy zrobione przez Rarcię dla SB. No i wielki powrót Luny w naprawdę dobrym stylu. Czyżby nawiązanie do "Opowieści Wigilijnej"?

Burzową chmurę z lecącym z niej deszczem czekoladowym.

Trochę sucharów: Rainbow Dash przeszła Tibię. Rainbow Dash obcina kończyny bezpieczniakiem. Rainbow Dash przeczytała "Wichry Zimy" Georga R.R. Martina. Rainbow Dash popija 5 litrów wódki denaturatem. Rainbow Dash grała smokiem w Skyrimie. Rainbow Dash pokonała Celestię w wyborach na najlepszą Księżniczkę. Mimo że nie było jej na liście kandydatów.

N: Za długi, trochę dziwny, nie pasuje na nick. A: So cute Dashie, ale widziałam na tym forum z 10 podobnych. S: Jakość nie powala, nie podoba mi się zbytnio. U: Zupełnie nie znam.